No. 157.
Zaterdag 31 Maart.
1883.
FEUILLETON.
In Noodweêr.
Uitere ver: L. J. VEET1MAN ITeusdon.
VOOR
Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG
4 b o n n e m e n t s p r ij s per 3 maanden
verbooging.
en ZATERDAG.
1.Eranco per post
zonder
prijs
Advertentiën 16 regels GO ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letteae naar plaatsruimte
Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur.
stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur.
Ingezonden
De zalm geldt terecht voor de heerlijkste
visch onzer gematigde luchtstreek hij prijkt
dan ook op ieder feestmaal en wordt op de
markt met hoogen prijs betaald. Zijn vleesch
heeft een schoone kleur en een onovertrof
fen smaak, doch het is hier te lande, door
tijden lang voortgezette roofvisscherij,zoo duur
geworden, dat het zelfs voor gegoeden tot
een zeldzame lekkernij geworden is. Toch
is de zalm geen zeldzame visch, want hij
is zeer vruchtbaar slechts is hij eenigermate
kieskeurig wat betreft de wateren, die hij
mot zijn nakomelingen wil bevolken. Hij
is van huis uit een zeebewoner en komt voor
in het noordelijk deel van den Atlantischen
Oceaan met zijn bijzeeën Noord - en Oostzee,
vanwaar hij jaarlijks eenmaal, sommige na-
tuurvorschers zeggen tweemaal de groote
rivieren opzwemt om kuit te schieten, met
dien verstande dat iedere zalm dat stroom
gebied telken jaar opzoekt binnen 'I, welk
hij geboren is. Een wijfjeszalm legt in den
regel zooveel duizend eieren als ze zelf pon
den weegt, gemiddeld 18 20000, waarvan
echter nauwelijks de helft de ontwikkelingspe
riode tot visch doorkomt, omdat eeneontelbare
menigte vijanden uit verschillende dierklassen
er op aast en de stroom vele eieren van
de legplaatsen meevoert, die daardoor te
gronde gaan. Doch ook het jonge broed
der overgebleven eitjes is nog aan tallooze
gevaren blootgesteldontelbare jonge zalmen
sterven van honger omdat ze niet in staat zijn
zich 't noodige te verschaffen en andere dui
zenden worden ten prooi van verschillende
visschen; het getal dat opgroeit is daardoor
betrekkelijk klein. Dat is ook een der re
denen, waaraan we den hoogen prijs dezer
uitnemende visch te wijten hebben.
Doch niet overal is de zalm zoo zeldzaam
en kostbaar als in ons land. In Zweden,
Rusland en Siberie komt hij zoo overvloedig
voor, dat hij onder de voedingsmiddelen van
't volk behoort en als zoodanig is hij van
onberekenbaar nut voor de bewoners aan de
kusten der N. IJszee. Geen wonder dus,
dat deze zalmrijke streken haren overvloed
door verzending naar landen, waar deze waar
om hare zeldzaamheid vrij duur geworden
is, trachten te gelde to maken en dezen
visch, geconserveerd op allerhande wijzen
daar hij versch niet vervoerd worden kan
naar Europa zenden. Gedroogd, ingezouten,
gemarineerd, gerookt of ook wel in lucht
dichte blikken busjes als conserf, verschijnt
de zalm op de Europeesche markten en
van alle afzenders bekleedt de Noord-Ame
rikaan den eersten rang, daar zijn zalm niet
alleen 't. lekkerst, maar ook het goedkoopst
is, omstreeks de helft van 't geen wij voor
versche zalm betalen. En toch maakt de
Yankee trots dezen billijken prijs nog uit
stekende zaken, want er zijn streken in de
Yereenigde Staten, waar de zalm in onge
hoorde menigte en in betrekking tot de
plaatselijke consuratie in grooten overvloed
voorhanden is, zooals b. v. in Oregan in de
rivier Columbia en in andere groote stroomen.
De Noord-Amerikaansche handel in gecon-
serveerden zalm heeft sedert een tiental jaren
zulk een vlucht genomen, dat het voor onze
lezers zeker interessant zijn zal van dezen
nieuwen, eigenaardigen tak van nijverheid
iets naders te vernemen, temeer daar deze
thans misschien wel zijn hoogtepunt bereikt
heeft, dewijl hij de achtelooze zalmvisscherij,
gelijk die ten tijde in het westelijk deel van
Amerika gedreven werd, de uitputting ook
zelfs van de rijkste rivieren, slechts een
kwestie van tijd is.
De reeds genoemde Oregan doorstroo-
mende rivier de Columbia is wel het rijkst
aan zalmen; men heeft er gedurende een
enkel vischseizoen meer dan 12 mill, pond
zalm gevangen, dat geeft, het gemiddelde
gewicht op 22 pond stellende, een vangst
van 545454 zalmen, die bijna alle in de
nabij gelegen groote etablissementen terecht
komen om in blikken bussen ingemaakt te
worden. Doch niet alleen aan de Colum
bia, ook aan de St. Roque, de Frazer en
andere bestaan vanwege de zalmrijkheid dezer
stroomen een menigte van bloeiende indus-
trieele ondernemingen. Eer wij een blik
slaan op het eenvoudig werk als 't conser-
veeren van zalm, willen wij eerst een oogen-
blik verpoozen bij genoemde rivier Columbia
en de daarin wonende visch.
Het stroomgebied der Columbia heeft
E. V E li' Y.
-oo-
23)
«Zult ge mij nu beschermen, Detlev?»
»lk heb u tegen mij zeiven willen beschermen, Meta,
eerlijk en mannelijk, maar ik ben er niet toe in
staat geweest.
Thans verdedig ik u tegen een wereld.
Zijt ge geheel zonder strijd heengegaanvoegde hij
er vragend bij.
Gij bedoelt Hendrik?hij heeft mij eenmaal vrij
willig zijn woord gegeven dat hij mij zou laten gaan.
Hij zal het zich nu herinneren iNu is de prins er,
dien ik vreesde!»
Zij legde haar hand op Detlev's voorhoofd. Eu
toch blijft ge er nog zoo bezorgd uitzien Hebben zij
er recht op, mij terug to halen? Denkt ge dat hij
zelf, o, Detlev, behoed me daar toch vooral voor,
ik kan niet weder in zijn oogen zien, dat kan ik
nooit weer!»
Zij was bleek en staarde wanhopig om zich heen.
Gij zijt nu de mijne, Meta
«Maar als hij komt!» In doodsangst vervolgde zij
op fluisterenden toon: «als zij mijn spoor vinden,
laten wc heengaan, Detlev. Zij zoeken mij hier, mij
en ïi... en al kunnen ze mij ook niet met geweld dwin
gen, us Detlev, u mogen ze mij ook niet ontnemen.
Zoo'n kleine, koude kogel.... o, die Dorneddens heb
ben een familiegeschiedenis, Nanne heeft mij daarvan
verteld. Red mij, Detlev, red u en mij!»
Zij klampte zich aan hem vast haar hoofd rustte
aan zijn borst.
«Mijn lieve engel, ge behoeft niets te vreezen!»
«Gij kent de Dorneddens niet; het zijn taaie karak
ters voort, laten wc van hier gaan!«
Hij streelde hare wangenzijn. adem kuste haar blonde
lokken.
«En al wilde ik, Meta, wij zijn aan deze plaats gebon
den er ligt geen boot aan, geen varensgast zou het
wagen
Zij glimlachte. «Hebt ge dan geen vertrouwen
in u zeiven meer sedert ge mij bemint, Detlev? Daar be
neden ons ligt het bootje, dat mij hier bracht. Breng
ons over naar een ander eiland, daar zijn we veilig
Detlev hield de bevende jonge vrouw nog altijd met
heide armen aan zijn borst geklemd:
«Meta, de zee wordt ontstuimig en ik mag niet met
het gevaar spelen, heb ik u gewonnen, hebt ge
mij u zelve geschonken, opdat ik lichtzinnig uw leven
in gevaar zou brengen
Zij legde haar vinger op zijne lippen.
«Stil ik wil liet! Ik wil niet dat zij komen
en u van mijn hart scheuren, dat een kogel o,
Detlev, ik hoor hem fluitenNeen, dan liever niet
u in gevaar en in den dood de bleeke schim van
mijn vermoorden vader staat voor mij wij moeten
vluchten
Meta
Zij lachte weder als een onnadenkend kind. «De
dood wil ons ook niet, maar het leven, liet volle, bloei
ende, gezonde leven. Waag het, Detlev, waag liet.
Gij hebt een sterken armZij zeiden wel dat er van
nacht een storm zou komen
Detlev von Brink wees naar dea horizont en daarop
naar de woelige zee
«Niet van nacht maar al zeer spoedig
«Ge brengt ons vóór dien tijd nog wel over!»
«Meta, liet is een spel met leven en dood!» waar
schuwde de volle, ernstige mannenstem.
«Ik waag het
Nu zeide hij geen woord meer. Op zijn arm leu
nend, steeg zij het duin af. Hij maakte het bootje
los, dat door kleine golfjes heen en weer werd ge
schommeld.
«Metamijn aangebedene mijn leven lag doel
loos voor mijnu lacht het mij in u vroolijk tegen;
ik drijf een gewaagd spel.»
«Met u, Detlev, in het leven als in den dood
Nu stonden zij in de kleine boot: de schoone man
en de bekoorlijke, kinderlijke vrouw.
«Geef mij den hruidskus, Meta!»
Rang en vurig drukte hij zijne lippen op de hare
daarna ging hij met haar naar lietmidden van de
boot, zette zich tegenover haar neör, zoodat hij hare
minste beweging kon gadeslaan, en sloeg de riemen
in 't water.
«Vereenigd, vereenigd!» 'riep zij tweemaal, eer zij
het oog van de kust afwendde.
Detlev roeide met inspanning van al zijne krachten,
maar de wind huilde telkens heviger, de golven stegen
al hooger en lioogerhet viel hein moeilijk den draai
om de klip te nemen. De jonge vroaw zag zijn strijd
en zijn moed en haar oogen glinsterden hij was
een held
Nauwelijks was er een kwartier verstreken, daar
brak de stonn met geweld los, daar bruischte de zee
en daar loeide de wind, alsof zij gezamenlijk den on
dergang gezworen hadden van al wat hun in den weg
kwam, ook van het kleinste en het schoonste.
Klaas en Ja^ stapten slaperig met Joome schreden
naar het stand.
een enorme uitgebreidheid en de zalmen
zwemmen dien vloed en zijn bijstroomen
tot 400 Eng. mijlen van de zee op. Van
de verschillende soorten is die, welke daar
bij duizenden gevangen wordt, bekend onder
den naam van Tsinuckzalm, welke van
onzen Europeeschen zalm (salmo-salar) niet
wezenlijk onderscheiden is. Hoevele voor
deden deze Tsinuckzalm boven de onze
voor heeft, als b.v. een uitgestrekt terrein
en overvloed van voedsel, toch blijft hij in
grootte ver achter bij den laatstemen
vond onder een aantal van meer dan hon
derd-duizend, welke in den loop eens jaars
aan een der etablissementen geconserveerd
werden, slechts een enkel exemplaar van
beduidende grootte, dat 65 pond woog
gemiddeld is de zwaarte niet meer dan
22 pond.
De Tsinuckzalm is een trekvisch, die op
gezette tijden stroomop- en stroomafwaarts
zwemt, even als de overige tien of twaalf
op de Colombia voorkomende zalmsoorten.
In vroeger tijd, toen er nog van geen ver
zending sprake was, doodde men hem met
speren en knodsen of haalde hem met haken
en dunne lange stangen uit de rivier. Ook
met den angel werd hij gevangen. Later
echter, bij de steeds" stijgende vraag naar
zalm, nam men de toevlucht tot drijfnetten.
Deze hebben een lengte van 4000 voet en
zijn 20 voet breed, en de mazen zijn zoo
wijd dat ze den kop der visschen tot de
kieuwen doorlaten.
«Zou dat van de grog kunnen wezen?» vroeg de
een, «ik zie het bootje niet meer.»
«Wij hadden het vroeger op 't strand moeten halen
Klaas.
«Wie kon ook weten, dat het er zoo vroeg op los
zou gaan! Van nacht, ja, dan had ik er wel een
landrot tegen een zeehond onder durven verwedden.
Daar in de verte drijft de notendop bij alle meeuwen
en zeehonden: kijk eens, Jan!»
«Dat ziet er niet uit alsof het op zijn eentje lag
te drijven Klaas, daar zitten menschen in!»
Hij schreeuwde en wenkte, hij zwaaide waar
schuwend en dreigend met zijn hoed, de wind ver
doofde zijn stem; het werd donker.
«Als liet menschen zijn, dan zijn ze verloren,
zoo goed als indertijd de oude Peter, die zwartkop,
die in storinweèr nog naar Nühlstadt wou overvaren.
«Wie kan er wat aan doen?» vroeg Jan en vouwde
zijne handen; ook Klaas werd stil. Het was niet voor
de eerste maal dat de heide in weèr en wind geharde
bootslui van zulk een schouwspel getuigen waren, maar
toch trof liet hen ditmaal diep.
«Dat's afgeloopen.» mompelde Klaas een poos later
«kom, Jan, wie weet wanneer wij er aan moeten
gelooven!... Kom, de grog was goed en wij behoe
ven er niet zuiniger om te wezen al is de boot weg
wij hebben genoeg voor een nieuwe!» En zoo
gingen ze dan naar den Blauwen Zeeleeuw terug
daar was liet droog en warm, en onder liet gerinkel
der glazen vergat men er voor liet oogcnblik het loeien
en brullen van den stonn.
(Slot volgt.)
DE Li
ui Alten»,
LERWiABD
NOVELLE VAN
