Brieven uit Amsterdam.
FEUILLETON.
%s 1095.
ZATERDAG 7 MEI.
Uitgever: L. J. YEEIRMAK, Heusden.
VOOR
Dit blad rersch^nt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 1.00.
verhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent.
Advertentiën 16 regels 60 ct. Elke regel meer 10 et. Groote letters Daar plaatsruimte,
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen ingewacht.
De
J herderlijk werk neergelegd en op de Pijpen-
Imarkt zijn tenten opgeslagen.
Of hij daar een werkkring naar zijn hart
■v—7 heeft gevonden, »1 de tijd leerenvoorals-
Tangen. De treinen rgden 20 min. later dan 1 betwjjfel da h m zeld2a>m.
de klok wjjet, het postkantoor heeft 2 paar da(. Mn afgetreden predikaot nogmaals
irpxers, op de brievenbussen v„n plakkaten I d(Jn tame, betreedti Rit(er is een yan die
is een van
geplakt, waarop de buslichtingen in Green-1 zeldzaamheden. yan tijd tot tijd treedt hg
op als prediker van het evangelie, 't zij in
de Vrije Gemeente, 't zjj in de Remon-
strantsch kerk. En ik voeg er bijhg vol
doet, dat doende, aan een gevoelde behoefte,
want waar hij optreedt is het lokaal stamp
vol en zijn er zitplaatsen te kort. Er zijn
giet veel predikanten, die op zoo'n toeloop
bogen kunnen. Ik ken er slechts één
Heering in den Haag, eveneens Remon-
strantsch leeraar. Ritter en Heering komen,
bij veel verschil, in vele punten, die hen ge
liefd maken, overeen. Beiden zjjn uiterst een
voudig in woorden en gebaren. Beiden zgn
menschen, die hun tjjd goed begrgpen en als
zoodanig spreken van 't hart tot het hart.
Beiden hebben een onuitroeibaar geloof in
den triomf van 't goede en weten dit ge
loof over te storten in de harten. Beiden
zijn predikers bjj de gratie Gods. Wanneer
men hen heeft gehoord en 't huis komende
verslag doet aan moeder of vrouw, die men
noode bij de kinderen heeft gelaten, dan
zegt men nietdat was de tekst, deze
waren de punten en daaruit hebben we
gezongen en toen ging de kerk uit, maar
dan omhelst men met meer innigheid dan
in den regel zgn vrouw en slaat met meer
dankbaarheid dan gewoonlgk een blik op
zijn bloeiend kroost want men gevoelt dieper
dan ooit dat de groote revolutie, die de
wereld hervormen zal, een aanvang nemen
moet binnen-kamers en uit het huisgezin
zich uitbreiden over de wereld. Want deze
predikers bij uitnemendheid weten welke
zij annslaan moeten bij de kinderen
van onzen tijd om een schoonen toon in
het hart te doen klinken
En daarom is het zoo jammer dat Ritter
^ich- en stadstjjd vermeld staan. Men zal
nu voorzichtig moeten worden en goed
rekenen op gevaar af van een massa tijd
te vermossen. Ook bjj 't geven van een
antwoord op de vraag: hoe laat is het?
waarbjj men wel doen zal te vragen of
Am8terdawschen of Greenwichtjjd verlangd
wordt. Wat een last bezorgt men de menschen
Su totaal onnoodig. En dat alleen omdat we
misschien nog tot een anderen gordel kunnen
overspringen. Maar wat zou er dan tegen
wezen om nogmaals een verandering te
maken
Ik kan nog niet gelooven, alzou ik het
wenscheljjk achten, dat we 40 min. vooruit
zullen springen en 't eind van de historie
zal zgn dat de Greenwichtgd stand honden
zal en alle oppositie en vasthoudendheid der
gemeentebesturen nutteloos is. Waarom dan
tegengestribbeld en een spraakverwarring
in 't leven geroepen, wanneer men toch
vooruit ziet, dat men eenmaal zal hebben
te buigen?
Dezen eersten dag der maand Mei heb
ik aangevangen met een kerkgang. Dat is
niets bgzonders, zult ge zeggen, want dat
doet het gros der natie op eiken Zondag
altjjd. Zeker, maar niet ieder was het ge
gund op dezen dag een redenaar te hooren
als de Hoofdredacteur van het N. v. d. D.
en daarom kan ik dezen kerkgang niet stil
zwijgend voorbijgaan.
Zooals ge weet is na den dood van De
Veer aan het hoofd van 't Nieuws gekomen
6 snaren
Ds. P. H. Ritter, remoustrantsche predikant
te Utrecht. Niet als zoovele predikanten,
die zich op stoel misplaatst gevoelden maar
om gezondheidsreden-n heeft Ritter zgn
(20
Met angstig ongeduld wachtte Christina
den volgenden morgen de komst van den
vriend, wiens ernstig bekommerd gezicht
zgn hopeloosheid verried.
»Ik mag voor u niet verzwijgen*, zeide
hg bezorgd, »dat de professor in het grootste
gevaar verkeert. Als er geen wonder ge
beurt, is hg verloren. Wjj moeten op het
ergste bedacht zjjn.*
Barmhartige God! Is er dan geen middel,
om hem te redden? ik wil gaarne alles
voor hem doen.*
»Gjj moet zelf voorzichtig zgn, ge be
hoeft zelf rust. Ik zal u eene vertrouwde
waakster uit het ziekenhuis zenden, die u
zal aflossen.*
»Neen, neen! zoolang ik nog leef, zal
ik hem niet verlaten.*
»Gjj zult u slechts zelfs dooden. Zooals
gg weet is de typhus besmettelg k.«
»Wat is daaraan gelegen! Als hg sterft,
wil ik ook sterven.*
In weerwil van de dringendste vermaningen
van den geneesheer, bleef Christina bg den
zieke, die niet eens meer het bewustzgn had,
om de grootte van haar offer te erkennen.
Hg hoorde haar niet, zijne oogen waren
gesloten, zgn stem was verdwenen.
De anders zoo krachtige man, het beeld
van lichameljjke gezondheidheid en frisch-
heid van geest lag nu op zjjn bed als ver
lamd, onmachtig, bewusteloos, met ingevallen
blauwachtige gekleurde wangen, strakke
ziellooze oogen, beroofd van de spraak, met
verstijfde tong onverstaanbare geluiden
makende, terwijl de slappe vermagerde
handen in de lucht grepen, of werktuigeljjk
aan de dekens trokken.
Zoo verliepen dagen en weken, in naam-
looze angst voor Christina. Hoe langer de
ziekte duurde, zooveel te bedenkelijker en
hopeloozer werd de geneesheer, die aan de
redding van zjjn vriend twijfelde, en de
hulp van een zijner bekende collega's noodig
achtte.
Met het grootere gevaar, steeg echter
ook de energie van de ongelukkige vrouw,
haar zielegrootheid, die tot eene bewonderens
waardige zelfverloochening, tot die offer
vaardigheid klom, waartoe alleen het hart
van eene liefhebbende vrouw in staat is.
Dag en nacht zat zjj aan zijn bed, geen
slaap kwam in hare oogen, en in weerwil
van alle vermaningen gunde zjj zich geen
rust, in bange verwachting van het naderend
einde.
Het vreeselgk uur naderde meer en meer,
de laatste strijd tusschen het ontvliedende
leven, en den onverbiddelijken dood, het
verschrikkelijk oogenblik, waar de krackte-
looze natuur met haren onbarmhartigen
vjjand streed. Een diepe, drukkende stilte,
heerschte in de ziekenkamer, alleen het
rochelende ademhalen, het laatste opflikkeren
van de verdoovende vlam verried, dat hg
nog leefde.
Over den bewusteloozen zieke gebogen,
luisterde Christina angstig, naar de altjjd
zwakker en onregelmatiger wordende adem-
onder ons persmannen een plaats, zij het
een eereplaats, heeft moeten innemen. En
daarom slaan al zjjn hoorders hem met
angstige spanning gade, wanneer bij her
haling zijn treffende glasheldere taal, die
de tolk is van een rijk gemoed, door een
verraderljjk kuehje wordt onderbroken, in
angst daarover, dat wellicht spoedig de
geneesheer hem voor goed van den kansel
ontzeggen zal en hjj alleen maar »'t N. v.
d. D.« zal overhouden om tot ons te spreken,
welks kolommen toch niet de plaats zgn om
op te nemen, wat hem 't naast aan 't hart
ligt.
Het doet me voor honderden arme stak-
kerts genoegen, dat de veel bezongen 1ste
Mei op Zondag valt. De werklui-opwarmers
hebben 't eindeljjk zoover, dat de schare met
een soort bjjgeloof is gaan hechten aan den
invloed van een feesteljjken lsten Meidag,
aan seances in stikwarme lokalen, optochten
en meetings in de open lucht. En de mee
gaandheid der schare kennende, weet ik,
dat velen, zoo 1 Mei op een werkdag valt,
niet tegen 't verlies van een dagloon zullen
opzien om de overbekende aanprijzing van
den achtuurwerkdag te gaan aanhooren. Nu
is dat niet noodig en behoeft er niets ver
zuimd. Dat men dan nu naar hartelust
geniete
De aanvoerders mogen wel eens zoo'n
daagje hebben. Er is tegenwoordig slapte
in de gelederen. De gewone vergaderingen
in het lokaal »Constantia« worden zeer
matig bezocht en de vrede onder de broe
deren laat veel te wenschen over. Zelfs
Fortujjn is niet meer de gevierde man, die
bij vroeger was. Zoo'n daagje van geheele
verbroedering, waarop de onderlinge kjjf-
partjjtjes bljjven rusten en allen hunnen
blik weer eens wenden naar het Kapitaal, i
mag de partij wel hebben.
In de schoolgebouwen, de laatste jaren
gezet, zgn op aanwjjzing van B. en W.
België heeft den Nederlandschen socialist
Yan der Veer, die oproerige redevoeringen
heeft gehouden in de vergaderingen van
Het is zeker dat de te Luik gevangen
genomenen de daders der aanslagen zgn.
lokalen gemaakt, twee klassen bevattende.
Dat is geschied nadat in tal vau verbouwde
en nieuw opgetrokken gebouwen, lokalen
voor slechts één klasse gemaakt waren. En progressisten, aangezegd dat hjj binnen 24
onderwijzers èn schoolcommissie hebben niet uren België moet verlaten,
nagelaten herhaaldelijk dezen maatregel af
te keuren, doch ze klopten bjj den W. v. O.
steeds aan een doovemans denr. Nu hoorj Beaujan, Dinsdag gearresteerd en in het
ik echter dat onze nieuwe B. een verklaard j bezit van een ontplofbare bom gevonden,
voorstander is van éénklasse-lokalen en datheeft volkomen bekend *en zgn medeplich-^
in al de jongst gebouwde scholen schotten tigen genoemd.
zullen geplaatst worden. Gelukkig dat Verdere gevangennemingen volgen nog,
daarop bg den bouw gerekend is, Men gelooft voor eene bende anarchisten
te staan, waarvan de een het dynamiet
We hebben bewegelijke dagen achter den steelt, de ander het overbrengt en de derde
rug: de drukke, middeleeuwsche voorjaars- het neerlegt,
kermis en het verbljjf der Koninginnen.
Thans is alles weer tot de gewone orde Naar 8emeld wordt zal R^hol eerst
teruggekeerd en hopen we op een liefeljjke na verlooP van eeniSe da*en Daar MoüU
Mei, die ons vergunt van de ontwakende brison overgebracht worden, om er voor
natuur te genieten. het hof van a981ses terecht staan we&ens
't Is wel dol, maar juist in deze Meidagen den moord' door hem Gambles gepleegd,
wordt een nieuwen schouwburg geopend,van ass^ses Montbrison opent
in de Plantage, bg Artis en daarom Artis-
scbouwburg geheeten. Ze zal gewijd zjjn
aan de muziek, de licht verteerbare, op-
vrooljjkende operettemuziek. Later hoop ik
eerst in de volgende maand zjjne zitting.
Doch indien het parket te Lyon de behan
deling van de door Ravachol ook elders
dan te Chambles gepleegde misdaden wil
er wel eens een bezoek te brengen en er doen samengaan met het proces wegens
iets van te schrjjven; hoeveel ik ook van den m00rd' dan zal h« vermoedelgk met
niet eer voor het hof van assises kunnen
terechtstaan dan in de volgende zitting,
die drie maanden later geopend wordt.
Te Tours heeft een zekere Gonin, een.
j koopman in vuurwerk, het in den zin ge-
i kregen in den nacht van Zaterdag op Zon-
halingen, terwjjl de geneesheer de pols
slagen telde.
»Het loopt ten einde*, fluisterde hjj be
wogen. »De adem bljjft weg, de pols is
niet te voelen.?
»Om 's hemels wil,* riep Christina. >Hjj
sterft.*
Inderdaad lag de zieke eenige oogen-
blikken als een doode, met gesloten oogen,
en zonder eenig teeken van leven, zoodat
zelfs de ervaren geneesheer zich vergiste.
Plotseling zuchtte hjj diep, en sloeg de
oogen weder open, alsof hg uit een diepen
slaap ontwaakte.
»Ewald!« fluisterde hg nauwelgks hoor
baar, den verrasten proffessor aanziende.
»Waar ben ik?«
»Hjj leeft,* riep deze verheugd.
Dat eene woord was voldoende om Chris
tina weder op te richten. Het klonk in
hare ooren als hemelsche muziek, als de
stem van een engel, die den vervloekten
hunne begenadiging toeroept.
»Hjj leeft!*
Er schjjnt een gunstige crisis te zgn ge
komen.
»God zjj gedankt. Gij zult hem redden.*
»Nog is het gevaar niet voorbjj. Maar
ik hoop, dat hjj herstellen zal, als zjjne
krachten toereikend zgn. Yoor alles heeft
de grootste rust noodig.
Inderdaad, de zieke was weder ingeslapen,
aan zgu bed echter knielde Christina, en
bad innig om de genezing van den ge
liefden man.
muziek hou, ik laat me in de Lente liever
opvrooljjken door ontluikend speenkruid en
madelieven dan door de mascotta.
A. 1 Mei '92. J. L.
Buitenland.
Te Jemappes (België) heeft men getracht, j
de sluisdeuren te doen springen, een dynamiet- I
patroon was daartoe op een der deuren neer- J
gelegd. De ontploffing was hevig, en de'
scheepvaart is voor het oogenblik gestremd.
Door de justitie wordteen onderzoek ingesteld.
Ook de regeering daar te lande houdt
zich bezig met het samenstellen van een
wetsontwerp, houdende zeer strenge preven
tieve maatregelen tegen de anarchisten.
Het bestuur der openbare veiligheid in
In een gemakkelgken leunstoel, het zwakke
hoofd door zachte kussens gesteund, de
voeten op een bankje rustende en zorg
vuldig toegedekt, sluimerde de professor,
bewaakt door zgu trouwe verpleegster.
Het gevaar was wel voorbjj, maar het
onbeduidendste toeval, de geringste nalatig
heid kon, naar het zeggen van den genees
heer, eene herhaling der ziekte tengevolge
hebben. Hg was boven alle beschrijving
aangegrepen, zjjn gezicht ingevallen, zoodat
de wangbeenderen scherp uitstaken, de glans
zjjner oogen was uitgebluscht, zgn haar
vergrgsd en gedeeltelgk uitgevallen. Ook
zgn geest had geleden, vooral zjjn geheugen,
het spreken viel hem moeilgk, en hjj her
innerde zich nauwelgks de meest bekende
gebeurtenissen uit zgn leven.
Voorloopig leidde hg slechts een planten
leven, daar hem de geneesheer elke inspan
ning van zgn geest, elk opwekkend gesprek,
en alle vreemde bezoeken had verboden.
Alleen Christina mocht hem gezelschap
houden daar zy zgne behoeften het best
kende, en hem nog altjjd onontbeerljjk was.
Met een vrouweljjk handwerk bezig, zat
zij aan de zjjde van den sluimerende, in
droeve gedachten verzonken. In de vreugde
over zijne gelukkige genezing, vermengde
zich de treurigheid over de aanstaande
scheiding van hem.
Zg voelde dat zjj nog slechts zoolang in
zgn huis mocht blgven, als hg haar noodig
had, dat hg haar slechts gedwongen dulde.
Slechts uit zwakheid liet hg zich hare
diensten welgevallen; zjj was hem onver
schillig, zoo niet erger.
Hg vermeed het om met haar te spreken
en zelfs naar den knaap had bjj sedert zgne
dag eene groote bom neer te leggen in het
urinoir aan den muur van de kazerne. De
man is geen anarchist maar hjj maakte er
een grapje van om de buren en soldaten
schrik aan te jagen. Slecht is hem het
grapje bekomen. Toen hjj de lont aange
stoken had, verwgderde hg zich. Doch
spoedig daarna, denkende dat de ontplof
fing geduchte gevolgen kon hebben, die
niet in zgne bedoeling lagen, kwam hg
terug om de lont uit te blusschen. Op dat
genezing geen enkele maal gevraagd.
Hg dacht slechts aan de doode, en zelfs
in den slaap omzweefde hem het beeld der
afgestorvene.
»Agnes,« fluisterde hg duidelijk, »waarom
wilt gg mg verlaten?*
Tegelgkertgd maakte hg eene beweging
met de hand, alsof hjj den vluchtenden
schaduw wilde vasthouden, waardoor hg
ontwaakte.
»Agnes,« herhaalde hg treurig, terwjjl
hg de oogen opsloeg en Christina aanstaarde.
>Ach! ik heb slechts gedroomd. Ik zal haar
nooit wederzien.*
»Stel u gerust,* vermaande zg hem zacht.
>Het is niet goed, dat gg zooveel aan de doode
denkt. Gg moet voorzichtig zgn en u niet
opwekken, opdat gjj niet weder ziek wordt.*
»Ik wilde dat ik dood was, en bjj haar
in het graf lag.*
Om hare tranen te verbergen, verwgderde
zg zich voor een oogenblik, vast besloten
hem niet langer tot last te zgn, dan de
toestand noodzakelgk maakte, en nog slechts
op zgn dringend vragen, deelde zg hem de
oorzaak van haar kommer mede, klaagde
hem haar bitter leed, dat zjj niet langer
kon dragen.
»Ik zie in,« zeide zjj smartelgk, »dat ik
moet gaan, daar de professor niet kan ge
nezen, zoo lang ik hier bljjf. Mjjn aanblik
doet hem zeer, en is hem een doorn in het
oog. Hg kan mg niet vergeven, hoewel hg
weet, dat ik onschuldig aan het verschrik-
kelgk ongeluk beu. Maar ik wil hem gaarne
ook nog dit offer brengen, als hjj maar
weder geheel gezond en gelukkig wordt.*
NIE
Land Villi
eo Alteua,
SBL
Langstraat en de
Bonimelerwaard.
Franco per post zonder prjjs-
trnrntrnrnrnrnêmmmmmmmmêmmmmmmmmm jiim i j
(Wordt vervolg dj
