iiet Land van Heusden en Altena, de Langstraat en de Bommelerwaard.
Teruggeroepen.
1912.
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No. 3103. W oensdag 19 Juni.
Beroepsziekten
der handen en vingers.
FEUILLETON.
unb van k\sv^
VOOR
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden f 0.75,
franco per post zender prijs verhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel
meer 7Yi ct. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag
middag 12 uur ingewacht.
Er zijn een aantal beroepen of am
bachten, bij welker uitoefening het
grootste deel van den arbeid neerkomt
op de functie van de hand en de vin
gers. Zooals nu bij elk orgaan van het
menschelijk lichaam het geval is, dat
het bij voortdurend overmatige inspan
ning een zekere uitputting ondergaat
en zelfs na verloop van tijd een deel
van zijn werkzaamheid inboet, zoo ont
wikkelen zich ook bij individuen, die
door hun beroep gedwongen zijn, dage
lijks de spierkracht hunner vingers voor
hun doel te verbruiken, allerlei zieke
lijke verschijnselen en stoornissen in de
functie der grijp- en tastorganen, die
niet zelden dusdanig ontaarden, dat de
verdere uitoefening der gewone werk
zaamheden voor het getroffen individu
onmogelijk is. De bedoelde ziektetoe
standen zijn in 't algemeen van ner-
veuzeu aard, en bepalen zich voorna
melijk op de spier- en zenuwgroepen,
die vooral bij de uitoefening van het
beroep in actie komen. Langen tijd
heeft men gedacht, dat een dergelijke
beroepsziekte, uitsluitend voorkwam bjj
beroepsschrijvers, n.l. de zoogen. schrijf
kramp; er zijn echter nog een massa
andere beroepen, waarbij gelijksoortige
verschijnselen voorkomen.
De schrijfkramp, die zich uit, hetzij
als een krampachtigen toestand, hetzij
als een soort verlamming van de bij
het schrijven in actie komende spier
groepen van den duim en wijsvinger,
waarbij de schrijver de heerschappij
over het gebruik zijner vingers ver
liest, is te algemeen bekend, om er nog
veel over te praten. Op deze ziektever
schijnselen in andere beroepen, in welke
de functie der vingers een hoofdrol
speelt, heeft men in de latere jaren
meer de aandacht gevestigd gehouden
en ze erkend als vallende onder de cate
gorie der beroepsziekten.
Karakteristiek voor al deze verschijn
selen is het, dat de ziekelijke storingen
slechts voor den dag treden bij het
uitvoeren van bepaalde, meer of minder
fijne of gecompliceerde, met het beroep
samenhangende bewegingen, terwijl de
grovere kracht en het gebruik van de
zelfde spieren voor allerlei andere be
wegingen in den regel goed blijft. Men
kan alzoo dergelijke toestanden in zeke
ren zin opvatten als een gebrek in de
noodzakelijke combinatie der bewegin
gen die door de vingers bij de uitoefe
ning der werkzaamheden moeten ver
richt worden.
Onder deze afwijkingen kunnen we
in de eerste plaats een verschijnsel
noemen, dat bij beroepspianisten niet
zelden voorkomt, nl. pianistenkramp.
Bij voorkeur treft men deze aandoening
bij jeugdige pianisten aan, en wel vooral
in de rechterhand, hoewel het lijden
ook dubbelzijdig kan voorkomen. Het
vaakst lijkt het een verlamming; snelle
vermoeid baarheid met het gevoel van
stijfheid of kramp in de hand, pijn in
den geheelen arm tot aan den schouder.
Bij hert eene geval weigert de midden
vinger dienst bij het spel, bij het an
dere treden krampen op in de pink bij
het grijpen van accoorden, soms krijgt
de pianist het gevoel alsof hij enkele
vingers mist.
Een andere tot deze beroepsziekte
behoorende aandoening komt voor bij
violisten. Hier is het vaak de linker
hand (maar ook wel de rechter), waarin
een soort pijnlijke vermoeidheid op
treedt. Er zijn gevallen, waarbij schie
tende pijnen in de schouders en kram
pen in de handen en vingers optreden.
Als oorzaak van dit lijden beschouwt
men behalve de overmatige inspanning,
de ongeschikte en ongewone houding
bij het vioolspelen.
Niet zelden neemt men bij kleer
makers enschoenmakersovereenkomstige
verschijnselen aan de vingers waar,
welke vervaardigen van kleeren of
schoenen door de lijders volkomen on
mogelijk maken.
Een beroep, dat ook de schuld draagt
aan de bovengenoemde afwijking, is
dat van telegrafisten. Wanneer deze
personen een aantal jaren in dienst zijn,
komt het voor, dat zjj bepaalde letters
niet meer duidelijk kunnen aangeven,
daar hun hand telkens bij het telegra-
feeren stijf en krampachtig wordt. Het
tikken op den knop van het Morse
toestel wordt ten slotte onmogelijk,
zelfs als de vingers afwisselend gebruikt
worden, want die kramp deelt zich aan
alle vingers, ja vaak aan het polsge
wricht mede.
Sigarenmakers zijn eveneens de slacht
offers van hun werk. Dagelijks zitten
zij 10 12 uren achtereen met de
HUGH CONWAY.
(18
Hoewel ik Ceneri geen bijzondere gene
genheid toedroeg, huiverde ik, toen ik hoorde
wat hem overkomen was.
„En u ontkwam?" vroeg ik.
„Natuurlijk, anders zou ik thans niet bij
u zijn."
De onverschilligheid, waarmee hij sprak
over het ongelukkig lot van zijn vriend,
deed mij onaangenaam aan. Als het voor
mij reeds iets vreeselijks was te moeten
denken aan dien man, daar ginds in de
Siberische mijnen, wat moest dat dan wel
niet zijn voor zijn mede-samenzweerder?
„Nu, Mr. Vaughan," zei mijn bezoeker,
nu wil ik met uw verlof even over zaken
spreken. Ik vrees dat ik u zal verbazen."
„Laat hooren wat u mij te zeggen hebt."
„Om te beginhen, moet ik u vragen wat
Ceneri u aangaande mij verteld heeft?"
„Hij noemde mij uw naam."
„En zei hij niets van mijn familie? Zeide
hij u mijn waren naam evenmin als hij
zijn waren naam zei? Zei hij niet dat
ik March heette en Pauline en ik broeder
en zuster waren?"
Ik was uiterst verbaasd over deze mede-
deeling. Indachtig aan Ceneri's bewering
dat deze man verliefd was geweest op Pau
line, geloofde ik geen woord van wat hij
zeide, maar ik vond het beter hem zijn
heele verhaal te laten doen en antwoordde
dus alleen maar.
„Neen, dat zei hij niet."
„Goed. Dan zal ik u mijn geschiedenis zoo
kort mogelijk vertellen. Ik ben in het bui
tenland onder verscheidene namen bekend,
doch mijn ware naam ia Anthony March.
Mijn vader trouwde met Ceneri's zuster.
Hij stierf jong en liet zijn geheele groot ver
mogen aan zijn vrouw na. Deze stierf kort
daarop, op haar beurt liet zij alles na aan
Ceneri, als eenigen bewindvoeder voor mijn
zuster en mij. U weet wat er van dit geld
werd, Mr. Vaughan?"
„Dr. Ceneri heeft het mij gezegd," ant
woordde ik onwillekeurig onder den invloed
van de nauwkeurigheid, waarmee hij de
feiten vermeldde.
„Ja, het werd gebruikt voor Italië. Het
diende voor het onderhoud en de wapening
van menigen trouwen Italiaan. Al ons ver
mogen werd door onzen bewindvoerder
daaraan besteed. Ik heb er hem nimmer
iets over gezegd. Toen ik wist, waar het
gebleven was, heb ik hem alles vergeven."
„Laten wij er dan ook niet verder over
spreken."
„Dat ben ik niet geheel met u eens. Victor
Emmanuel's regeering is nu vast gegrond
vest. Italië is vrij en zal ieder jaar rijker
worden. Nu is dit mijn idee, Mr. Vaughan.
Ik geloof dat wanneer deze feiten den koning
werden voorgelegd, er iets voor ons gedaan
zou kunnen worden. Ik geloof dat, wanneer
ik, en u ten behoeve van uw vrouw, er de
aandacht op vestigden dat wij, doordat Ceneri
ons geld heeft uitgegeven voor patriottische
doeleinden, zonder een cent zijn achterge
bleven, dat dan een groot gedeelte van dat
geld, zoo niet alles, ons teruggegeven zou
worden. U heeft stellig wel vrienden in
Engeland, die u gehoor kunnen verschaffen
bij Koning Victor. Ik heb vrienden in
Italië. Garibaldi bijvoorbeeld zou kunnen
getuigen hoe groot het bedrag was, hem
door Dr. Ceneri ter hand gesteld.
Ik begon te denken dat hij wel eens
I wezenlijk mgn vrouws broeder kon zijn en
vingers de sigaren te rollen en te plakken.
Zij kunnen ten slotte de buigspieren
van de vingers niet meer samentrekken.
Het begint gewoonlijk daarmede, dat
er in de vingertoppen een gevoel van
dood-zijn optreedt, als ze enkele uren
aan den arbeid zijn, daarna een kramp
achtig gevoel en ten slotte schietende
pijnen, die zich over den geheelen arm
kunnen uitstrekken.
Men zal opgemerkt hebben, dat al
deze ziektetoestanden zoowel wat de
oorzaken als wat de verschijnselen be
treft, met elkaar overeenstemmen en
daaruit is de conclusie te trekken, dat
ook de behandeling in de meeste ge
vallen dezelfde kan zijn. Ligt bloedar
moede of een andere zwaktetoestand
ten grondslag, dan heeft men door een
doelmatig levenswijze krachtige voe
ding, fiinke beweging en verblijf in
zuivere lucht, gebruik van baden, rust,
etc. zorg te dragen dat het bloed
beter wordt en de krachten van het
lichaam opgewekt worden. Bij de be
strijding van het lijden zelf is het van
groot gewicht, den lijder langen tijd te
onttrekken aan zijn gewone bezigheden
«n alles te doen vermijden wat het op
treden van nieuwe verschijnselen in de
hand kan werken. De krampen worden
het meest doelmatig behandeld met
massage en electriciteit, doch dit moet
maanden lang voortgezet worden om
succes te kunnen verkrijgen. Naast de
electriciteit komt in aanmerking de
watergeneeswijze: koude afwrijving en
gymnastische oefeningen der vingers.
Terwijl nu genezing mogelijk is, zal
men ook begrijpen, dat het kwaad vaak
zal terugkomen, zoo gauw dit beroep
weer eenigen tijd is uitgeoefend. Hoewel
dergelijke aandoeningen door degenen,
die er voor bewaard blijven zeer dikwijls
gering geschat worden, zijn ze echter
voor lijders vaak een bron van groote
ellende, en bij dergelijke ongelukkigen
vooral geldt de spreukieder voelt
zijn eigen kruis het zwaarst."
Buitenland.
Opnieuw is gebleken, dat de auto
bende van Gamier en Bonnot nog lang
niet is uitgeroeid, althans nog vele na
volgers heeft. Een handelsreiziger, die
Donderdagmiddag nabij Cernay in het
bosch van Chevreuse, door drie per
sonen was bestolen, vond 's avonds zijne
aanvallers bij het station en trachtte
dat Ceneri met een of ander egoïstisch
oogmerk, deze verwantschap verzwegen had.
„Maar ik heb geld genoeg," zei ik.
„Maar ik niet," zei hij met een rond-
borstigen lach. „Mij dunkt dat u mij in
uw vrouws belang in deze zaak behoorde
te steunen."
„Ik moet tijd hebben om daarover na te
denken."
„Zeker, ik heb geen haast. Ik zal onder
wijl mijn papieren en mijn verzoekschrift
hen te laten arresteeren. De bandieten
verwondden hem echter doodelijk met
revolverschoten en wisten te ontkomen.
Zaterdagochtend vond men in het bosch
van Vincennes eene huur-auto waarvan
de luchtbanden waren afgenomen.
De ontredderde automobiel is geble
ken toe te behooren en ontstolen te
zijn aan den chauffeur Castera, terwijl
deze 's avonds in een restaurant in de
rue de Chalon, te Parijs, zat te eten.
Een andere chauffeur, Fernand Dupré,
werd te Parijs, nadat hij drie mannen
en drie vrouwen naar een aangewezen
plaats had gebracht en met hen wilde
afrekenen door een slag met een ploer-
tendooder op het achterhoofd uit zijn
voertuig geworpen. Op hetzelfde oogen-
blik haalden de andere passagiers hunne
revolvers te voorschijn en dreigden hem
dood te schieten als hij om hulp durfde
roepen. De chauffeur verloor het be
wustzijn; toen hij later weer bij kwam,
was zijn auto verdwenen. Dadelijk deed
hij toen aangifte bij de politie, die het
rijtuig na een half uur bij de abattoirs
van la Villette terugvond en aan den
bestolene teruggaf. Van de daders was
geen spoor meer te vinden.
Te Chieti nabij Turijn is de chauffeur
Ernest Sorrentino, de vermoedelijke be
stuurder der automobiel van Bonnot,
gearresteerd. Hij was daar in dienst bij
een houder van automobielen en had
aan zijne kameraden allerlei opzien
barende verhalen gedaan, totdat hij op
een avond een courant ontving, waarin
het bericht stond dat hij door de politie
werd gezocht en dat zijn portret en
rijbewijs in den zak van Bonnot ge
vonden waren. Zijn patroon ondervroeg
hem en, na eerst te hebben verzekerd
dat hij onschuldig was, bekende hij
chauffeur te Parijs te zijn geweest, zich
later te Portoferrajo in Italië te hebben
gevestigd, daar zijn vrouw en kind
verlaten te hebben en er met een andere
vrouw van door te zijn gegaan. Die
vrouw had hem de courant gezonden.
Zijn patroon stelde de justitie op de
hoogte en deze heeft Sorrentino thans
laten arresteeren.
In Parijs is een man gepakt, die de
post uit Midden-Amerika schijnt te
hebben bestolen. Hij had negen brieven
uit Mexico, Cuba en Midden-Amerika
bij zich, met chèques, waarvan een ter
waarde van 500,000 franc. De diefstal
is waarschijnlijk gepleegd in het ge
bouw der administratie der posterijen.
Het bestuur der posterijen denkt, dat
Rousset, zoo heet de man, ongeveer
200 brieven heeft gestolen. Het schijnt
„Ik weet wel," ging hij voort, „dat ik
woedend was, toen ik Pauline's huwelijk
vernam. Gegeven haar toestand, had Ceneri
dat nooit moeten toestaan en dan, Mr.
Vaughan, ik had er mijn zinnen op gezet
dat zij met een Italiaan zou getrouwd zijn.
Was zij beter geworden, dan zou haar
schoonheid haar een echtgenoot uit den
hoogsten stand bezorgd hebben."
Vóór ik hierop iets kon antwoorden,
kwam Pauline de kamer binnen. Ik was
wilt
in orde maken. En nu mag ik zeker mijn zéér belangstellend welken indruk het ver
zuster wel eens zien?" j schijnen van haar zoogenaamden broeder
j zal zoo dadelijk hier zijn als u even op haar zou maken,
wachten."
„Is zij wat beter, Mr. Vaughan?"
Ik schudde droevig het hoofd.
„Arme meid! dan vrees ik dat ze me niet
herkennen zal. Wij zijn sinds onze jeugd
niet veel bij elkaar geweest. Ik ben natuur
lijk veel ouder dan zij en sinds mijn acht
tiende jaar aan het complotteeren en vechten.
op
Macari stond op en trad op haar toe.
„Pauline," zei hij, „ken je me nog?"
Zij zag hem aan met een nieuwsgierigen
en verbaasden blik, maar schudde het hoofd
als iemand die in twijfel verkeert. Hij nam
haar hand. Ik merkte op dat zij instinct
matig voor hem terug scheen te schrikken.
„Arme, arme zus! zei hij. Dit is erger
dan ik verwacht had, Mr. Vaughan. Pauline,
het is al lang geleden dat wij elkaar ont-
Onder zulke omstandigheden worden familie
relaties vergeten."
Ik was er nog ver vandaan eenig ver- moetten, maar je kunt me toch niet ver
trouwen in den man te stellen, trouwens geten hebben!"
dat moest op rekening gesteld worden van j Haar groote, onrustige oogen staarden
zijn eigen uitlatingen bij een vroegere ge- onafgebroken naar zijn gelaat, maar zij gaf
geen blijk hem te herkennen.
„Probeer eens te bedenken, wie het is,
Pauline," zei ik. Zij streek met haar hand
over haar voorhoofd en schudde toen nog
maals met het hoofd. „Ik herinner me
niet," mompelde zij in het Italiaansch, en
daarop zonk zij met een lange zucht op een
stoel neer, alsof haar ingespannen denken
haar krachten uitgeput had. Het deed mij
veel genoegen haar Italiaansch te hooren
spreken. Het was een taal, die zij, zonder
want ik weet nog dat ik overhaast en on- noodzaak, zelden sprak. Dat zij die nu ge-
nadenkend sprak maar wat ik wel zeide, bruikte, bewees dat zij op een of andere
ben ik vergeten en kan het dus ook niet vage wijze den bezoeker met Italië in ver-
nader toelichten." f band bracht. Dit was voor mij een nieuwe
Ik zei niets, daar ik er niet zeker van glimp van hoop.
was of hg dubbel spel met mij speelde of niet, Nog iets anders merkte ik op. Ik heb
legenheid.
„Nu, Mr. March dan, ik moet u nu toch
vragen mij de bijzonderheden te vertellen
van den schok, welke mijn vrouw gedeel
telijk van haar verstand beroofde."
Zijn gelaat werd ernstig. „Dat kan ik nu
niet doen. Muar eens zal ik het zeggen."
„Wilt u dan tenminste de verklaring
geven van wat u zeide, toen we elkaar in
Genève verlieten?"
Ik wil u daar mijn excuus voor maken,
hem echter niet te zijn gelukt een van
de chèques te gelde te maken. Men
gelooft dat hij verscheiden medeplich
tigen heeft.
De Russische commissie voor de mid
delen van verkeer heeft een wetsont
werp van het ministerie van koophan
del in studie genomen tot uitbreiding
en verbetering der haven van Peters
burg, waarvoor zij een bedrag van
12,065,000 roebels wil beschikbaar stel
len. De commissie geeft aan het mini
sterie in overweging de deelneming
aan de levering der benoodigde machine-
riën en de uitvoering der werkzaam
heden door uitgebreide mededinging
voor alle daarvoor in aanmerking
komende firma's open te stellen.
Verder heeft de commissie een bedrag
van 9,078,450 roebels toegestaan voor
den aanleg eener graanhaven te Odessa.
Nog heeft het ministerie bij de Rijks-
doema een wetsontwerp ingediend tot
uitgedieping van de invaart der haven
van Nikolajeff, waarvan de kosten wor
den geraamd op 2,213,700 roebels.
In regeeringskringen te Uesküb loopen
geruchten dat de Albaneezen 8000
Mausergeweren hebben gekregen, welke
uit Italië over Montenegro zijn inge
voerd. Drie reactionaire aanvoerders be
geven zich naar Albanië. De regeering
vreest verwikkelingen.
In Prokofsk, in de buurt van Sarator,
is een muur van een beenderenfabriek
ingestort. Zeventig arbeiders werden
gedood.
Te Malmslatt, in Zweden, heeft Zon
dagmorgen om half zes een ernstig
spoorwegongeluk plaats gehad.
De Deensche sneltrein kwam met
groote vaart het station binnenrijden
en raakte door een onjuisten wisselstand
op een verkeerd spoor. Daar hij liep op
een stilstaanden goederentrein. De loco
motief van den sneltrein en die van
den goederentrein steigerden tegen el
kaar op. De eerste bagage- en slaap
wagen van den sneltrein werden in en
over elkaar geschoven. Het gas uit de
gashouders onder den wagen stroomde
uit en plotseling stak een ontploffing
den vernielden wagen in brand. Kort
na de ontploffing verstomde het gekerm,
dat uit den wagen geklonken had, ge
heel.
Het kleine personeel van het station
kon niet veel helpen. Men vroeg mili
taire hulp en zoo snel mogelijk kwamen
eenige honderden soldaten, die het red
dingswerk begonnen. Dit was echter zoo
bezwaarlijk, dat veel gewonden intus-
reeds verteld, hoe zelden Pauline iemand
in het gelaat keek, maar nu wendde zij,
zoolang Macari in de kamer was, geen blik
van hem af. Hij zat dicht bij haar, en sprak,
na nog enkele woorden tot haar gezegd te
hebben, uitsluitend tot mij. Gedurende al
dien tijd kon ik zien dat mijn vrouw hem
scherp en onrustig aankeek, somwijlen
echeen het mij zelfs toe dat haar oogen
vrees uitdrukten. Laten ze vrees, haat, onrust
of zelfs liefde uitdrukken, als ik er maar
de dageraad van het terugkeerend verstand
in zieIk begon te denken, dat, zoo iemand
Pauline kon genezen, dat mijn bezoeker
zou zijn.
Toen hij afscheid nam, drong ik er dan
ook in alle oprechtheid op aan, dat hij zijn
bezoek zoo spoedig mogelijk zou herhalen,
als 't kon den volgenden dag reeds. Hij
beloofde dit en zoo scheidden wij voor dien
dag. Ik kon niet anders dan hopen dat hij
even tevreden zou zijn met het resultaat
van ons onderhoud als ik.
Na zijn vertrek geraakte Pauline in een
toestand van onrust. Herhaalde malen zag
ik haar heur hand tegen het voorhoofd
drukken. Zij scheen niet meer stil te kunnen
blijven zitten. Telkens ging ze naar het
raam en keek de straat op. Ik deed alsof
ik het niet opmerkte, hoewel ik haar eens
of tweemaal haar oogen op mij zag richten
met een smeekenden, droevigen blik. Ik
dacht dat er iets een of andere herin
nering, die met Macari verband hield
poogde naar voren te dringen in haar om-
neveld brein en ik zag ongeduldig uit naar
den volgenden dag, wanneer hij ons opnieuw
zou komen bezoeken. De man had mijn
medewerking noodig en dus was ik er zeker
van, hem weer te zien te zullen krijgen.
ECWSBL4D
DOOR
Wordt vervolgd.)