No. 234. Zaterdag 29 December 1883. FEUILLETON. GOED GETROFFEN. Nieuw Ned. Panopticum. Uitgever: L. J. VEERMAN Heusden. Het eerstvolgend no. wordt Maandag-avond verzonden. Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 8 maanden f 1.Franco per post zonder prijs- verhooging. Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote lettens naar plaatsruimte. Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur. Ingezonden stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur. III. DE LIJKDIENAAR. Ziedaar den man, die ons den laatsten dienst zal bewijzen, ons ter ruste brengen na een meer of min moeilijk leven. Zelfs al kan 't er gedurende ons leven niet op overschieten een dienaar te houden tot ons persoonlijk gerief, na de laatste ure, wan neer we ontzield neerliggen, snelt hij ter hulp en betoont zich een ijverig, zaakkun dig en betrouwbaar dienaar. Stil en bedacht zaam doet hij zijn werk en hij is steeds ernstig n.l. zoolang hij in functie is. Het zou u groote moeite kosten u een lid van zijn gilde met een glimlach op 't gelaat voor te stellen. Een goede lijkdienaar kent geen glimlach, hij is de gepersonificeerde ernst, ook in zijn gewonen kring. Hij weet bij ervaring hoe hij elk oogenblik geroepen kan worden tot den arbeid en mocht hij binnen kamers al eens zijn kinderen toelachen als de schel klinkt verloochent hij al zijn levenslust,, zoo hij dien heeft en staat zijn bezoeker te woord met een wanhopig, me lancholisch gelaat, koud en onverschillig als de zerken, waaronder hij ons neervleit, doch inwendig genoegen smakende in de sterfe lijkheid zijner raedemenschen. Onze vriendwe zullen hem alzoo noe men om hem niet in de verzoeking te bren gen ons een minder prettigen wensch naar 't hoofd te slingeren onze vriend was indertijd een lustige, vroolijke klant, die, wanneer hij zijn zin had mogen volgen, rechtstreeks van de schoolbanken naar zee ware gegaan. Doch zijn ouders waren daar tegen, 't Is ongeloofelijk hoeveel ouders er tegen hebben dat hunne kinderen naar zee gaan, om als flinke, krachtige mannen in huis terug te keeren, met handen aan 't lijf om voor hen te werken als ze oud zijn ge worden. Bah de zeeNeen, dan Barendje of Josepje maar liever bij een schoen maker of op een kantoor, dan blijven ze thuis. Ze zijn veel te zwak om naar zee te gaan Te zwak voor de zee En niet te zwak om in een smerig vierkant hok schoenen te lappen of in een muf, vochtig kantoor weg te kwijnen Verblinde ouders Wie telt al de Barendjes en Josepjes, die op zee oud zouden geworden zijn, doch in dompige holletjes weggestopt den tering in de armen gevoerd werden? Doch genoeg hierover, onze Barend werd schoenmaker, d. w. z. voor eenige stuivers moest hij de gansche week de klanten af- loopen en honderde klachten aanhooren, die hij met het meest onverschillig gelaat ter stond weer vergat. Hij was verstandig ge noeg om voor de rol van bemiddelaar tusschen zijn baas en de klanten hartelijk te bedan ken, nadat hij gemerkt had hoe 't humeur van zijn chef zichtbaar leed bij 't overbrengen van dergelijke tijdingen. Hij bleef derhalve neutiraal en deed zijn werk tamelijk goed, volgens 't oordeel van den baasdeze op zijn beurt was ook slim genoeg daarover niet te breed uit te wijden, om de eischen van 't weekgeld niet op te jagen. Zoo bleef Barend tot^zijn achttienden verjaardag steeds in dezelfde zaak. Hij was toen heel wat veranderd. Een stadsche bleekheid had de rozen der jeugd weggevaagd en zijn aange zicht begon toen reeds de plooien aan te nemen waardoor hij later een sieraad worden zou achter de lijkkoets. Op dien gedenkwaardigen avond verraste hij zijn gansche familie door met een dochter van een brood-depothouder bij de oude lui aan te komen en hun bewilliging te vragen tot een vrijage. Dat was een ware overompe- ling, waartegen op dien stond weinig in te brengen was. De familie schikte zich in de mesalliance met een depothouders dochter en liet zich paaien met eenige hoopvolle verwachtingen der jongelui, die gebaseerd waren op famielieverwantschap tusschen de jonge dochter en een oom van moederszij. 't Is natuurlijk dat Barend op den eigen stond de toekomst nauwkeurig inkeek en in alle stilte zijn huwlijksplannen voor den dag haalde, 't Is niet minder natuurlijk dat zijn aanstaande, daarmee kennis makende, Barend aanried uit te zien om er nog wat bij te krijgen. Barend was van 't zelfde gevoelen. Gelijk iedereen oordeelde ook hij over zijn eigen vak allerongunstigst. Elk beroep was goed, volgens hem, maar de schoenmakerij had alles tegen. Hij had er spijt van dit beroep gekozen te hebben, doch het ging nu niet meer aan te veranderen; men zou dus zien er wat bij te krijgen. Barend heeft daarop een winter zich ver huurd als figurant aan den schouwburg en 't volgend seizoen als ,/Jan" in een café. Doch 't een noch 't ander bracht aarde genoeg aan den dijk om er boven op te komen. Ondertusschen trouwde hij toch maar en zag zijn huwelijk met de depot houders dochter rijk gezegend. Toen geschiedde het dat de oom van moederszij, opgetreden als commissaris eener begrafenisvereeniging, bij het zoeken naar geschikte lijkdienaren zijn oog liet vallen op Barend. Deze voldeed na kennismaking aan alle vereischtenhij werd terstond aangesteld als hoofdman, kreeg een deftig zwart pak en een potsierlijken steek en moest zich nu ten allen tijde beschikbaar stellen, waar zijn hulp werd ingeroepen. Zijn vak intusschen hield hij aan, maar toen de nieuwe affaire zich buitengewoon uitbreidde, liet hij het varen en thans lapt hij nog alleen de schoenen voor zijn huisgezin. Er is inderdaad geen geschikter persoon als lijkbezorger te vinden dan Barend. Zijn gestalte is van meer dan middelbare lengte, niet te mager om de ^vrienden èn beken den" van de overledenen bij het binnen treden met de koffie niet te doen schrik ken, maar toch slank genoeg om door zijn welgedaanheid niet te sterk contrast op te leveren met den aard van zijn werk. Hij D Neen, mama, we hebben er ons niet voor te schamen. Evenwel kregen Louise's wangen een kleurtje toen ze dit zei, en haar blauwe oogen werden vochtig. 't Was een slanke jonge dame, maar erg teer zag ze er uit, en bij de minste gemoedsbeweging kwam er een rozerood op haar doorschijnend, blank ge laat. Ze was in den rouw over haar vader eenvoudig gekleed, armelijk bijna, maar toch met smaak. Neen, schande is 't natuurlijk niet,hernam mevrouw Van Berkenstein, en bracht werktuigelijk haar zakdoek naar de oogen. »Maar wie had kun nen denken, dat Van Berkenstein's dochter piano-les zou moeten geven, en leerlingen zou moeten zoeken in de krant! Ach Heer, leefde je goeie vader toch nog maar!# Maar mama,zei Louise, een courant opnemend, het staat er toch eigenlijk heel fatsoenlijk: Piano-lessen gezocht tegen matig honorarium. Adres B. B. B., pos te restante. Niemand kan immers weten dat wij het zijn.» Neen, maar 't is toch zoo vernederend voor het gevoel!* hernam mevrouw met een zucht. Vernederend vind ik er niets aan,# hernam Louise, dat ik in ons dagelijkscli brood moet voor zien. Waarvoor heb ik anders alles geleerd? Heuscli, mama, ik ben er juist trotsch op, dat ik nu wat kan doen, nu de nood aan den man is. Je bent net als je arme goeie vader die had ook geen sprankeitje aristocratisch bloed in zich, al was hij een edelman.# Louise, die voor het venster had gezeten, sprong nu op. God, kind, wat is er?!« De brievenbesteller hij komt bij ons. Zeker een brief pos te restante, die ik aan de post hier besteld had, als er een op mocht komen, op de annonce!# Snel liep ze naar beneden en opende de voordeur nog voordat de meid de keuken overschreden had. »B. B. B. is dat niet voor u?# vroeg de be steller, Louise een brief voorhoudend. Ja zekerantwoordde ze, nam den brief aan en liep met een opgetogen gezicht naar haar moeder. Ja, op de advertentie, mama! Mijn eerste discipel dus! Wat zegt u nou?# Zoo,# hernam ze, «ik moet van middag om twee uur in 't Park komen, nommer 12 driemaal per week les geven. Ze vragen of een gulden per uur goed is. Genoeg! Gut, mama, nou heb ik al een gevoel alsof we er bovenop zijnIs dut nou ook niet mooi?# Hoe heeten die menschen?# Er staat Marie Steger onder misschien een dame die voor haar kind iemand zoekt die piano-les geeft. Ik ben heelemaal bemoedigd!# Maar mevrouw zuchtte opnieuw, schudde bedenke lijk het hoofd en naaide mechanisch voort. Toen de wijzer van de kleine pendule een der weinige overblijfsels uit betere tijden het getal twee naderde, maakte Louise buitengewoon net heur mooie haar op, sloeg haar chale om, zette haar hoedje op en was op 't punt te vertrekken. Nu, dag mama!# Dag kind! Ik hoop maar dat je niet teleurgesteld wordt. Die vrees voor teleurstelling was wel wat ontmoe digend voor Louise als koud water op het vuur van haar verwachting; maar ze was er al aan ge woon, aan de zwaartillendheid van haar moeder, en beet zich maar eens op de roode lippen, weerhield de tranen die op het punt waren in haar oogen te ko men, en praatte zich in, dat ze nu een ernstig mu- ziek-matresje was. Daar schelde ze met een kloppend hart aan nom mer 12 in 't Park. Een mooi huis, met een tuin met rozen en anjelieren, en een vestibule met mozaïek marmer. Zeg asjeblief aan mevrouw, dat daar die juf frouw is. Mevrouw?# herhaalde de knecht met een ver wonderd gezicht. Ja,# zei Louise, en toonde hem den brief. »'th voor zaken, mevrouw verwacht me.« De man met zijn goedig gezicht zag beurtelings het briefje en het juffertje aan, en vroeg beleefd: »Wie mag ik zeggen dat er is?# Zeg maar dat die juffrouw er is dat 's ge not g. En ze volgde hem door een breede gang naar een deur, die hij opende met de woorden: Daar is die juffrouw, meneer!# (Slot volgt). DE Het Land van LANGSTRAAT ;)v i

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1883 | | pagina 1