B
FÏÜÏLLËTON.
In Noodweêr.
Uitgever: L. J. VEERMAN Heusden.
VOOR
Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1.Eranco per post zonder prijs-
verhooging.
Ad verten tiën 16 regels 60 ct. Elke
Advertentiën worden ingewacht tot M
stukken tot Maandag- en Donderdagavoi
E. VEL Y.
Mijn lifste lieveling jammerde de weduwe, ik
zal het nc besterven van angst
De jong vrouw hoorde het niet eens. «Wat doet
ge hier cn heelen dag?« vroeg zij den vriend van
haar echtenoot.
«Ik b;fd mij
«Maar het is nu toch geen tijd om zich te ba
den r\to Nanne Grütes .verschrikt.
Wel Izeker ik viscli, sla het leven en stre
ven de» eilanders gade en lees. Doch dat gebeurt
niet dikwijls het liefst huldig ik het niets-doen, dat
naar eeie geringe bezigheid gelijkt. U zult, denk ik,
wel hetzelfde gaan doen, mevrouw.»
«O, reen,» antwoordde zij haastig met grappigen
ernst«ik wil zingen, studeeren, en heel vlijtig zijn
dat heb ik Hendrikbeloofd.
Zijzag hem daarbij vlak in zijn gezicht en vond
dat Ijtij er hier in die lichte kiel, met den breedge-
randeti hoed en zijn reeds sterk gebruinde gelaats
kleur nog beter uitzag dan onlangs in-de stad.
Man had ondertusschen de villa bereikt, een ge
bouw tje van twee verdiepingen. «Villa Anna#
luidd/e het opschrift met vergulde letters. Zij was van
ioodi.cn baksteen opgetrokken, met een torentje en
veranda, en geleek een klein paleasje, dat met
zekere voornaamheid op het armoedige eiland neerzag.
«In die torenkamer daar moet men mijn pianino
zetten,zei Meta op den toon van een gebiedster,
»en op de bovenverdieping ga ik huizen.
«Een prachtig gezicht op de zee,verklaarde Von
Brink, »ik kan uit de ramen van mijne woning het
torentje zien.»
«Wel!» riep zij vroolijk, «als we u dan hier wil
len hebben, geef ik er door een rood vlaggetje ken
nis van.
"ij sloeg zijn armen kruiselings over zijn borst.
»En hij die in 't dal is, gehoorzaamt het bevel uit
de hoogte
Daarop nam hij zijn hoed af en maakte een bui
ging tot afscheid.
«Tot wederziens.»
De jonge vrouw bleef in de kleine vestibule staan
en oogde hem na [tante Nanne begroette de keu
kenmeid en de oude Christiaan, die de aangekomenen
afgewacht hadden daarna voegde zij zich weder bij
Meta.
«Een heel aardig menschMaar liet eiland, niet
waar, dat is een treurig verblijf. Zoo eenzaam en ge
vaarlijk. Hebt ge wel gehoord wat die mijnheer Von
Brink van den storm vertelde, waarin hij geweest
is Ik werd wezenlijk bang, lieveling want ik ben
toch verantwoordelijk voor u". Ik heb mevrouw Anna
nooit kunnen begrijpen, zulk een keus!»
Meta schudde ongeduldig het blonde kopje. «Ik
vind voor de eerste maal iets waarvoor ik sympathie
kan gevoelen in het karakter van Hendriks moeder.
Het eiland is .prachtig en ik geloof dat we hier veel
genoegen knnnen hebben-
Met de grootst mogelijke onverschilligheid had me
vrouw Meta Dornedden toegezien, toen tante Nanne
Grütes, tot ergernis van de oude Wallus, ijverig in de
weer was geweest om eigenhandig de Parijsche toilet
ten in te pakken. Met de grootste onverschilligheid
want voor wien, zoo dacht ze, zal ik ze dragen?
Hendrik gaat niet met ons medeen voor tante Nan
ne? en daarop had ze zoo driftig een handschoe
nendoosje op zijde geschoven, dat liet omviel en de
geheele inhoud over het smakelooze, bloemrijke tapijt
verstrooid lag.
Geduldig poogde de weduwe de orde weer te her
stellen, terwijl haar schoone nicht toornig de kamer
uitging.
Maar nu, op den heerlijken morgen van den volgen
den dag, toen Meta op weg was naar de kamer barer
tante, bedacht ze hoe goed het toch was, dat deze
zooveel geduld had gehadzij droeg reeds een der
Parijsche costumes, een blauwgrijs toilet om aan 't
strand te dragen, als een matrozenkleed gemaakthare
loshangende haren kwamen onder een hoedje met wit
lint te voorschijn.
Nanne Grütes kon haar oogen haast niet gelooven,
toen zij Meta zag binnenkomen.
«Gij maakt mij beschaamd, mijn liefste lieveling!»
sprak zij, blozend bij de gedachte dat aan haar eigen
toilet nog de kanten sluieren de witte kraag ontbrak.
«Zoo vroeg had ik u niet verwacht. En gij zijt reeds
gekleed om uit te gaan, en zoo keurig!» en zij liep
om haar schoone nicht heen, alsof zij haar van alle
kanten wilde bewonderen.
«Ge bederft mij, beste tante Nanne,» sprak de
jonge vrouw lachend, «ge vindt alles even mooi aan
mij Maar ik geloof toch oók dat het een smaakvol
costuum isEr lag een zweem van ijdelheid in die
woorden. Daarop streek zij hare handschoenen glad
en maakte een sierlijke buiging. «Tot weerziens, over
een paar uurtjes!»
«Wilt go alleen ui,tgaan?« .vroeg de weduwe bijna
verschrikt.
«Natuurlijk», lachte de andere. «Hier zal men zoo
licht niet verdwalen en dus behoeft ge niet bevreesd
te zijn. Ik ga gcographische en ethnographische stu
diën maken op het eiland. Adieu!» Nog een vluch
tige groet en zij was verdwenen.
«Zij is wel wat eigenzinnig, maar het staat haar
toch goed,» dacht de oude vrouw bij zich zelf, en
hier, neen, hier kan het geen kwaad.
Het grasperk om de villa zag frisch groen en
iedere halm droeg een als zilver fonkelenden droppel
de morgenlucht woei van de zee herwaartsbezielende
zacht en vreedzaam zongen de golven.
«O, hoe heerlijk flluisterde de jonge vrouw toen
zij de lage stoep afging, die uit de veranda naar
buiten "voerde.
Zij geraakte in een plechtige stemming. De stille
en de onafzienbare uitgestrektheid, de onmetelijke
watermassa, die in een lichten nevel gehulde kust,
het. was in haar oog een eigenaardig, een op
wekkend tafereel.
Zij begaf zich naar het strand, besteeg de naast-
bijgelegen duin en liet nu hare blauwe oogen overal
rondgaan, terwijl de Ifissche wind onbelemmerd met
haar blonde lokken speelde en haar wangen met een
zachten blos kleurde.
Het was de bekoring der nieuwheid, die haar be
langstelling wekte doch slechts voor een oogenblik
weldra werd haar gelaat ernstig.
(Wordt vervolgd.'
DE
van I lensden
NOVELLE VAN
icaTOratianpcgtaii!!!»^,.,..,,i mi»— urn m»
n
