Hel Land van lleusden en \llena, de Langstraat en de llnniinelerwaard.
FEUILLETON.
E. unstenaars-Eer.
Uitgever: L. J. VEERMAM, Heusden.
M. 1252. WOENSDAG 8 NOVEMBER.
1893.
YOOR
Dit blad versch^nt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprjjs: per 3 maanden f l.OO.
Franco per post zonder prjjsve. hooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 60 ot. Elke regel
meer 10 ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrjjdagmer-
gen ingewacht.
Volle schuren, welgevulde zolders, vette
bouten, bergen van ooftdat zijn de sym
bolen van deze dagen. Mogen de idealisten
de lente prjjzen met haar bloemenpracht
en vogelgezang, de realisten loven den
herfst met zijn gevulde voorraadschuren en
kelders. Van zulk een reëel genot hebben
de stadslui geen begrip, zij, die thans hun
werkplaatsen, winkels en kantoren niet
meer verlaten omdat er buiten zoo niets
meer te zien is. Maar de landlieden, die
geploegd en geëgd, gezaaid en gewied
hebben, die met hun akkers zoo vertrouwd
zjjn als de koopman met zjjn boeken en
de schoenmaker met zjjn leesten, die regen
p en zonneschjjn windstilte en storm met al
de belangstelling hebben gageslagen welke
de zorg voor tuin en veld in hen wakker
roept, de landlieden wenden hun blik
van de kale, omgeploegde akkers naar de
gevulde schuren, waarin nog iets meer ligt
dan een wellust der oogen, waaruit ze
dezen winter een gespekten buidel hopen te
halen.
Dat de herfst de velden kaal, de bos-
SGhen dor maakt is een wet der natuur, een
wet even vast en onomstooteljjk als de op
en ondergang der zon, ebbe en vloed der
zee, geboorte en dood des menschen. Hoe
verschillend echter is de indruk, dien deze
naakte akkers en ontbladerde tuinen maken
Daar zjjn jaren geweest waarin, de schatten
van geld en arbeid met woeker door de zich
leegende akkers werden teruggeschonken,
waarin de landman met welgevallen de
velden overzag, die bij in 't zweet zijns aan-
schijns bewerkt had. Daar zjjn er geweest,
waarin al zjjn moeite onbeloond bleef en de
regen het zilver oploste, door hem aan
zjjn akkers ten koste gelegd.
Thans heeft de landman een jaar gehad,
dat bjj in twee opzichten met een bijzonder
merk in zijn kalender zal aanteekenen.
Vooreerst is 1893 een jaar dat in den
aanvang door langdurige droogte dreigde
al zijn hoop te verijdelen, doch later ruim
schoots goed maakte wat het in den beginne
te kort schoot, zoodat het resultaat over 't
algemeen nog zeer gunstig te noemen is.
Ten andere is 1893 een jaar dat niet
tegenstaande een overvloedigen oogst
veld en boomvruchten, toch dreigt te wor
den een schraal jaar.
En dat is een verdrietig resultaat. Wan
neer de natuur den mensch schijnt tegen
te werken en te spotten met zijn ijver, wan
neer waterstroomen of orkanen den arbeidkortste eind trekt tegenover den practicus,28 millioen voor ammunitie.
Toen kwam de gedachte bij haar op,
dat. alles reeds voorbij was; dat het ver
trek naar Parjjs slechts een voorwendsel
geweest was; dut haar man niet terug zou
komen. Ze liep haastig weer naar
buis. - Fabrice was sedert eenige minuten
terug.
Men zette zich aan tafel. Fabrice was
kalm, maar ernstiger en meer afgetrokken
dan gewoonljjk en toch praatte bij drukker.
Bij scheen bang te zijn voor de stilte. Hij
sprak van de toenemende kortheid van de
dagen, van de schoonheid van den avond,
van eenige nieuwe exposities, van de Zwit-
serscle landschappen en van 't onvermogen
der schilders om daarvan partij te trekken.
Na 't diner ging men in den tuin. Of-
stP schoon 't naar den herfst liep, was de avond
warm en prachtig onder een hemel vol
t-temn. 't Was helder genoeg voor Marcelle
i c ni te hoepelen door de nauwe lanen. Ze
vermaakte zich met het geven van deze
proef van behendigheid voor haar vader,
die daar dicht bij op een bank zat, naar
haar keek, -en soms ook opzag naar
den hemel. Beatrice werd moe, en ging
op eenige schreden afstand onder een groep
dikke hoornen zitten.
zijns handen te niet doen, zoodat wanneer
de oogsttijd voorbij is, de schuren nog niet
ter helfte gevuld en in de kelders de bodem
slechts even bedekt is, dan schade te lijden
is hoewel hard, toch zeer natuurljjk. Maar
na een jaar als dit, waarin bjjna alle veld
vruchten een goed beschot opleverden, waarin
de boomen moesten gesehraagd worden om
den last der vruchten te torsen, na zulk een
jaar nog klachten te moeten uiten, dat is
verdrietig en onnatuurlijk.
Men zegt wel dat de kramers en boeren
altijd klagen, maar 't is nu met de stukken
te bewijzen dat de laatsten met volle schuren
nog weinig reden van blijdschap hebben
Zie de marktberichten maar na en verwonder
u niet dat velen de theorie van het vrij
handelstelsel wel eens te machtig wordt.
Dat ze trots den ongunstigen tijd nog ver
trouwen in de eindeljjke zegepraal en niet
in massa om bescherming vragen, is een
bewijs dat de tegenspoed onze landbouwers
niet beroofd heeft van 't gezond verstand
en den practischen zin, waardoor ze zich
steeds hebben onderscheiden.
Dit gezond verstand en die practische zin
zeggen hun dat ze met natuurlijke middelen
hebben te concurreeren tegen 't buitenland.
Een dier middelen is kennis en het mag
der huidige regeering tot grooten lof aan
geschreven worden dat ze in de middel
punten van 't landbouwbedrijf cursussen
heeft opgericht tot onderwijs van land
bouwerszonen.
De landhuishoudkunde is nu op goeden
weg om uit een onbeschaafde onontwikkelde
deerne op te wassen tot een statige dame,
uit de oude sleur tot geëerbiedigde weten
schap. Het is een verre weg en de land
bouwer zal een langen tijd noodig hebben,
dien af te leggen, den weg van de mestvaalt,
die zich in stinkende grootheid uitbreidt en
ophoudt onder de vensters van 't gezin tot
de wetenschappelijke ontleding der kunst
meststoffen, waarmee de hedendaagsche
heerenboer zijn gronden bemesthet is
een lange weg van de krijtstrepen achter de
schuurdeur, waarmee Nelis Jansen de uit-
gedorschte bossen stroo en de boerin, zijn
meesteres, de verkochte ponden boter achter
op de blinden aanteekent, tot een nauw
keurige en duidelijke boekhouding, maar
die weg moot doorloopen worden, niet om
den wil der theorie, maar om dien der
praktijk. Het mag voorkomen dat op dit of
een ander gebied der huishoudkunde de
rekenende of metende theoreticus aan het
die op vaders wijze langzaam en ouderwetsch A
r Opnieuw loopt te Pargs aan de beurs het
voortgaat, maar de baan is afgebakend, het,' T, v j j.
gerucht, dat Itahe tot de ontwapening van
doel aangewezen en de teekens van den
dorschenden knecht en de boerenkoopvrouw
zijn ten doode opgeschreven. Onze land
bouwer moet concurreeren en hg zal nu wel
gezien hebben dat de oude middelen hebben
uitgediend, dat routine alleen niet genoeg
is, maar dat de kennis en de kunst bare
sterke armen moeten leeuen ten einde hem
't hoofd boven water te doen houden. Wor
stelend moet hg boven blijven. Luctor et
emergo, zeggen de Zeeuwen, die over deze
dingen ook een woordje meepraten kunnen.
Buitenland.
twee legerkorpsen zou overgaan.
de overheid in Duitschland wakker geschud.
Het voornemen bestaat nu, bjj de politie
eene bijzondere afdeeling voor het tegengaan
der Hazardspelen op te richten. Verder
zullen alle officieren op hun eerewoord
Berl. moeten beloven, nimmer aan hazardspelen
Naar de correspondent van het
Tbl.« te Rome meldt, moet de Italiaansche I te zullen deelnemen.
De admiraal Avellance (hij is eigenlijk
schout-bg-nacht, maar hij wordt gewoonlijk
als vlagofficier «admiraal* genoemd) heeft
een brief, gedagteekend 30 October, van de
reede van Salins-d'Hyères aan den minister
president geschreven, waarin hij, mede uit
naam van al zijne officieren en matrozen,
warmen dank betuigt voor de harteljjke
bewijzen van sympathie, die zij allerwege
in Frankrijk ontvangen hebben. De herin
nering daaraan is zoo zeer tot aller harten
doorgedrongen, schrijft de vlootvoogd, dat
noch de tjjd, noch de afstand ooit den leven-
digen indruk daarvan zal verzwakken. Deze
dankbetuiging zij beschouwd als gericht aan
al de Franschen.
Na een oogen blik zei Fabrice zacht:
Marcelle !c
De kleine snelde toe.
•Ik ben bang, dan je kou zult vatten
Je moet naar huis gaan
Dadelijk?*
•Ja, mijn kind, dat had ik graag.*
Ik ga, vader.*
Hij nam haar op zijn knieën:
»'t Is goed, dat je zoet bent. Je belooft
me, dat altijd te zijn, niet waar?*
•Ja, ik beloof 't u.«
•Zelfs als ik weg ben?*
»Ja; maar waarom gaat u weg?«
•Ik ben zoo moe, mijn kindik heb rust
noodig!*
Als u me eens meenam, vader?*
Dat zou ik wel willenfluisterde
Fabrice.
Nu, neem me dan mee!*
Dat kan niet nijjn lievelingetje!
Ga nu!<
Gaat n voor lang weg?*
Voor eenigen tijdIk weet het niet
Maar ga nu heen, kind!«
Hij kuste haar.
Of ik er ben of niet, je zult me altjjd
liefhebben, niet waar?*
»0 ja, altijd! Dat beloof ik u!«
Ze verliet hem om naar Beatrice te gaan,
die ze kuste; maar toen, weer bij haar
vader komend, fluisterde ze:
Zij weent!*
m hield haar hand vast; en na een
oogenblik zei hij met een ernstige stem
Houd ook altijd veel van je moeder!*
Dat beloof ik u,« zei 't kind.
Naar men beweert, zal de maatschappij
ter overbrugging van het Kanaal tusschen
Engeland en Frankrijk weldra een concessie
aanvrage indienen. De kosten worden ge
raamd op 800 millioen fr.
Weer komt er een droeve mare uit
Monte Carlo. Eene Fransche dame, een
barones, derwaarts vertrokken, om aan den
speelduivel te offeren, heeft drie uren aaneen
aan de roulette-tafel doorgebracht en 200.000
fr. verloren. Zjj wist toen niets beter te
doen dan door kolendamp een einde
aan haar leven te maken. Haar dochter,
vgftien jaar oud bevond zich in dezelfde
kamer en heeft haar lot gedeeld.
Volgens de »Courrier du Soir* bedraagt
de begrooting van Oorlog in Frankrijk voor
het a.s. jaar 2.500.000.000 francs, waar
van 1.543.000.000 francs voor artillerie,
468.000.000 fr. voor kleeding en kampen,
124 millioen fr. voor aankoop van paarden,
88 millioen voor voeding, 20 millioen voor
paardenvoer, 62 millioen voor de genie, 56
millioen voor den geneeskundigen dienst.
Op 't zelfde oogenblik hoorde Fabrice
een ingehouden gesnik en Beatrice, uit de
schaduw te voorschijn komend, wierp zich
voor hem op de knieën in 't zand van de
laan.
Ik bid u, Beatricezei hij op een
toon van streng verwijt, terwijl hg trachtte
haar op te heffen.
»0!« riep ze door haar tranen heen,
Christus heeft wel vergeven
Ik ook, ik vergeef u... Hebt ge niet
gehoord, wat ik mijn dochtertje zei? Ik
weet, dat ge in deze laatste dagen veel
hebt geledener zijn bovendien uren
in 't leven, waarin men vergevensgezind
is Sta op Kom naast me zitten.*
Beatrice,* hernam hij, »mijn vergiffenis
hebt geWilt ge nog iets meer van
me? Spreek.
Ik wil, mijn God, ik wil, dat ge zult
leven
Zjjt ge daar wel zeker van?... Zijt
ge wel zeker, dat ge, als ik heden toegaf
aan uwe gebeden, me morgen niet zoudt
verachten
»U verachten? Hoe zou ik dat kun
nen? Weet ik niet, dat ge vrjj zijt
dat men u uw woord hebt terug gegeven?*
Zoudt ge nooit zeggen, Beatrice, dat
een ander in mijn plaats zich fijngevoe
liger, vreesachtiger op het punt van eer
zou getoond hebben?*
Mjjn God, ik^saréek u, spreek zoo toch
niet, mijn vriend! Heb medelijden met
mijDat is alles zoo hard Ik, die
u zoo lief heben die 't u niet durf
zeggen omdat ge denken zoudt, dat ik
politie achter een reusachtig bedrog zijn
gekomen. Eene bende oplichters, onder lei
ding eener Fransche gravin Saint-Arnaud,
eene kleindochter van den maarschalk, van
eenen zich noemenden hertog Foscolo di
Bustello en van eenen publicist Martinucci,
sloeg op de gemeenste wijze munt uit de
vrome belangstelling, welke buitenlandsche
ultramontanen aan den dag plegen te leggen
voor den Gevangene in het Vaticaan. De
bende strooide het praatje rond, dat Leo
niet zoozeer de gevangene van Italië zou
zjjn als wel van de onder de geestelijkheid
doorgedrongen vrijmetselaars, en dat hg in
de onderaardsche gewelven van het Vati
caan gevangen zou zitten, terwjjl een valsche
paus (een rechte duivel), zich als Leo voor
doende, den Stoel van Petrus zou hebben
ingenomen. De oplichters zamelden nu
gelden in, om den paus te bevrjjden en
naar Frankrgk te voeren. Ook tal van
Fransche priesters en leeken moeten het
praatje geloofd en geld gegeven hebben.
Zoo moeten de monseigneurs* Char en
Glenard alleen meer dan 20.000 lire hebben
geofferd. Het geld stroomde overigens van
alle kanten *toe, daar de oplichters hunne
circulaires overal heen hadden gezonden.
Op aandringen van het Vaticaan moet
de politie nu op de geheele bende de hand
hebben gelegd. Gravin Saint Arnaud had
in hare woning eene prachtige kapel, waarin
een Madonnabeeld, achter hetwelk een van
de oplichters stond, die de goedgeloovigen
toesprak. De zoogenaamde hertog deed zich
voor als gezant van Honduras en dreef op
groote schaal handel in alle mogelijke lintjes.
Merkwaardigerwijze moeten er onder de
bedrogenen zijn die beweren dat de oplich
ters eerlijke lieden zijn en dat de politie
onder den invloed der vrg metselaars staat.
De zaak wekt natuurlijk groot opzien.
Uit Bordeaux wordt gemeld, dat 1893
als het beste wijnjaar van deze eeuw kan
worden beschouwd. Reeds in het eind van
Aug. is de oogst begonnen, wat sedert
1822 niet is voorgekomen en hij is beter
en overvloediger dan in eenig vorig jaar.
Het speelschandaal, waarvan het laatste
bedrijf juist te Hannover afgespeeld is, heeft
lieg om u van den dood te redden
en toch God hoort me 't is waar
ik heb u lief!*
En ween end breidde ze- haar armen uit
naar den donkeren sterrenhemel.
Lang bleef het stiltoen zei Fabrice met
diep bewogen stem:
•Ik geloof u!«
Ze greep zijn hand.
•Ja,« ging bij voort, »dat woord, waar
naar ik zoolang van uwe lippen gewacht
heb eindelijk hoor ik het en ik
voel dat het oprecht is je hebt me
lief en al trof me nu ook dadeljjk de
bliksem ik zou de hemel ervoor dan
ken voor deze enkele, zoolang begeerde
minuut.
Snikkend kuste ze zjjn handen.
Beatrice,* zei hij, zich zachtjes losma
kend, »dat alles is zoo onverwachts! Ge
ziet dat ik al mgn kalmte verloren heb
laat me, bid ik u, tot me zeiven komen.
Ge zoudt met recht een besluit wantrou
wen, dat ik onder die aandoeningen nam
Kom, ga naar uw salon dadelijk
kom ik daar bjj u, en we zullen samen
spreken.*
Ze leunde op zjjn armhij bracht haar
tot de eerste trede van 't perron. Toen ze
aarzelde om van hem weg te gaan en hem
strak aanzag, trok hij haar weer tot zich
en kuste heur haar.
Tot aanstonds!* zei bjj glimlachend.
Ze zette zich in 't salon, dicht bjj een
geopend venster, en volgde hem met het
oog in den tuin. Lang wandelde hij
daar heen en weer met langzame schreden.
Men gelooft algemeen, dat de meeste
officieren, die als getuigen in bet Hannover-
sche proces optraden hun ontslag xullen
krjjgen.
De hertog van Argyll hield dezer dagen
te Glasgow in eene overvolle kiezersver-
gadeiing eene redevoering, in welke hg o.a.
betoogde dat geen man van 84 jaar meer
Eerste Minister van het Britsche Rjjk be
hoorde te zjjn, aangezien zulk een man geene
toekomst meer kon hebben en bjjgevolg van
eene wezenljjke aansprakeljjkheid voor zjjne
politieke handelingen van zelf is ontslagen.
Het is thans buiten allen twijfel dat er
Woensdag avond een zeer ernstige aanslag
is gedaan om een deel van de brug, grenzen
de aan Westminster Palace* (het parle
mentsgebouw) te Londen, te vernielen.
Behalve de bom zjjn er een aantal patronen
gevonden, met kruit en kogels gevuld,
welke op een ander deel der brug waren
neergelegd. Aan de bom was eene koperen
lont bevestigd; zjj woog omstreeks 10 pond
en had het uiterljjk van eenen onplof baren
kanonskogel.
Donderdagavond zjjn in Wales over een
groote uitgestrekheid lichte schokken van
aardbeving waargenomen. Belangrjjkeschade
werd er niet door veroorzaakt, maar de
ontsteltenis onder de bevolking was groot.
De »Standardc verneemt uit New-York,
dat de Regeering last gaf de noodige papieren
voor het vertrek van de door de Brazili-
aansche Regeering gekochte schepen te ver
schaffen. De Amerikaansche Regeering be
schouwt Mello eerder als een zeeroover dan
als een opstandeling. Indien Mello niet op
past, zal Amerika openljjk vjjandig tegen
hem optreden. De Times* verneemt uit
Philadelphia, dat het gouvernement van
Brazilië zal trachten de kanonnen van Krupp
te koopen, die te Chicago waren tentoon
gesteld.
Te Chicago had de begrafenis van den
vermoorden burgemeester Harrison met
groote plechtigheid plaats; meer dan 100.000
menschen defileerden in het stadhuis voor
het praalbed, waarop de doode lag. Alle
zaken waren tijdens de begrafenis gesloten.
Bjj tnsschenpoozen verdween zjjn schaduw
onder de boomen, en dan stond Beatrice
verschrikt op, totdat bjj weer uit het don
ker te voorschijn kwam. Ze had hem sinds
eenige oogenblikken uit het gezicht ver
loren, toen de vensters van 't atelier door
een plotselinge gloed verlicht werden; te
gelijkertijd klonk een schot door den nacht.
De jonge vrouw breidde de armen uit,
gaf een gil, en viel op den vloer.
Mevrouw d'Aymaret, die in allerjjl ge
haald werd, vond op de tafel van 't atelier
dit briefje, en gaf het aan Béatiice, aan
wie 't geadresseerd was:
Beatrice, ik had u dit willen sparen
maar ik was bang dat ik te zwak zou
zjjn Ja, ik geloof, dat uw hart zich
eindeljjk voor me geopend heeft
ja, ik geloof, dat ge me nu bemint
Maar zoudt ge me morgen nog be
minnen, als ik bleef leven door de
gunst van een man, die wajj doodeljjk
heeft beleedigd Ik geloof het niet, en
ik sterf.*
Niemand vermoedde, dat Fabrice zelf
moord had gepFegd De lagbia len ver
meldden, dat de ongelukkige kunstenaar
zich bij ongeluk had gedood, toen hjj, den
dag voor zjjn afreis, zijn pistolen ontlaadde.
Beatrice ging naar 't Benedict jjnerklooster
te Auteuil, waar zjj de opvoeding van
Marcelle voltooide, overeenkomstig de testa
mentaire beschikkingen van Fabrice.
NIEUWSBLAD
IScuxr den iOn druk van Octave Feuillel.
door B. (45
Slot.
