No. 353. Zaterdag 21 Februari, VERDWIJNEN. FEUILLETON ien zonderlinge Hinde UitgeverL. J. VEERMAN neusden. BUITENLAND. VCXtH Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs per 3 maanden f 1 verhooging. Franco per post zonder prijs- Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 10 uur. Ingezonden stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur. Men zegt dat die tooneelspelen de schoonste zijn, waarin het werkelijk leven op het nauw keurigst is weergegeven, zoodat de hoorders zich zeiven en elkaar met al hun hartstochten en begeerten, deugden en ondeugden als in een spiegel zien teruggekaatst. Ons komt het voor dat men tegenwoordig zich inspant het werkelijk leven overeen komstig te maken met een drama. Ieder die smaak heeft in dramatische lectuur of wel eens kon snuffelen in een tooneelmanu- script kent de leuke uitdrukking, die voor komt op het oogenblik waarop een of meer acteurs het tooneel behooren te verlaten. Men vindt daar gewoonlijk den term: N. af, of eenvoudig af. Bij dat woord slaakt de acteur van professie een zucht van ver lichting en snapt zoo spoedig doenlijk de kamer uit of een zijlaan van 't bosch in, om daar achter een kaartje te gaan leggen, terwijl de dilettant-acteur eveneens zucht, doch om een andere redenhij begon zich n.1. nu pas vrij te gevoelen en raakte zoo aardig op dreef om te vergeten dat hij slechts een rol speelde en daar komt dat ongeluk kige af en jaagt hem de papieren deur uit. Deze formule komt ons tegenwoordig dik wijls voor den geest bij het lezen van den steeds meer en meer in zwang komenden maatregel om zich met den franschen slag los te maken uit het net van ongerechtig- heid, wraarin sommige brave landgenooten zich hebben vastgewoeld. //Sinds een paar dagen wordt alhier ver mist de heer A. of B. (of hoe ZEd. ook heeten mag). Men vermoedt dat hij ten gevolge van den droeven stand zijner zaken zich heimei ijk verwijderd heeft.'' Of: //heden heeft zich de heer P., bankier alhier, uit de voeten gemaakt. Allen, die hunne spaar penningen aan dezen financier toevertrouwd hebben zijn de dupe hunner lichtgeloovig- heid geworden." Of doch genoeg, de berichten variëeren tot in 't oneindige, ze komen echter alle op dezelfde zaak neer: de heeren A P. enz., hebben hun rol uit gespeeld en nu gaan ze af't liefst ook door een zijdeur en zoo ongemerkt mogelijk. De wensch van tooneel-acteurs om al was 't maar eenmaal in hun leven eens terugge roepen te worden na dat afgaan, koesteren zij in 't minst niet. Integendeel zou dat hun laatste rekening ongelukkig doen falen. Verdwijnen alleen kan hen redden uit de handen der gerechtigheid. Wanneer ze talm den tot het publiek ging begrijpen dat af gaan hun doel was, zou dat publiek hen niet alleen terugroepen, maar bij de roks- panden terugsleuren en weg was dan de schoone toekomst, die ze zich gedroomd hebben en waarin Amerika en het uit den verwarden boedel geredde kistje een hoofd rol speelden. Toen men nu reeds jaren geleden bezig was ons land te overspannen met een ijze ren spinneweb, door palen gedragen en de menschen nog maar van hooren zeggen wisten welke wondere werken zoo'n spinne web uitvoeren kan, toen noemde men als een der voornaamste voordeel en van den electrischen telegraaf de onmogelijkheid om zich voortaan stilletjes uit de voeten te maken. In dien tijd gaf dat verdwijnen een drukte van belang, doch bij al die drukte was toch het optrekken met de noorderzon slechts kinderwerk. Maar dat zou anders worden als die palen maar eenmaal stonden en die draden gespannen waren. Men kon dan binnen een half uur de geheele wereld in kennis stellen van 't geen er gebeurd was, de politie zou allerwege plotseling opgepord wor den en in een ommezientje tijd was de lief hebber van verdwijnen in verzekerde bewaring. We hebben thans echter den telegraaf en nevens dien den telefoon, geen plaatsje in de beschaafde wereld is van het telegra fisch of telephonisch net buitengesloten, de politie wordt dag op dag door haar auto riteiten en een belangstellend publiek op gepord, en desalniettemin verdwijnt de een na den ander. Geen maand, geen week, wat zeggen we, soms gaat in een week geen dag voorbij, of een of andere handige of onhandige slimmert ziet zich genood zaakt politie en justitie, post en telegraaf een rad voor de oogen te draaien, om na een kleine zeereis in de groene dreven van Zuid Amerika een leventje als een Indische suikerlord aan te vangen. Ze gaan eenvou dig af en noch 't applaudissement van de weinigen, die in zulk verdwijnen een stoute daad zien, noch de jammerkreten der leêge kassen en wanordelijke Italiaansche boek houding, der bedrogenen en gedupeerden, zullen hen bewegen terug te keeren, oin 't geëerde en gefopte publiek althans niet zonder dankbare buiging den rug te wen den. Ze gaan af en zijn verdwenen. Men zal begrijpen dat we hier niet doe len op gevallen als laatst te Amsterdam en te Delft hebben plaats gevonden, waar twee zeer achtenswaardige mannen, die geen geld zaken dreven en aan wie niemand iets te kort gekomen is, spoorloos in 't niet gezon ken zijn. Over deze gevallen kan men alleen 'l hoofd schudden en niet zonder een grein tje angst en een groote dosis verbazing vragen, hoe 't ter wereld mogelijk is voor altijd, althans voor maanden, verstopt te worden of zich te verstoppen, zonder dat er een liaan naar kraait en dat in een land, dat gezegd wordt overbevolkt te zijn. De Amsterdamsche politie is, naar luid der berichten, wat mans, doch al haar zoeken en doen hebben toch tot heden den verlo ren komluandant der beroemde brandweer niet terug kunnen brengen. Den heer Stork heeft men gevolgd tot zeker punt en op dat punt heeft men naar alle richtingen heen uitgekeken en geroe pen, doch de man is niet te zien, hij is totaal verdwenenZijn deze gevallen niet droevig merkwaardig in de annalen van ons politie-toezicht? Naar de redenen die deze mannen kun nen gedreven hebben aldus te handelen, mogen we niet gissen, daar 't volstrekt niet zeker is dat hier niet eerder aan misdaad dan aan verdwijnen door zelfmoord moet gedacht wordenzij echter die hier verdwij nen om in een ander werelddeel op te duiken en zich vet te mesten met het over schot der gelden, waarmee ze schandelijk tot scha van een tal door hen verarmde drommels verdwenen zijn, laten ons om trent de beweegreden hunner handelwijs geenszins in 't duister. Op den dag van hun heengaan smijten ze 't valsche spel neêr en spelen misschien voor 't eerst in hun leven open kaart. Naar Besant-Rice. 10) Nu begon Mr. Grumbelar weêr dapper te eten, spijt al zijne bezwaren, en dronk er Portwijn bij. De wijn oetende eenen eigendomrnelijken invloed op hem uit. Zijn gezicht werd voortdurend rooder, zonder dat zijne spraak veranderde. Hij dronk twee ilessclien, terwijl hij voortdurend tegen mij praatte; ik begon dronken te worden, waardoor hij in nog vroolijker stemming geraakte. «Dat is inderdaad verrukkelijk!» riep hij, toen ik wankelende naar de leuning van een der stoelen greep om mij te steunen. Vreemd dat ik daar nog niet VFoeger op gekomen ben. Het is iets nieuws voor mij, de uitwerking van mijn drinken op de hersenen van een ander waar te nemen Ik zal er een boek over schrijven. Ha, ba Een waar spektakel 1 Sta toch op, mijn waarde heer, sta opHij kan niet opstaan. Zing eens een deuntje, dans eensWat zou hij mooi op de maat van den doedelzak kunnen dansen. Ben je een beetje schor? Ha, ha, ha! Hij wordt waarachtig nu al dronken. Wat een arm zalig kreatuur!« Hij hield een oogenblik op en ging weer voort »Boule-de-neige, koffie niet brandewijn er in Wat Curasao met grande wijn tot besluit. Een groot glasHoor je wel Lucas Lucrai'tIk wil een rustigen nacht hebben. Op je gezondheid, in de koffie wel te verstaan. Ik raad je, je in acht te nemen, anders zal ik je met Noijau-punch eensl mores loeren. Je leidt tegenwoordig een lekker everilje hé Ja, ja, maar het kon nog slechter zijn Je liadt kunnen verhongeren. Wat? Val niet tegen de tafel 1 Wees wat voorzichtiger voor de meubels, ze kosten heel wat meer dan jij waard bent!» «En nu zal ik je eens zeggen, wat ik denk te doen, als ik met jou klaar ben, je begrijpt me, hé Ik denk dan twee kerels te nemen, een paar sterke, jonge, sjouwerlui uit de dokken of van een of ander station. Er zijn altijd lui te krijgen. Flinke sterke, houtige schavuiten met spieren als kabeltouwen. Grijp je niet aan dien stoel vast, Lucraftals je niet meer zitten kunt, ga dan liggen. Ik laat de kerels hier komen, trakteer ze op hielstuk aan jou verspilde ik een schitterend maal 1 en dan moeten ze teckenen. Dan heb ik eetlust voor twee, en kan tweemaal zooveel eten en drinken. Ja, ja Dat is een kostelijk idéé Wonder dat ik er vroeger nog nooit over gedacht heb. «En dan laat ik de twee slungels op d^n een of anderen avond hier komen, om mij te zien eten. Ik let er dan op. hoe ze eerst gaan geeuwen, dan tegen elkaar tuimelen, vervolgens over elkaar heen- vallen, en ben er getuige van, hoe ze in het geheim mij, hun' weldoener vervloeken. Ha, haIk zal mij niet lang meer met je ophouden, Lucas Lucraft. llolla Blijf met je droukcmanshcenen van de tafel Boule-de-neige, gooi dien dronken ezel de deur uit. VIERDE HOOFDSTUK. Toen ik den volgenden morgen weer tot bezinning kwam, lag ik in mijne slaapkamer, waarheen een paar vreemde mannen mij naar mijne hospita mij later vertelde, gebracht hadden. Zij hadden ge zegd, dat zij er voor betaald waren Ik had cene verschrikkelijke hoofdpijn, gevoelde mij ziek en was duizelig;' mijne handen beefden, en mijne knieën knikten, als ik cene poging deed om op te staan. Toen ik in den spiegel keek, zag een opgezet gelaal en een paar met bloed btloopen oogen mij er uit aan. Eene tijdruimte van nog geen week had deze ver andering tot stand gebracht. Ik herinnerde mij het bevel, dat Mr.Mr. zonderling, nu was ik zijn naam weer vergeten, mij gegeven hadna een »zwaren« nacht twintig mijlen te loopen en ik maakte mij gereed, om mij van dien last te kwijten. Builen Londen, aan gene zijde van Islington, waar heden ten dage talrijke straten zijn, zag men toen nog bijna niets anders dan weilanden. Daar ontdekte ik een kleine woning met klimop bewassen, door een tuintje omgeven en met niet meer dan vier ver trekken. Aan liet tuinhek was een verhuurbordje be vestigd. Eene gelukkige gedachte vloog mij door het hoofd. Hier was ik veilig, hier zou ik mij iederen avond kunnen opsluiten om in eenzaamheid de straf af te wachten, die mijn pijniger mij oplegde, en die meestal zwaarder was, dan ik verdragen kon. Waarom zou ik de afgelegen woning niet huren, de huurprijs iedere maand hoeveel maanden zou liet nog wel zijn vooruit betalen, en dm ge duldig en onderworpen mijn noodlot afwachten Ik deed dadelijk de noodige stappen en huurde het huisje voor een bijna niet noemenswaard bedrag. Toen kocht ik het noodige huisraad, liet het naar mijn nieuw verblijf overbrengen, en begon mijn klui zenaarsleven. Binnen deze muren zou ik ten minste beveiligd zijn voor vele gevaren. Den eersten avond zette ik mij tegen half zeven neer in afwachting van de dingen, die komen zouden. Hel was in Maart, de dag liep ten einde en een kille grijze nevel spreidde zich uit over de hoornen en struiken in den tuin. Toen ik de deur opende en naar buiten keek, slonl de neger voor m'j. Mijn moed was volkomen gebroken, ik kon slechts zuchten. «Wilt gij mij misschien medenemen?# vroeg ik terwijl ik aan den maaltijd dacht, waarbij ik zijn' meester als tijdverdrijf had gediend. Massa zeggen, zich zeer verheugen, gij hier woont. Geiken dag gaan twintig mijlen, anders massa ra id weet. Hoe gaat het Massa Lucraft Hé, he M K>i zoo, mooi zoo. Dat gelukkige dag voor u, to n gekend dat kleine papier. Nadat hij zijne boodschap gedaan had, verdween hj in de duisternis. Ik hoorde het kiezelzand onder zijne voeten knarsen en dacht er een oogenblik over hein beet te pakken en lid voor lid van elkander te scheuren, maar ik had er geen moed toe. Ik sloot de deur, stak eene kaars aan en zette nvj bij den haard neêr. Sombere gedachten vervulden mij. Ik vergeleek de gelukkige onschuld en zorge loosheid van mijn vroeger leven, waaraan een aarts- hooswicht mij ontrukt had, met de ellende van mijn tegenwoordig bestaan. Hoe ik mij zelf als het ware uit de menschelijke maatschappij gestooten had, om als de slaaf en het slachtoffer van een' heimelijken schurk - van Hen;uteri mi Alten, LANGSTRAAT BOMMEERWAI® Volgeus het Dagblad* vau Kopenhagen, werd dezer dagen in de haven van Aalborg een merk waardig na'uarverschijnsel waargenomen. Omstreeks 9 unr des voor middags werd de oppervlakte van het water bedekt met blauwachtige vlammen, die, door den wind aangewakkerd, een hoogte van 21/3 el kregen. Blauwroode vlammen werden over het veld ge dreven, maar richtten nergens schade aan. Waar zij neervielen steeg een weinig rook op. Door een van de heftige windvlagen, die dit natuartoo- neel vergezelden, werden drie kleine vuurkogels landwaarts gevoerd. Een daarvan, zoo groot als eeu noot, raakte den schouder van een voetgan ger en spatte uiteen iu eeu menigte stralen, die onmiddellijk verdwenen en een eigenaardige lucht

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1885 | | pagina 1