No. 432.
1885
MEVROUW.
FEUILLETON.
Uitgever: L. J. VUEUAfAN TTousden.
DE DWEEPERS.
VOOR
Dit blad verschijnt eiken WOENSDAG
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1
verhooging.
en Z ATE R D A G.
Franco per post zonder prijs-
Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte
Advertentiën worden ingewacht tot Maandag- en Donderdagavond 1 0 uur. Ingezonden
stukken tot Maandag- en Donderdagavond 8 uur.
1.Ll'JJ
Het jonge paar is aangeteekend en die
gelukkige, drukke dagen zijn aangebroken,
die verloopen tusschen //ondertrouwd" en
//getrouwd", dagen van bruidsuikers en ge
schenken, van ontvangen en geven zonder
eind. 't Bruidje wordt voortdurend in be
slag genomen door hare vriendinnen en
kennissen, door haar voorbereidende werk-
zeamheden en door den bruigom. Ze is
bedrijvig, maar stil, opvallend stil Of er
wat aan scheelt Gunst neen, ze is vol
komen wel, maar en dat is een ver
trouwelijke mededeeling tot den a.s. heer
gemaal ze heeft nog eens rijpelijk nage
dacht over 't geen ze samen zoo dikwijls
bepraat hebben en men .'moest haar toch
na 't trouwen maar Mkvrouw noemen, dat
//gejuffröuw", stond haar niets aan. Haar
lief mannetje moet daar nu niets tegen in
brengen, want een bruid mag men toch
niets weigeren, niet, waar?
Wel gewis niet; wij althans zouden den
moed niet hebben een lief kind de hruids
dagen te vergallen door een advies dat haar
bedroeven zou. Wij zeggen eenvoudig:
Vrijheid, blijheid, laat reder zich laten be
titelen met den naam, die haar of hem
't liefst in de ooren klinkt.
En hiermee kan deze kwestie opgelost
wezen, doch ze is zoo eenvoudig niet, als
men oppervlakkig zou denken.
Op 't platteland bestaat ze niet, of doet
zich daar althans niet voor als een kwestie.
Daar zijn enkele dames, die volgens de
traditie mevrouw heetendat zijn de
echtgenooten van den burgemeester, den
dominé, den docter en den notaris. Van
tijden her hebben deze aanspraak op den
titel, gelijk alle anderen, die een ge
studeerd persoon de eer harer verwerving
hebben aangedaan. De vrouwen van den
burgemeester en den notaris genieten dat
recht uitsluitend om de waardigheid van
het ambt harer echtgenooten, in den regel
toch hebben deze heeren niet aan eenige
hoogeschool hunne opleiding ontvangen.
Wanneer we zeggen het recht, dan be
doelen wc daarmee slechts het recht der
gewoonte. Er bestaan geen wettelijke be-
palingen in deze kwestie, doch het recht
door gewoonte is vaak sterker dan dat der
w-.-t en wanneer iemand, 't zij door macht,
't. zij door. rijkdom gedreven, oordeelt dat
de titelnaam van mevrouw ook aan zijne
rchtgenoote mag geschonken worden, dan
geschiedt dat niet dan na veel tegenstrib
beling en grappige verwarringen. De //juf
frouwen" over 't algemeen zijn niet bij -
zonder vriendelijk gestemd tegenover een
tot //mevrouw" verheven dame harer ken
nissen.
In de stad is men in dit opzicht meer
liberaal, daar heeft men reeds lang ge
broken met de aloude gewoonte, doch nog
niet in die mate, dat men de kwestie als
afgedaan kan beschouwen. De mevrouw
geldt ook daar als voornamer dan de j u f-
frouw. In winkels en magazijnen dat
laatste is ook al een modewoord me
vrouwt men er duchtig op los; is men zeker
tot een ongetrouwde dame te spreken, dan
zegt men er juffrouwweet men niet
in welke categorie de koopster gerangschikt
moet worden, dan gebruikt men het woord
d a m e, dat door een mevrouw niet gaarne
gehoord en door een juffrouw slechts geduld
wordt.
Dit is dan ook al de ongelukkigste term,
waarmee men een Nederlandsche vrouw kan
aanspreken. Mevrouw en juffrouw zijn echt
Hollandsche namen. Het me zal wel zijn
een verkorting van mijn en mevrouw een
samenstelling voor m ij n (geëerde) vrou-
we, terwijl juffrou w achtereenvolgens tot
voorouders had joffrouw, jonfrouw, jone-
fro.uw. 't Zou dus geheel in den haak zijn
de beide termen gescheiden te houden en te
verdeden over gehuwde en ongehuwde da
mes, wanneer daar maar niet onder onze def
tige standen een groote afschuw bestond
denzelfden titel met de vrouwen uit de min
dere standen te deelen. En om eerlijk te
zijn moeten ook wij bekennen dat 't ons
tegen de borst zou stuiten een vischvrouw
met den titel mevrouw aan te spreken.
Zoo neemt een oude gewoonte ons in de
maling en is oorzaak dat menige gehuwde
vrouw oogenblikken van bitter verdriet heeft.
Die als ons bruidje zoo verstandig is voor
den trouwdag door den appel heen te bijten,
is er nog het rustigst aan toe. Men betaalt
dan slechts een extra advertentie. De heer
en mevrouw Die en Die betuigen enz. en
hiermee weet de heele wereld dat er een
mevrouw meer bestaat. Soms echter bestaan
er omstandigheden, die zulk bout optreden
niet veroorloven wanneer de bruidegom b.v.
in afhankelijke positie verkeert, is't den pa
troon niet altijd naar den zin den echtge
noot eener mevrouw naast zich aan den
lessenaar te hebben- Ze moet zich dus, al
steekt ze gaarne het neusje wat hoog in de
lucht en doet ze in chic niet onder voor
de echtgenoote van den patroon, met het
nederige juffrouw vergenoegen. En haar
waschvrouw, haar schoonmaakster maken
insgelijks op dien titel aanspcaak Zelfs haar
dienstbode wordt niet meer als in vroeger
dagen met Betje of Klaart je of vrijster, maar
met het meer moderne juffrouw betiteld
Als dat haar geen ergernis is, bestaan er
geen ergernissen op de wereld. Zoo wordt
men immers gedwongen, bepaald gedwongen
tot mevrouw zich te verheffen, anders gaat
het onderscheid heelemaal verloren.
Ja, de kwestie is lastig en kost vele vrou
wen heel wat hoofdbrekens, althans in de
steden. Men doet daarom ook maar het ver-
D00U
LEOPOLD VON SAGHER MASOCII.
11)
Plotseling werd de deur, die naar den tuin voerde,
geopend, en eene kleine brunette, wier volle vormen
in het rooskleurige kostuum, dat zij droeg, heerlijk
uitkwamen, vloog de kamer binnen. In de eene band
hield zij nog de volant, in de andere het raket. Ver
rast op het gezicht van een' vreemdeling, bleef zij
op eens staan, wierp een snellen, nieuwsgierigen blik
op hem en trad toen, met den blos der verlegenheid
op de wangen, achter den stoel harer moeder.
Mijne dochter Anitta,sprak deze tot Zesin, en
tot het meisje; «Zesin Jadewski, de.zoon van mijne
vriendin, mevrouw Jadewski. Ik hoop dat gij elkaar
zult leeren verstaan en waardeeren.«
Anitta boog en bood Zesin de hand, die hij vol
hoffelijkheid aan zijne lippen bracht. Toen bleef zij
blozend en met neergeslagene oogen voor hem staan.
Zesin was zonderbaar getroffen. Onwillekeurig maakte
hij eene vergelijking tusschen Dragomira, de koele,
trotsche, volkomen harer macht bewuste schoone en
het lieftallige wezen, dat thans voor hém stond en
dat hij met zijne oogen als het ware verslond. Zij
was het bekoorlijkste schepseltje dat hij ooit ont
moet had. Hare sierlijke gestalte, hare ontluikende
vormen, de fijne, blanke hals, het gevulde, blozende
gezichtje met de kleine, frissche, maar trotsche lip
pen en het allerliefste stompneusjc, het zwarte haar,
dat in twee dikke vlechten op den rug afviel, maar
bovenal de goedhartige, maar schalkc, donkerbruine
oogen, dat alles ademde de onweerstaanbare too-
vermacht van zoete, jonkvrouwelijke bekoorlijkheid.
En toen zij na de eerste verlegenheid hare lieve,
donkere oogen tot hem opsloeg, toen was het in het
boek der toekomst bepaald dat zijn warm, ontvanke
lijk hart, haar toebehoorde en het hare hem van nu
af altijd.
«Kom dan, om de vriendschap maar dadelijk
als gesloten te beschouwen, mee naar den tuin,
als mama het goedkeurt,zoo sprak zij en het was
Zesin of hem uit hare stem het gezang van den leeu
werik tocklonk. «Ik zal u al mijne lievelingen laten
zien; mijne bloemen, mijne duiven, mijne katjes en
mijn' hit
»Doe wat u goed dunkt, kind,sprak mevrouw
Oginski. Het verdriet en de teleurstellingen komen
vroeg genoeg;' verheugt u dus samen als een paar
groote kinderen
Anitta ging Zesin voor, de stoepen af. Aan den
voet der trappen gekomen, nam zij met de grootste
onbevangenheid zijn' arm en lachte hem zorgeloos
toe. Tot nog toe ben ik altijd bang geweest voor
officieren,zoo keuvelde zij, «maar voor u heb ik
geen greintje vrees.
«Daar zoudt gij ook geen reden toe hebben, me
juffrouw. Gij zoudt in staat zijn met een enkelen blik
eene geheele armee voor uwe voeten te doen knie
len.
«Tart mij niet, anders maak ik dadelijk met u
een begin.
Tusschen kunstig aangelegde bloembedden door
wandelden zij naar een gebouw op den achtergrond
dat den stal en den hooizolder bevatte. Op eene opene
ruimte stond de duivenslag. Een paar witte pauwe
staarten, wier vederen in het zonlicht blonken, zaten
er op en maakten elkander het hof. Zoodra zij hunne
jonge meesteres zagen naderen, was het, alsof die
twee al de anderen er op eene raadselachtige ma
nier van in kennis hadden gesteld, want als op com
mando schoten opeens van alle kanten witte duiven
naar omlaag, die zich op Anitta's schouders en han
den zetten, of voor hare voeten neder streken. Zij
haalde een korfje met voeder en strooide dat met
volle handen onder het kirrende en klapwiekende
volkje uit.
«Nu zullen wij Mitzka en haar huisgezin eens een
bezoek gaan brengen,zeidc zij lachend, «maardaar
voor moeten wij op den hooizolder klimmen. Wees
zoo goed, om voor te gaan en mij uwe hand te
reiken.®
Zesin gespte zijn' degen los en zette hem tegen
den muur. Toen klom hij de ladder op en Anitta
volgde, niet hare kleine zachte hand in de zijne.
Nauwelijks waren zij boven gekomen of zij werden
ontvangen door Mitzka, eene groote, gevlekte kat.
Met hoog opgestoken staart en onder een teeder ge-
mauw dat van rechtvaardige moedertrots getuigde,
stelde zij hun hare jongen voor, zeven in getal, die
uit het hooi voor den dag kwamen springen.
Anitta nam een der katjes op, zette het op haren
arm en kuste en streelde het. «Kijk eens, hoe vlug
en vriendelijk ze zijn. Ik geef ze alle dag hoogst-
eigenhandig hun eten en zij kennen mij alle nu reeds.
Zoodra zij mijne japon hooren ritselen staan ze al
gereed.
Toen zij weder beneden gekomen waren, greep
Anitta op eens Zesins degen en riep met uitgelaten
moedwil «Ik verklaar u tot mijn'gevangeneToen
sprong zij weg en rende, dwars door de boschages
heen op het dichte struikgewas van het park toe.
«Als gij mij vangt, krijgt ge uw' degen terug, an
ders niet!® riep zij hem nog spotziek lachend toe.
Zesin vloog haar na en nu begon er eene vroo-
lijke, dartele jacht, dwars door heggen en twijgen,
over. grasperken en bloembedden en tusschen de oude
bemoste boomstammen door, tot eindelijk Anitta's
kleedje aan de doornen van een rozenstruik bleef ha
ken en de jonge officier haar met één sprong be
reikte en zijn arm als overwinnaar om hare sierlijke
leest sloeg.
Zij lachte luidskeels en op dit oogenblik van on-
gedwongene vrooiijkheid scheen zij nog schooner en
bekoorlijker, want alhs aan haar was edel en voor
naam en hoe meer zij zich liet meesleepen, des te
heerlijker legde hare bctooverende natuur hare ver
borgene schatten bloot.
Zij zette zich op de naastbijzijnde bank neder.
Het was een onbeschrijfelijk genot, haar te zien adem
halen hare kleine handen hielden nog steeds den
degen omkneld en hare trouwhartige, kinderlijke oogen
lachten Zesin toe.
«Gij zoudt mij niet gekregen hebben,® zoo hijgde
zij, «als die akelige rozenstruik er niet geweest was.
Terzijde van de plaats, waar zij zich bevonden, lag
een klein door het gouden zonlicht overgoten gras
veld, waarop een zwarte ponny graasde.
«Dat is mijn hit!® riep het dartele meisje, «papa
heeft hem van een' troep kunstrijders gekocht, omdat
ik zoo bizonder op hem gesteld was. Hij loopt mij
na als een hondje en kan allerlei kunsten.Zij riep
en het kleine paardje kwam ook inderdaad op haar
toe en besnuffelde vertrouwelijk hare handen,
«Wacht eens', vriendje. Ge moet nu ook eens la
ten zien, wat ge zoo al geleerd hebt,® sprak hel
meisje, terwijl zij hem liefkozend op den hals klopte.
Zij brak daarop een twijgje van een der struiken al',
liep naar het hek en riep; Kom'.'"Vooruit, toon w;1l
gij kuntHop
De ponny gehoorzaamde met eene gewilligheid, die
duidelijk toonde dat dit spel hem beviel, en sprong
bij herhaling over het hek heen. Toen wierp Anitta
hem haar' zakdoek toe; dien hij met juistheid appor
teerde en eindelijk knielde hij op haar commando
voor haar neder. Tot loon ontving hij een paar
klompjes suiker uit de sierlijke handjes.
«Hij is goed gedresseerd,zeide Zesin lachend,
«maar het is toch ook geen bizonder groote verdien
ste, eene zoo bekoorlijke meesteres te gehoorzamen.
Wie zou zich niet gaarne onder uwe bevelen stellen.®
«Geen complimenten, anders krijgt ge straf!®
«Ik verlang niets anders.®
«Goed, ik houd u aan uw woord,® riep Anitta
vol heminnelijken overmoed, «wij zullen eens zien,
of gij even leerzaam zijt als mijn hit en u even goed
voor kunt doen.®
«Ik verwacht uw commando.
«Let op dan. Voorwaarts! Springen
Zesin nam een' aanloop en sprong met veel gratie
over het hek.
«Nog eens. Hop!«
De sprong gelukte nogmaals. Anitta lachte en klap'e
in hare handen van kinderlijke vreugde.
«Nu mijn zakdoek vangen. Apport!®
Zesin bracht hem.
«En nu...« zij hield op en kreeg eene kleur.
«Ik verzoek om het commando.
«Nu dan. Op uwe knieën
Hij gehoorzaamde lachend.
«Maar nu heb ik ook recht op de suikejr.
Weer schaterde de betooverende lach van liet aan-
va ige meisje door den stillen tuin en de heerlijke
ziherklank wekte in de kronen der oude boomen
eene even welluidende echo, het gefluit en gegorgel
van luidruchtige troepjes meezen en vinken.
«Hier!» zeide Anitta, en stak Zesin met hare roos
kleurige vingertoppen een stuk suiker in den mond.
Toe i richtte zij den nog steeds voor haar geknielden
jonkman op en vroeg, of hij boos op haar was.
Waarom?®
«Omdat ik u zoo ongepast behandel. Maar gij zult
spoedig ondervinden dat ik het niet met leelijke be-
oeiingen doe en dat ik zulke grappen maak met
i dercen, dien ik graag lijden mag.®
«Dus dat mag ik ook op mij zeiven toepassen?®
«Zeker, waarom niet
"ij had hare hand in de zijne genomen en kustë
DE
Altai,