No. 432. 1885 MEVROUW. FEUILLETON. Uitgever: L. J. VUEUAfAN TTousden. DE DWEEPERS. VOOR Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1 verhooging. en Z ATE R D A G. Franco per post zonder prijs- Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 1 0 uur. Ingezonden stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur. 1.Ll'JJ Het jonge paar is aangeteekend en die gelukkige, drukke dagen zijn aangebroken, die verloopen tusschen //ondertrouwd" en //getrouwd", dagen van bruidsuikers en ge schenken, van ontvangen en geven zonder eind. 't Bruidje wordt voortdurend in be slag genomen door hare vriendinnen en kennissen, door haar voorbereidende werk- zeamheden en door den bruigom. Ze is bedrijvig, maar stil, opvallend stil Of er wat aan scheelt Gunst neen, ze is vol komen wel, maar en dat is een ver trouwelijke mededeeling tot den a.s. heer gemaal ze heeft nog eens rijpelijk nage dacht over 't geen ze samen zoo dikwijls bepraat hebben en men .'moest haar toch na 't trouwen maar Mkvrouw noemen, dat //gejuffröuw", stond haar niets aan. Haar lief mannetje moet daar nu niets tegen in brengen, want een bruid mag men toch niets weigeren, niet, waar? Wel gewis niet; wij althans zouden den moed niet hebben een lief kind de hruids dagen te vergallen door een advies dat haar bedroeven zou. Wij zeggen eenvoudig: Vrijheid, blijheid, laat reder zich laten be titelen met den naam, die haar of hem 't liefst in de ooren klinkt. En hiermee kan deze kwestie opgelost wezen, doch ze is zoo eenvoudig niet, als men oppervlakkig zou denken. Op 't platteland bestaat ze niet, of doet zich daar althans niet voor als een kwestie. Daar zijn enkele dames, die volgens de traditie mevrouw heetendat zijn de echtgenooten van den burgemeester, den dominé, den docter en den notaris. Van tijden her hebben deze aanspraak op den titel, gelijk alle anderen, die een ge studeerd persoon de eer harer verwerving hebben aangedaan. De vrouwen van den burgemeester en den notaris genieten dat recht uitsluitend om de waardigheid van het ambt harer echtgenooten, in den regel toch hebben deze heeren niet aan eenige hoogeschool hunne opleiding ontvangen. Wanneer we zeggen het recht, dan be doelen wc daarmee slechts het recht der gewoonte. Er bestaan geen wettelijke be- palingen in deze kwestie, doch het recht door gewoonte is vaak sterker dan dat der w-.-t en wanneer iemand, 't zij door macht, 't. zij door. rijkdom gedreven, oordeelt dat de titelnaam van mevrouw ook aan zijne rchtgenoote mag geschonken worden, dan geschiedt dat niet dan na veel tegenstrib beling en grappige verwarringen. De //juf frouwen" over 't algemeen zijn niet bij - zonder vriendelijk gestemd tegenover een tot //mevrouw" verheven dame harer ken nissen. In de stad is men in dit opzicht meer liberaal, daar heeft men reeds lang ge broken met de aloude gewoonte, doch nog niet in die mate, dat men de kwestie als afgedaan kan beschouwen. De mevrouw geldt ook daar als voornamer dan de j u f- frouw. In winkels en magazijnen dat laatste is ook al een modewoord me vrouwt men er duchtig op los; is men zeker tot een ongetrouwde dame te spreken, dan zegt men er juffrouwweet men niet in welke categorie de koopster gerangschikt moet worden, dan gebruikt men het woord d a m e, dat door een mevrouw niet gaarne gehoord en door een juffrouw slechts geduld wordt. Dit is dan ook al de ongelukkigste term, waarmee men een Nederlandsche vrouw kan aanspreken. Mevrouw en juffrouw zijn echt Hollandsche namen. Het me zal wel zijn een verkorting van mijn en mevrouw een samenstelling voor m ij n (geëerde) vrou- we, terwijl juffrou w achtereenvolgens tot voorouders had joffrouw, jonfrouw, jone- fro.uw. 't Zou dus geheel in den haak zijn de beide termen gescheiden te houden en te verdeden over gehuwde en ongehuwde da mes, wanneer daar maar niet onder onze def tige standen een groote afschuw bestond denzelfden titel met de vrouwen uit de min dere standen te deelen. En om eerlijk te zijn moeten ook wij bekennen dat 't ons tegen de borst zou stuiten een vischvrouw met den titel mevrouw aan te spreken. Zoo neemt een oude gewoonte ons in de maling en is oorzaak dat menige gehuwde vrouw oogenblikken van bitter verdriet heeft. Die als ons bruidje zoo verstandig is voor den trouwdag door den appel heen te bijten, is er nog het rustigst aan toe. Men betaalt dan slechts een extra advertentie. De heer en mevrouw Die en Die betuigen enz. en hiermee weet de heele wereld dat er een mevrouw meer bestaat. Soms echter bestaan er omstandigheden, die zulk bout optreden niet veroorloven wanneer de bruidegom b.v. in afhankelijke positie verkeert, is't den pa troon niet altijd naar den zin den echtge noot eener mevrouw naast zich aan den lessenaar te hebben- Ze moet zich dus, al steekt ze gaarne het neusje wat hoog in de lucht en doet ze in chic niet onder voor de echtgenoote van den patroon, met het nederige juffrouw vergenoegen. En haar waschvrouw, haar schoonmaakster maken insgelijks op dien titel aanspcaak Zelfs haar dienstbode wordt niet meer als in vroeger dagen met Betje of Klaart je of vrijster, maar met het meer moderne juffrouw betiteld Als dat haar geen ergernis is, bestaan er geen ergernissen op de wereld. Zoo wordt men immers gedwongen, bepaald gedwongen tot mevrouw zich te verheffen, anders gaat het onderscheid heelemaal verloren. Ja, de kwestie is lastig en kost vele vrou wen heel wat hoofdbrekens, althans in de steden. Men doet daarom ook maar het ver- D00U LEOPOLD VON SAGHER MASOCII. 11) Plotseling werd de deur, die naar den tuin voerde, geopend, en eene kleine brunette, wier volle vormen in het rooskleurige kostuum, dat zij droeg, heerlijk uitkwamen, vloog de kamer binnen. In de eene band hield zij nog de volant, in de andere het raket. Ver rast op het gezicht van een' vreemdeling, bleef zij op eens staan, wierp een snellen, nieuwsgierigen blik op hem en trad toen, met den blos der verlegenheid op de wangen, achter den stoel harer moeder. Mijne dochter Anitta,sprak deze tot Zesin, en tot het meisje; «Zesin Jadewski, de.zoon van mijne vriendin, mevrouw Jadewski. Ik hoop dat gij elkaar zult leeren verstaan en waardeeren.« Anitta boog en bood Zesin de hand, die hij vol hoffelijkheid aan zijne lippen bracht. Toen bleef zij blozend en met neergeslagene oogen voor hem staan. Zesin was zonderbaar getroffen. Onwillekeurig maakte hij eene vergelijking tusschen Dragomira, de koele, trotsche, volkomen harer macht bewuste schoone en het lieftallige wezen, dat thans voor hém stond en dat hij met zijne oogen als het ware verslond. Zij was het bekoorlijkste schepseltje dat hij ooit ont moet had. Hare sierlijke gestalte, hare ontluikende vormen, de fijne, blanke hals, het gevulde, blozende gezichtje met de kleine, frissche, maar trotsche lip pen en het allerliefste stompneusjc, het zwarte haar, dat in twee dikke vlechten op den rug afviel, maar bovenal de goedhartige, maar schalkc, donkerbruine oogen, dat alles ademde de onweerstaanbare too- vermacht van zoete, jonkvrouwelijke bekoorlijkheid. En toen zij na de eerste verlegenheid hare lieve, donkere oogen tot hem opsloeg, toen was het in het boek der toekomst bepaald dat zijn warm, ontvanke lijk hart, haar toebehoorde en het hare hem van nu af altijd. «Kom dan, om de vriendschap maar dadelijk als gesloten te beschouwen, mee naar den tuin, als mama het goedkeurt,zoo sprak zij en het was Zesin of hem uit hare stem het gezang van den leeu werik tocklonk. «Ik zal u al mijne lievelingen laten zien; mijne bloemen, mijne duiven, mijne katjes en mijn' hit »Doe wat u goed dunkt, kind,sprak mevrouw Oginski. Het verdriet en de teleurstellingen komen vroeg genoeg;' verheugt u dus samen als een paar groote kinderen Anitta ging Zesin voor, de stoepen af. Aan den voet der trappen gekomen, nam zij met de grootste onbevangenheid zijn' arm en lachte hem zorgeloos toe. Tot nog toe ben ik altijd bang geweest voor officieren,zoo keuvelde zij, «maar voor u heb ik geen greintje vrees. «Daar zoudt gij ook geen reden toe hebben, me juffrouw. Gij zoudt in staat zijn met een enkelen blik eene geheele armee voor uwe voeten te doen knie len. «Tart mij niet, anders maak ik dadelijk met u een begin. Tusschen kunstig aangelegde bloembedden door wandelden zij naar een gebouw op den achtergrond dat den stal en den hooizolder bevatte. Op eene opene ruimte stond de duivenslag. Een paar witte pauwe staarten, wier vederen in het zonlicht blonken, zaten er op en maakten elkander het hof. Zoodra zij hunne jonge meesteres zagen naderen, was het, alsof die twee al de anderen er op eene raadselachtige ma nier van in kennis hadden gesteld, want als op com mando schoten opeens van alle kanten witte duiven naar omlaag, die zich op Anitta's schouders en han den zetten, of voor hare voeten neder streken. Zij haalde een korfje met voeder en strooide dat met volle handen onder het kirrende en klapwiekende volkje uit. «Nu zullen wij Mitzka en haar huisgezin eens een bezoek gaan brengen,zeidc zij lachend, «maardaar voor moeten wij op den hooizolder klimmen. Wees zoo goed, om voor te gaan en mij uwe hand te reiken.® Zesin gespte zijn' degen los en zette hem tegen den muur. Toen klom hij de ladder op en Anitta volgde, niet hare kleine zachte hand in de zijne. Nauwelijks waren zij boven gekomen of zij werden ontvangen door Mitzka, eene groote, gevlekte kat. Met hoog opgestoken staart en onder een teeder ge- mauw dat van rechtvaardige moedertrots getuigde, stelde zij hun hare jongen voor, zeven in getal, die uit het hooi voor den dag kwamen springen. Anitta nam een der katjes op, zette het op haren arm en kuste en streelde het. «Kijk eens, hoe vlug en vriendelijk ze zijn. Ik geef ze alle dag hoogst- eigenhandig hun eten en zij kennen mij alle nu reeds. Zoodra zij mijne japon hooren ritselen staan ze al gereed. Toen zij weder beneden gekomen waren, greep Anitta op eens Zesins degen en riep met uitgelaten moedwil «Ik verklaar u tot mijn'gevangeneToen sprong zij weg en rende, dwars door de boschages heen op het dichte struikgewas van het park toe. «Als gij mij vangt, krijgt ge uw' degen terug, an ders niet!® riep zij hem nog spotziek lachend toe. Zesin vloog haar na en nu begon er eene vroo- lijke, dartele jacht, dwars door heggen en twijgen, over. grasperken en bloembedden en tusschen de oude bemoste boomstammen door, tot eindelijk Anitta's kleedje aan de doornen van een rozenstruik bleef ha ken en de jonge officier haar met één sprong be reikte en zijn arm als overwinnaar om hare sierlijke leest sloeg. Zij lachte luidskeels en op dit oogenblik van on- gedwongene vrooiijkheid scheen zij nog schooner en bekoorlijker, want alhs aan haar was edel en voor naam en hoe meer zij zich liet meesleepen, des te heerlijker legde hare bctooverende natuur hare ver borgene schatten bloot. Zij zette zich op de naastbijzijnde bank neder. Het was een onbeschrijfelijk genot, haar te zien adem halen hare kleine handen hielden nog steeds den degen omkneld en hare trouwhartige, kinderlijke oogen lachten Zesin toe. «Gij zoudt mij niet gekregen hebben,® zoo hijgde zij, «als die akelige rozenstruik er niet geweest was. Terzijde van de plaats, waar zij zich bevonden, lag een klein door het gouden zonlicht overgoten gras veld, waarop een zwarte ponny graasde. «Dat is mijn hit!® riep het dartele meisje, «papa heeft hem van een' troep kunstrijders gekocht, omdat ik zoo bizonder op hem gesteld was. Hij loopt mij na als een hondje en kan allerlei kunsten.Zij riep en het kleine paardje kwam ook inderdaad op haar toe en besnuffelde vertrouwelijk hare handen, «Wacht eens', vriendje. Ge moet nu ook eens la ten zien, wat ge zoo al geleerd hebt,® sprak hel meisje, terwijl zij hem liefkozend op den hals klopte. Zij brak daarop een twijgje van een der struiken al', liep naar het hek en riep; Kom'.'"Vooruit, toon w;1l gij kuntHop De ponny gehoorzaamde met eene gewilligheid, die duidelijk toonde dat dit spel hem beviel, en sprong bij herhaling over het hek heen. Toen wierp Anitta hem haar' zakdoek toe; dien hij met juistheid appor teerde en eindelijk knielde hij op haar commando voor haar neder. Tot loon ontving hij een paar klompjes suiker uit de sierlijke handjes. «Hij is goed gedresseerd,zeide Zesin lachend, «maar het is toch ook geen bizonder groote verdien ste, eene zoo bekoorlijke meesteres te gehoorzamen. Wie zou zich niet gaarne onder uwe bevelen stellen.® «Geen complimenten, anders krijgt ge straf!® «Ik verlang niets anders.® «Goed, ik houd u aan uw woord,® riep Anitta vol heminnelijken overmoed, «wij zullen eens zien, of gij even leerzaam zijt als mijn hit en u even goed voor kunt doen.® «Ik verwacht uw commando. «Let op dan. Voorwaarts! Springen Zesin nam een' aanloop en sprong met veel gratie over het hek. «Nog eens. Hop!« De sprong gelukte nogmaals. Anitta lachte en klap'e in hare handen van kinderlijke vreugde. «Nu mijn zakdoek vangen. Apport!® Zesin bracht hem. «En nu...« zij hield op en kreeg eene kleur. «Ik verzoek om het commando. «Nu dan. Op uwe knieën Hij gehoorzaamde lachend. «Maar nu heb ik ook recht op de suikejr. Weer schaterde de betooverende lach van liet aan- va ige meisje door den stillen tuin en de heerlijke ziherklank wekte in de kronen der oude boomen eene even welluidende echo, het gefluit en gegorgel van luidruchtige troepjes meezen en vinken. «Hier!» zeide Anitta, en stak Zesin met hare roos kleurige vingertoppen een stuk suiker in den mond. Toe i richtte zij den nog steeds voor haar geknielden jonkman op en vroeg, of hij boos op haar was. Waarom?® «Omdat ik u zoo ongepast behandel. Maar gij zult spoedig ondervinden dat ik het niet met leelijke be- oeiingen doe en dat ik zulke grappen maak met i dercen, dien ik graag lijden mag.® «Dus dat mag ik ook op mij zeiven toepassen?® «Zeker, waarom niet "ij had hare hand in de zijne genomen en kustë DE Altai,

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1885 | | pagina 1