iiet Land van Heusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard. Teruggeroepen. 1912. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No. 3103. W oensdag 19 Juni. Beroepsziekten der handen en vingers. FEUILLETON. unb van k\sv^ VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f 0.75, franco per post zender prijs verhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel meer 7Yi ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag middag 12 uur ingewacht. Er zijn een aantal beroepen of am bachten, bij welker uitoefening het grootste deel van den arbeid neerkomt op de functie van de hand en de vin gers. Zooals nu bij elk orgaan van het menschelijk lichaam het geval is, dat het bij voortdurend overmatige inspan ning een zekere uitputting ondergaat en zelfs na verloop van tijd een deel van zijn werkzaamheid inboet, zoo ont wikkelen zich ook bij individuen, die door hun beroep gedwongen zijn, dage lijks de spierkracht hunner vingers voor hun doel te verbruiken, allerlei zieke lijke verschijnselen en stoornissen in de functie der grijp- en tastorganen, die niet zelden dusdanig ontaarden, dat de verdere uitoefening der gewone werk zaamheden voor het getroffen individu onmogelijk is. De bedoelde ziektetoe standen zijn in 't algemeen van ner- veuzeu aard, en bepalen zich voorna melijk op de spier- en zenuwgroepen, die vooral bij de uitoefening van het beroep in actie komen. Langen tijd heeft men gedacht, dat een dergelijke beroepsziekte, uitsluitend voorkwam bjj beroepsschrijvers, n.l. de zoogen. schrijf kramp; er zijn echter nog een massa andere beroepen, waarbij gelijksoortige verschijnselen voorkomen. De schrijfkramp, die zich uit, hetzij als een krampachtigen toestand, hetzij als een soort verlamming van de bij het schrijven in actie komende spier groepen van den duim en wijsvinger, waarbij de schrijver de heerschappij over het gebruik zijner vingers ver liest, is te algemeen bekend, om er nog veel over te praten. Op deze ziektever schijnselen in andere beroepen, in welke de functie der vingers een hoofdrol speelt, heeft men in de latere jaren meer de aandacht gevestigd gehouden en ze erkend als vallende onder de cate gorie der beroepsziekten. Karakteristiek voor al deze verschijn selen is het, dat de ziekelijke storingen slechts voor den dag treden bij het uitvoeren van bepaalde, meer of minder fijne of gecompliceerde, met het beroep samenhangende bewegingen, terwijl de grovere kracht en het gebruik van de zelfde spieren voor allerlei andere be wegingen in den regel goed blijft. Men kan alzoo dergelijke toestanden in zeke ren zin opvatten als een gebrek in de noodzakelijke combinatie der bewegin gen die door de vingers bij de uitoefe ning der werkzaamheden moeten ver richt worden. Onder deze afwijkingen kunnen we in de eerste plaats een verschijnsel noemen, dat bij beroepspianisten niet zelden voorkomt, nl. pianistenkramp. Bij voorkeur treft men deze aandoening bij jeugdige pianisten aan, en wel vooral in de rechterhand, hoewel het lijden ook dubbelzijdig kan voorkomen. Het vaakst lijkt het een verlamming; snelle vermoeid baarheid met het gevoel van stijfheid of kramp in de hand, pijn in den geheelen arm tot aan den schouder. Bij hert eene geval weigert de midden vinger dienst bij het spel, bij het an dere treden krampen op in de pink bij het grijpen van accoorden, soms krijgt de pianist het gevoel alsof hij enkele vingers mist. Een andere tot deze beroepsziekte behoorende aandoening komt voor bij violisten. Hier is het vaak de linker hand (maar ook wel de rechter), waarin een soort pijnlijke vermoeidheid op treedt. Er zijn gevallen, waarbij schie tende pijnen in de schouders en kram pen in de handen en vingers optreden. Als oorzaak van dit lijden beschouwt men behalve de overmatige inspanning, de ongeschikte en ongewone houding bij het vioolspelen. Niet zelden neemt men bij kleer makers enschoenmakersovereenkomstige verschijnselen aan de vingers waar, welke vervaardigen van kleeren of schoenen door de lijders volkomen on mogelijk maken. Een beroep, dat ook de schuld draagt aan de bovengenoemde afwijking, is dat van telegrafisten. Wanneer deze personen een aantal jaren in dienst zijn, komt het voor, dat zjj bepaalde letters niet meer duidelijk kunnen aangeven, daar hun hand telkens bij het telegra- feeren stijf en krampachtig wordt. Het tikken op den knop van het Morse toestel wordt ten slotte onmogelijk, zelfs als de vingers afwisselend gebruikt worden, want die kramp deelt zich aan alle vingers, ja vaak aan het polsge wricht mede. Sigarenmakers zijn eveneens de slacht offers van hun werk. Dagelijks zitten zij 10 12 uren achtereen met de HUGH CONWAY. (18 Hoewel ik Ceneri geen bijzondere gene genheid toedroeg, huiverde ik, toen ik hoorde wat hem overkomen was. „En u ontkwam?" vroeg ik. „Natuurlijk, anders zou ik thans niet bij u zijn." De onverschilligheid, waarmee hij sprak over het ongelukkig lot van zijn vriend, deed mij onaangenaam aan. Als het voor mij reeds iets vreeselijks was te moeten denken aan dien man, daar ginds in de Siberische mijnen, wat moest dat dan wel niet zijn voor zijn mede-samenzweerder? „Nu, Mr. Vaughan," zei mijn bezoeker, nu wil ik met uw verlof even over zaken spreken. Ik vrees dat ik u zal verbazen." „Laat hooren wat u mij te zeggen hebt." „Om te beginhen, moet ik u vragen wat Ceneri u aangaande mij verteld heeft?" „Hij noemde mij uw naam." „En zei hij niets van mijn familie? Zeide hij u mijn waren naam evenmin als hij zijn waren naam zei? Zei hij niet dat ik March heette en Pauline en ik broeder en zuster waren?" Ik was uiterst verbaasd over deze mede- deeling. Indachtig aan Ceneri's bewering dat deze man verliefd was geweest op Pau line, geloofde ik geen woord van wat hij zeide, maar ik vond het beter hem zijn heele verhaal te laten doen en antwoordde dus alleen maar. „Neen, dat zei hij niet." „Goed. Dan zal ik u mijn geschiedenis zoo kort mogelijk vertellen. Ik ben in het bui tenland onder verscheidene namen bekend, doch mijn ware naam ia Anthony March. Mijn vader trouwde met Ceneri's zuster. Hij stierf jong en liet zijn geheele groot ver mogen aan zijn vrouw na. Deze stierf kort daarop, op haar beurt liet zij alles na aan Ceneri, als eenigen bewindvoeder voor mijn zuster en mij. U weet wat er van dit geld werd, Mr. Vaughan?" „Dr. Ceneri heeft het mij gezegd," ant woordde ik onwillekeurig onder den invloed van de nauwkeurigheid, waarmee hij de feiten vermeldde. „Ja, het werd gebruikt voor Italië. Het diende voor het onderhoud en de wapening van menigen trouwen Italiaan. Al ons ver mogen werd door onzen bewindvoerder daaraan besteed. Ik heb er hem nimmer iets over gezegd. Toen ik wist, waar het gebleven was, heb ik hem alles vergeven." „Laten wij er dan ook niet verder over spreken." „Dat ben ik niet geheel met u eens. Victor Emmanuel's regeering is nu vast gegrond vest. Italië is vrij en zal ieder jaar rijker worden. Nu is dit mijn idee, Mr. Vaughan. Ik geloof dat wanneer deze feiten den koning werden voorgelegd, er iets voor ons gedaan zou kunnen worden. Ik geloof dat, wanneer ik, en u ten behoeve van uw vrouw, er de aandacht op vestigden dat wij, doordat Ceneri ons geld heeft uitgegeven voor patriottische doeleinden, zonder een cent zijn achterge bleven, dat dan een groot gedeelte van dat geld, zoo niet alles, ons teruggegeven zou worden. U heeft stellig wel vrienden in Engeland, die u gehoor kunnen verschaffen bij Koning Victor. Ik heb vrienden in Italië. Garibaldi bijvoorbeeld zou kunnen getuigen hoe groot het bedrag was, hem door Dr. Ceneri ter hand gesteld. Ik begon te denken dat hij wel eens I wezenlijk mgn vrouws broeder kon zijn en vingers de sigaren te rollen en te plakken. Zij kunnen ten slotte de buigspieren van de vingers niet meer samentrekken. Het begint gewoonlijk daarmede, dat er in de vingertoppen een gevoel van dood-zijn optreedt, als ze enkele uren aan den arbeid zijn, daarna een kramp achtig gevoel en ten slotte schietende pijnen, die zich over den geheelen arm kunnen uitstrekken. Men zal opgemerkt hebben, dat al deze ziektetoestanden zoowel wat de oorzaken als wat de verschijnselen be treft, met elkaar overeenstemmen en daaruit is de conclusie te trekken, dat ook de behandeling in de meeste ge vallen dezelfde kan zijn. Ligt bloedar moede of een andere zwaktetoestand ten grondslag, dan heeft men door een doelmatig levenswijze krachtige voe ding, fiinke beweging en verblijf in zuivere lucht, gebruik van baden, rust, etc. zorg te dragen dat het bloed beter wordt en de krachten van het lichaam opgewekt worden. Bij de be strijding van het lijden zelf is het van groot gewicht, den lijder langen tijd te onttrekken aan zijn gewone bezigheden «n alles te doen vermijden wat het op treden van nieuwe verschijnselen in de hand kan werken. De krampen worden het meest doelmatig behandeld met massage en electriciteit, doch dit moet maanden lang voortgezet worden om succes te kunnen verkrijgen. Naast de electriciteit komt in aanmerking de watergeneeswijze: koude afwrijving en gymnastische oefeningen der vingers. Terwijl nu genezing mogelijk is, zal men ook begrijpen, dat het kwaad vaak zal terugkomen, zoo gauw dit beroep weer eenigen tijd is uitgeoefend. Hoewel dergelijke aandoeningen door degenen, die er voor bewaard blijven zeer dikwijls gering geschat worden, zijn ze echter voor lijders vaak een bron van groote ellende, en bij dergelijke ongelukkigen vooral geldt de spreukieder voelt zijn eigen kruis het zwaarst." Buitenland. Opnieuw is gebleken, dat de auto bende van Gamier en Bonnot nog lang niet is uitgeroeid, althans nog vele na volgers heeft. Een handelsreiziger, die Donderdagmiddag nabij Cernay in het bosch van Chevreuse, door drie per sonen was bestolen, vond 's avonds zijne aanvallers bij het station en trachtte dat Ceneri met een of ander egoïstisch oogmerk, deze verwantschap verzwegen had. „Maar ik heb geld genoeg," zei ik. „Maar ik niet," zei hij met een rond- borstigen lach. „Mij dunkt dat u mij in uw vrouws belang in deze zaak behoorde te steunen." „Ik moet tijd hebben om daarover na te denken." „Zeker, ik heb geen haast. Ik zal onder wijl mijn papieren en mijn verzoekschrift hen te laten arresteeren. De bandieten verwondden hem echter doodelijk met revolverschoten en wisten te ontkomen. Zaterdagochtend vond men in het bosch van Vincennes eene huur-auto waarvan de luchtbanden waren afgenomen. De ontredderde automobiel is geble ken toe te behooren en ontstolen te zijn aan den chauffeur Castera, terwijl deze 's avonds in een restaurant in de rue de Chalon, te Parijs, zat te eten. Een andere chauffeur, Fernand Dupré, werd te Parijs, nadat hij drie mannen en drie vrouwen naar een aangewezen plaats had gebracht en met hen wilde afrekenen door een slag met een ploer- tendooder op het achterhoofd uit zijn voertuig geworpen. Op hetzelfde oogen- blik haalden de andere passagiers hunne revolvers te voorschijn en dreigden hem dood te schieten als hij om hulp durfde roepen. De chauffeur verloor het be wustzijn; toen hij later weer bij kwam, was zijn auto verdwenen. Dadelijk deed hij toen aangifte bij de politie, die het rijtuig na een half uur bij de abattoirs van la Villette terugvond en aan den bestolene teruggaf. Van de daders was geen spoor meer te vinden. Te Chieti nabij Turijn is de chauffeur Ernest Sorrentino, de vermoedelijke be stuurder der automobiel van Bonnot, gearresteerd. Hij was daar in dienst bij een houder van automobielen en had aan zijne kameraden allerlei opzien barende verhalen gedaan, totdat hij op een avond een courant ontving, waarin het bericht stond dat hij door de politie werd gezocht en dat zijn portret en rijbewijs in den zak van Bonnot ge vonden waren. Zijn patroon ondervroeg hem en, na eerst te hebben verzekerd dat hij onschuldig was, bekende hij chauffeur te Parijs te zijn geweest, zich later te Portoferrajo in Italië te hebben gevestigd, daar zijn vrouw en kind verlaten te hebben en er met een andere vrouw van door te zijn gegaan. Die vrouw had hem de courant gezonden. Zijn patroon stelde de justitie op de hoogte en deze heeft Sorrentino thans laten arresteeren. In Parijs is een man gepakt, die de post uit Midden-Amerika schijnt te hebben bestolen. Hij had negen brieven uit Mexico, Cuba en Midden-Amerika bij zich, met chèques, waarvan een ter waarde van 500,000 franc. De diefstal is waarschijnlijk gepleegd in het ge bouw der administratie der posterijen. Het bestuur der posterijen denkt, dat Rousset, zoo heet de man, ongeveer 200 brieven heeft gestolen. Het schijnt „Ik weet wel," ging hij voort, „dat ik woedend was, toen ik Pauline's huwelijk vernam. Gegeven haar toestand, had Ceneri dat nooit moeten toestaan en dan, Mr. Vaughan, ik had er mijn zinnen op gezet dat zij met een Italiaan zou getrouwd zijn. Was zij beter geworden, dan zou haar schoonheid haar een echtgenoot uit den hoogsten stand bezorgd hebben." Vóór ik hierop iets kon antwoorden, kwam Pauline de kamer binnen. Ik was wilt in orde maken. En nu mag ik zeker mijn zéér belangstellend welken indruk het ver zuster wel eens zien?" j schijnen van haar zoogenaamden broeder j zal zoo dadelijk hier zijn als u even op haar zou maken, wachten." „Is zij wat beter, Mr. Vaughan?" Ik schudde droevig het hoofd. „Arme meid! dan vrees ik dat ze me niet herkennen zal. Wij zijn sinds onze jeugd niet veel bij elkaar geweest. Ik ben natuur lijk veel ouder dan zij en sinds mijn acht tiende jaar aan het complotteeren en vechten. op Macari stond op en trad op haar toe. „Pauline," zei hij, „ken je me nog?" Zij zag hem aan met een nieuwsgierigen en verbaasden blik, maar schudde het hoofd als iemand die in twijfel verkeert. Hij nam haar hand. Ik merkte op dat zij instinct matig voor hem terug scheen te schrikken. „Arme, arme zus! zei hij. Dit is erger dan ik verwacht had, Mr. Vaughan. Pauline, het is al lang geleden dat wij elkaar ont- Onder zulke omstandigheden worden familie relaties vergeten." Ik was er nog ver vandaan eenig ver- moetten, maar je kunt me toch niet ver trouwen in den man te stellen, trouwens geten hebben!" dat moest op rekening gesteld worden van j Haar groote, onrustige oogen staarden zijn eigen uitlatingen bij een vroegere ge- onafgebroken naar zijn gelaat, maar zij gaf geen blijk hem te herkennen. „Probeer eens te bedenken, wie het is, Pauline," zei ik. Zij streek met haar hand over haar voorhoofd en schudde toen nog maals met het hoofd. „Ik herinner me niet," mompelde zij in het Italiaansch, en daarop zonk zij met een lange zucht op een stoel neer, alsof haar ingespannen denken haar krachten uitgeput had. Het deed mij veel genoegen haar Italiaansch te hooren spreken. Het was een taal, die zij, zonder want ik weet nog dat ik overhaast en on- noodzaak, zelden sprak. Dat zij die nu ge- nadenkend sprak maar wat ik wel zeide, bruikte, bewees dat zij op een of andere ben ik vergeten en kan het dus ook niet vage wijze den bezoeker met Italië in ver- nader toelichten." f band bracht. Dit was voor mij een nieuwe Ik zei niets, daar ik er niet zeker van glimp van hoop. was of hg dubbel spel met mij speelde of niet, Nog iets anders merkte ik op. Ik heb legenheid. „Nu, Mr. March dan, ik moet u nu toch vragen mij de bijzonderheden te vertellen van den schok, welke mijn vrouw gedeel telijk van haar verstand beroofde." Zijn gelaat werd ernstig. „Dat kan ik nu niet doen. Muar eens zal ik het zeggen." „Wilt u dan tenminste de verklaring geven van wat u zeide, toen we elkaar in Genève verlieten?" Ik wil u daar mijn excuus voor maken, hem echter niet te zijn gelukt een van de chèques te gelde te maken. Men gelooft dat hij verscheiden medeplich tigen heeft. De Russische commissie voor de mid delen van verkeer heeft een wetsont werp van het ministerie van koophan del in studie genomen tot uitbreiding en verbetering der haven van Peters burg, waarvoor zij een bedrag van 12,065,000 roebels wil beschikbaar stel len. De commissie geeft aan het mini sterie in overweging de deelneming aan de levering der benoodigde machine- riën en de uitvoering der werkzaam heden door uitgebreide mededinging voor alle daarvoor in aanmerking komende firma's open te stellen. Verder heeft de commissie een bedrag van 9,078,450 roebels toegestaan voor den aanleg eener graanhaven te Odessa. Nog heeft het ministerie bij de Rijks- doema een wetsontwerp ingediend tot uitgedieping van de invaart der haven van Nikolajeff, waarvan de kosten wor den geraamd op 2,213,700 roebels. In regeeringskringen te Uesküb loopen geruchten dat de Albaneezen 8000 Mausergeweren hebben gekregen, welke uit Italië over Montenegro zijn inge voerd. Drie reactionaire aanvoerders be geven zich naar Albanië. De regeering vreest verwikkelingen. In Prokofsk, in de buurt van Sarator, is een muur van een beenderenfabriek ingestort. Zeventig arbeiders werden gedood. Te Malmslatt, in Zweden, heeft Zon dagmorgen om half zes een ernstig spoorwegongeluk plaats gehad. De Deensche sneltrein kwam met groote vaart het station binnenrijden en raakte door een onjuisten wisselstand op een verkeerd spoor. Daar hij liep op een stilstaanden goederentrein. De loco motief van den sneltrein en die van den goederentrein steigerden tegen el kaar op. De eerste bagage- en slaap wagen van den sneltrein werden in en over elkaar geschoven. Het gas uit de gashouders onder den wagen stroomde uit en plotseling stak een ontploffing den vernielden wagen in brand. Kort na de ontploffing verstomde het gekerm, dat uit den wagen geklonken had, ge heel. Het kleine personeel van het station kon niet veel helpen. Men vroeg mili taire hulp en zoo snel mogelijk kwamen eenige honderden soldaten, die het red dingswerk begonnen. Dit was echter zoo bezwaarlijk, dat veel gewonden intus- reeds verteld, hoe zelden Pauline iemand in het gelaat keek, maar nu wendde zij, zoolang Macari in de kamer was, geen blik van hem af. Hij zat dicht bij haar, en sprak, na nog enkele woorden tot haar gezegd te hebben, uitsluitend tot mij. Gedurende al dien tijd kon ik zien dat mijn vrouw hem scherp en onrustig aankeek, somwijlen echeen het mij zelfs toe dat haar oogen vrees uitdrukten. Laten ze vrees, haat, onrust of zelfs liefde uitdrukken, als ik er maar de dageraad van het terugkeerend verstand in zieIk begon te denken, dat, zoo iemand Pauline kon genezen, dat mijn bezoeker zou zijn. Toen hij afscheid nam, drong ik er dan ook in alle oprechtheid op aan, dat hij zijn bezoek zoo spoedig mogelijk zou herhalen, als 't kon den volgenden dag reeds. Hij beloofde dit en zoo scheidden wij voor dien dag. Ik kon niet anders dan hopen dat hij even tevreden zou zijn met het resultaat van ons onderhoud als ik. Na zijn vertrek geraakte Pauline in een toestand van onrust. Herhaalde malen zag ik haar heur hand tegen het voorhoofd drukken. Zij scheen niet meer stil te kunnen blijven zitten. Telkens ging ze naar het raam en keek de straat op. Ik deed alsof ik het niet opmerkte, hoewel ik haar eens of tweemaal haar oogen op mij zag richten met een smeekenden, droevigen blik. Ik dacht dat er iets een of andere herin nering, die met Macari verband hield poogde naar voren te dringen in haar om- neveld brein en ik zag ongeduldig uit naar den volgenden dag, wanneer hij ons opnieuw zou komen bezoeken. De man had mijn medewerking noodig en dus was ik er zeker van, hem weer te zien te zullen krijgen. ECWSBL4D DOOR Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1912 | | pagina 1