No. 234.
Zaterdag 29 December
1883.
FEUILLETON.
GOED GETROFFEN.
Nieuw Ned. Panopticum.
Uitgever: L. J. VEERMAN Heusden.
Het eerstvolgend no. wordt
Maandag-avond verzonden.
Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 8 maanden f 1.Franco per post zonder prijs-
verhooging.
Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote lettens naar plaatsruimte.
Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur. Ingezonden
stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur.
III.
DE LIJKDIENAAR.
Ziedaar den man, die ons den laatsten
dienst zal bewijzen, ons ter ruste brengen
na een meer of min moeilijk leven. Zelfs
al kan 't er gedurende ons leven niet op
overschieten een dienaar te houden tot ons
persoonlijk gerief, na de laatste ure, wan
neer we ontzield neerliggen, snelt hij ter
hulp en betoont zich een ijverig, zaakkun
dig en betrouwbaar dienaar. Stil en bedacht
zaam doet hij zijn werk en hij is steeds
ernstig n.l. zoolang hij in functie is. Het
zou u groote moeite kosten u een lid van
zijn gilde met een glimlach op 't gelaat voor
te stellen. Een goede lijkdienaar kent geen
glimlach, hij is de gepersonificeerde ernst,
ook in zijn gewonen kring. Hij weet bij
ervaring hoe hij elk oogenblik geroepen kan
worden tot den arbeid en mocht hij binnen
kamers al eens zijn kinderen toelachen
als de schel klinkt verloochent hij al zijn
levenslust,, zoo hij dien heeft en staat zijn
bezoeker te woord met een wanhopig, me
lancholisch gelaat, koud en onverschillig als
de zerken, waaronder hij ons neervleit, doch
inwendig genoegen smakende in de sterfe
lijkheid zijner raedemenschen.
Onze vriendwe zullen hem alzoo noe
men om hem niet in de verzoeking te bren
gen ons een minder prettigen wensch naar
't hoofd te slingeren onze vriend was
indertijd een lustige, vroolijke klant, die,
wanneer hij zijn zin had mogen volgen,
rechtstreeks van de schoolbanken naar zee
ware gegaan. Doch zijn ouders waren daar
tegen, 't Is ongeloofelijk hoeveel ouders er
tegen hebben dat hunne kinderen naar zee
gaan, om als flinke, krachtige mannen in
huis terug te keeren, met handen aan 't lijf
om voor hen te werken als ze oud zijn ge
worden. Bah de zeeNeen, dan Barendje
of Josepje maar liever bij een schoen
maker of op een kantoor, dan blijven ze
thuis. Ze zijn veel te zwak om naar zee
te gaan Te zwak voor de zee En niet
te zwak om in een smerig vierkant hok
schoenen te lappen of in een muf, vochtig
kantoor weg te kwijnen Verblinde ouders
Wie telt al de Barendjes en Josepjes, die
op zee oud zouden geworden zijn, doch in
dompige holletjes weggestopt den tering in
de armen gevoerd werden?
Doch genoeg hierover, onze Barend werd
schoenmaker, d. w. z. voor eenige stuivers
moest hij de gansche week de klanten af-
loopen en honderde klachten aanhooren, die
hij met het meest onverschillig gelaat ter
stond weer vergat. Hij was verstandig ge
noeg om voor de rol van bemiddelaar tusschen
zijn baas en de klanten hartelijk te bedan
ken, nadat hij gemerkt had hoe 't humeur
van zijn chef zichtbaar leed bij 't overbrengen
van dergelijke tijdingen. Hij bleef derhalve
neutiraal en deed zijn werk tamelijk goed,
volgens 't oordeel van den baasdeze op
zijn beurt was ook slim genoeg daarover
niet te breed uit te wijden, om de eischen
van 't weekgeld niet op te jagen. Zoo bleef
Barend tot^zijn achttienden verjaardag steeds
in dezelfde zaak. Hij was toen heel wat
veranderd. Een stadsche bleekheid had de
rozen der jeugd weggevaagd en zijn aange
zicht begon toen reeds de plooien aan
te nemen waardoor hij later een sieraad
worden zou achter de lijkkoets. Op dien
gedenkwaardigen avond verraste hij zijn
gansche familie door met een dochter van
een brood-depothouder bij de oude lui aan
te komen en hun bewilliging te vragen tot
een vrijage. Dat was een ware overompe-
ling, waartegen op dien stond weinig in te
brengen was. De familie schikte zich in de
mesalliance met een depothouders dochter
en liet zich paaien met eenige hoopvolle
verwachtingen der jongelui, die gebaseerd
waren op famielieverwantschap tusschen de
jonge dochter en een oom van moederszij.
't Is natuurlijk dat Barend op den eigen
stond de toekomst nauwkeurig inkeek en
in alle stilte zijn huwlijksplannen voor den
dag haalde, 't Is niet minder natuurlijk dat
zijn aanstaande, daarmee kennis makende,
Barend aanried uit te zien om er nog wat
bij te krijgen. Barend was van 't zelfde
gevoelen. Gelijk iedereen oordeelde ook hij
over zijn eigen vak allerongunstigst. Elk
beroep was goed, volgens hem, maar de
schoenmakerij had alles tegen. Hij had er
spijt van dit beroep gekozen te hebben, doch
het ging nu niet meer aan te veranderen;
men zou dus zien er wat bij te krijgen.
Barend heeft daarop een winter zich ver
huurd als figurant aan den schouwburg en
't volgend seizoen als ,/Jan" in een café.
Doch 't een noch 't ander bracht aarde
genoeg aan den dijk om er boven op te
komen. Ondertusschen trouwde hij toch
maar en zag zijn huwelijk met de depot
houders dochter rijk gezegend.
Toen geschiedde het dat de oom van
moederszij, opgetreden als commissaris eener
begrafenisvereeniging, bij het zoeken naar
geschikte lijkdienaren zijn oog liet vallen
op Barend. Deze voldeed na kennismaking
aan alle vereischtenhij werd terstond
aangesteld als hoofdman, kreeg een deftig
zwart pak en een potsierlijken steek en
moest zich nu ten allen tijde beschikbaar
stellen, waar zijn hulp werd ingeroepen.
Zijn vak intusschen hield hij aan, maar
toen de nieuwe affaire zich buitengewoon
uitbreidde, liet hij het varen en thans lapt hij
nog alleen de schoenen voor zijn huisgezin.
Er is inderdaad geen geschikter persoon
als lijkbezorger te vinden dan Barend. Zijn
gestalte is van meer dan middelbare lengte,
niet te mager om de ^vrienden èn beken
den" van de overledenen bij het binnen
treden met de koffie niet te doen schrik
ken, maar toch slank genoeg om door zijn
welgedaanheid niet te sterk contrast op te
leveren met den aard van zijn werk. Hij
D
Neen, mama, we hebben er ons niet voor te
schamen.
Evenwel kregen Louise's wangen een kleurtje
toen ze dit zei, en haar blauwe oogen werden
vochtig.
't Was een slanke jonge dame, maar erg teer zag
ze er uit, en bij de minste gemoedsbeweging kwam
er een rozerood op haar doorschijnend, blank ge
laat. Ze was in den rouw over haar vader
eenvoudig gekleed, armelijk bijna, maar toch met
smaak.
Neen, schande is 't natuurlijk niet,hernam
mevrouw Van Berkenstein, en bracht werktuigelijk
haar zakdoek naar de oogen. »Maar wie had kun
nen denken, dat Van Berkenstein's dochter piano-les
zou moeten geven, en leerlingen zou moeten zoeken
in de krant! Ach Heer, leefde je goeie vader toch
nog maar!#
Maar mama,zei Louise, een courant opnemend,
het staat er toch eigenlijk heel fatsoenlijk:
Piano-lessen gezocht tegen matig honorarium.
Adres B. B. B., pos te restante.
Niemand kan immers weten dat wij het zijn.»
Neen, maar 't is toch zoo vernederend voor het
gevoel!* hernam mevrouw met een zucht.
Vernederend vind ik er niets aan,# hernam
Louise, dat ik in ons dagelijkscli brood moet voor
zien. Waarvoor heb ik anders alles geleerd? Heuscli,
mama, ik ben er juist trotsch op, dat ik nu wat kan
doen, nu de nood aan den man is.
Je bent net als je arme goeie vader die had
ook geen sprankeitje aristocratisch bloed in zich, al
was hij een edelman.#
Louise, die voor het venster had gezeten, sprong
nu op.
God, kind, wat is er?!«
De brievenbesteller hij komt bij ons. Zeker
een brief pos te restante, die ik aan de post
hier besteld had, als er een op mocht komen, op
de annonce!#
Snel liep ze naar beneden en opende de voordeur
nog voordat de meid de keuken overschreden had.
»B. B. B. is dat niet voor u?# vroeg de be
steller, Louise een brief voorhoudend.
Ja zekerantwoordde ze, nam den brief aan en
liep met een opgetogen gezicht naar haar moeder.
Ja, op de advertentie, mama! Mijn eerste discipel
dus! Wat zegt u nou?#
Zoo,# hernam ze, «ik moet van middag om twee
uur in 't Park komen, nommer 12 driemaal per
week les geven. Ze vragen of een gulden per uur
goed is. Genoeg! Gut, mama, nou heb ik al een
gevoel alsof we er bovenop zijnIs dut nou ook
niet mooi?#
Hoe heeten die menschen?#
Er staat Marie Steger onder misschien een
dame die voor haar kind iemand zoekt die piano-les
geeft. Ik ben heelemaal bemoedigd!#
Maar mevrouw zuchtte opnieuw, schudde bedenke
lijk het hoofd en naaide mechanisch voort.
Toen de wijzer van de kleine pendule een der
weinige overblijfsels uit betere tijden het getal
twee naderde, maakte Louise buitengewoon net heur
mooie haar op, sloeg haar chale om, zette haar
hoedje op en was op 't punt te vertrekken.
Nu, dag mama!#
Dag kind! Ik hoop maar dat je niet teleurgesteld
wordt.
Die vrees voor teleurstelling was wel wat ontmoe
digend voor Louise als koud water op het vuur
van haar verwachting; maar ze was er al aan ge
woon, aan de zwaartillendheid van haar moeder, en
beet zich maar eens op de roode lippen, weerhield de
tranen die op het punt waren in haar oogen te ko
men, en praatte zich in, dat ze nu een ernstig mu-
ziek-matresje was.
Daar schelde ze met een kloppend hart aan nom
mer 12 in 't Park. Een mooi huis, met een tuin
met rozen en anjelieren, en een vestibule met mozaïek
marmer.
Zeg asjeblief aan mevrouw, dat daar die juf
frouw is.
Mevrouw?# herhaalde de knecht met een ver
wonderd gezicht.
Ja,# zei Louise, en toonde hem den brief. »'th
voor zaken, mevrouw verwacht me.«
De man met zijn goedig gezicht zag beurtelings het
briefje en het juffertje aan, en vroeg beleefd: »Wie
mag ik zeggen dat er is?#
Zeg maar dat die juffrouw er is dat 's ge
not g.
En ze volgde hem door een breede gang naar een
deur, die hij opende met de woorden: Daar is die
juffrouw, meneer!#
(Slot volgt).
DE
Het Land van
LANGSTRAAT
;)v
i