Ill
XVIII.
Na 't gebeurde schandaal mengde de politie zich inzoorerre in de aangelegen-
bieden van 't circus, dat ze het weder optreden der schoolrijderes met een masker
verbood; en daar Wanda standvastig weigerde als ze genezen zou zijn, zonder masker
op te treden, bleef Coriolo niets anders over dan haar verzoek om ontslag in te willigen.
»En dat juist nu iedereen weet hoe mooi ze is,zei de kleine Italiaan, zijn
handen wringend, tot Ladra, »ik kon me wel de haren uit het hoofd rukken! Guillaume
weg, Landry in de gevangenis! 't Is goed om de geelzucht te krijgen
»'t Voorjaar komt,« troostte de secretaris, »er is toch niet veel meer te doen!«
Hij had gelijkhet voorjaar kwam. Een blauwe hemel, warme zonneschijn en een
menigte knopjes en luwe luchten kwamen mee. 't Kwam als 't ware des nachts, en
Wanda blikte vol verlangen naar buiten, waar ze nog niet heen kon gaan, want
de diagnose van den geneesheer was wel wat voorbarig geweest, toen hij verklaarde
dat ze zeer spoedig weer hersteld zou zijn reeds waren weken omgegaan en nog
altijd lag ze daar.
Alles was achter haar gebleven, was voor haar gestorvengeen draad uit het
verledene kon ze spinnen naar het tegenwoordigeze vernam niets van Landry, niets
van prins Tessenheim, en kon toch niet beletten dat haar gedachten zich dikwijls
met lien bezig hielden. Vooral aan Landry dacht ze met dankbaar medelijden; niet
alleen omdat hij zoo altijd gereed was geweest om haar te beschermen, maar ook
om zijn wonderbaar spel met de eerst ten hemel stijgende gedachten, die dan zoo
eensklaps verlamden.
Wie mocht hij zijnEr stak meer in hem, dan ze eerst vermoed had. En nu
zat hij om haar in de gevangenis, verwenschte haar misschien, als hij naar den
lachenden hemel opzag. Die arme manAls ze hem maar een troostwoord kon zeggen,
hem, die haar, zoo als Lulu zei, beminde. Maar daarom lachte Wanda en schudde
ze 't hoofd; dat kon slechts de jaloerschheid denken; een leelijk gemaskerd gelaat
kon niemand liefde inboezemen.
Ook Egon Tessenheim was nog niet geheel genezen. Hoewel de wond op zich
zelf zoo onbeduidend was, dat 't niet eens noodig scheen prins Everhard daarvan
tijding te zenden, kwam toch 't drukke leven, dat hij den laatsten tijd geleid had,
hem niet ten goede. De mishandelde natuur wreekte zich op hem en de wondkoorts
hield langer aan dan men gedacht had.
In zijn verwarde droomen vervolgde hem onophoudelijk een enkele voorstelling
■over zijn bed boog zich 't lieve, reine gelaat der schoolrijderes, heur loshangende
haren kusten zijn voorhoofd en wangen, en brachten door hun aanraking kalmte in
zijn verward hoofd. Hij zag Wanda duidelijk voor zich. Angstig, de oogen vol tranen,
stond ze voor zijn bed, zooals hij, geheel onbewust, den laatsten indruk van haar had
•opgevangenen dieper, en dieper bogen zich de roode lippen om de zijne aan te raken.
Dan vloog hij met een verwarden blik op, greep in de lucht, en vroeg zijn
kamerdienaar, wie zoo even bij hem was geweest.
