Laad van Hcusden en iltena, dé Langstraat en de ilommelerwaard. „Kruiwagens." Ver in 't Zuiden. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. Tengevolge van de Feest dagen kan het nummer van Woensdag 15 April niet ver schijnen. FEUILLETON. st No. 3351. Zaterdag IL April. 1914. VOOR Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden f 0.75, franco per post zender prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. 4 Advertentiën van 16 regels 50 ct. Elke regel meer 71/, ct. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdag middag 12 uur ingewacht. Een vreemd onderwerp voor een hoofdartikel, zullen velen onzer lezers misschien denken. En toch is het heelem&M geen vreemd onderwerp. We hebben hier n.l. met de aan duiding „kruiwagens" niet op het oog het voertuig, dat men den naam van kruiwagen gegeven heeft, maar we be doelen ermede de personen, die, daartoe verzocht, aan anderen hun hulp, hun steun verleeDen bij het verwezenlijken van een of ander door dezen gesteld doel, want nietwaar? die per sonen heeft men eveneens met den naam van kruiwagens begiftigd! Ter zake nu! De directeur-generaal der posterijen en telegrafie heeft aan het personeel medegedeeld dat het zijn aandacht heeft getrokken dat vele ambtenaren en be ambten tot het bepleiten van hun per soonlijke belangen, zooals tot het ver krijgen van overplaatsing, en zelfs ook van hoogere dienstbetrekkingen, de hulp inroepen van personen, buiten het dienst vak 'der posterijen en telegrafie staande, die voor hun adviezen geenerlei verant woordelijkheid dragen tegenover de ad ministratie, dat men door tusschen- komst van invloedrijke personen, van vrienden, kennissen en familieleden van den directeur generaal, dikwijls gunsten tracht te verkrijgen, die bij inwilliging schade zouden kunnen berokkenen aan anderen, en dat hij, de directeur- generaal, deze handelwijze zeer afkeurt en meent dat het meer aanbeveling verdient dat een ieder zijn belangen zélf bepleit, hetzij mondeling dan wel schriftelijk. De directeur-generaal wil dus dat het personeel breke met de gewoonte, mogen we haast wel zeggen, om „krui wagens", buiten het dienstvak staande, in den arm te nemen ter bepleiting van hun persoonlijke belangen. Wij kunnen niet anders dan toe juichen dkt, wat de directeur-generaal DAISY E. A. JUNIUS. 5) Opnieuw moest de tocht van een uur worden ondernomen; de Schot begon een geregeld gesprek, en nu bleek het, waarom hij aan tafel naast mij had willen zitten hij was een Schot en ik geleek volgens hem op Maria StuartToen hij hoorde, dat we in Schotland waren geweest tot Sterling toe kende zijn verrukking geen grenzen. Hoe meer het rijtuig over de ongelijke straten hobbelde en stootte, hoe luider de koetsiers tegen hun trekdieren hun ahiiee! en ohóé! gilden, hoe harder hij sprak. Eindelijk waren we weer bij ons punt van uitgang, en na veel vragen en ophouden zouden we nu ten slotte aan het adres komennog een maal reed de koetsier ver keerd, maar ten laatste draaiden we een zandstraatje in naar de Westbaainu hadden we de Piek van Teneriffe rechts in de verte het boardinghouse links, vlak bij ons. We gingen binnen in de ouderwetsche, maar wel zindelijke drawingroom met uit zicht op zee, op de bergen en op de Piek van Teneriffe. Wij verzochten kamers boven, maar boven was slechts de roof het dak. We werden door een soort van binnengalerijtje geleid naar een lange binnenplaats met rieten stoelen, rieten sofa, groote tafel en planten; op deze binnenplaats kwain met openslaande glazen deuren een rist slaapkamers uit, in eenige zag ik tasschen en koffers staan. We vonden de kamers bedompt en naar. in dezen wenscht, want er zit niets dan goeds in. Immers, hoe kunnen nu personen, geheel buiten het dienstvak staande, beoordeelen of de persoon, die hulp ontvangt, geschikt is voor de betrekking, die hij wenscht! Dat is onmogelijk. Geen wonder is het dus dat de be treffende persoon in zijn nieuwe betrek king allesbehalve op zijn plaats soms is. En wie ondervindt daarvan in de allereerste plaats de nadeelige gevol gen? De posterijen in deze. En dat zal ze dan te wijten hebben aan de „kruiwagen", die dien persoon door zijn voorspraak aan de betrekking hielp. En ook zal de administratie der pos terijen het zichzehen hebben te wijten, omdat ze zich liet verleiden gehoor te geven aan die voorspraak. Daarom sympathiseeren we met wat de directeur generaal wenscht. Maar het is niet alleen het dienst vak der posterijen en telegrafie, op welks terrein de „kruiwagen" is bin nengerold. Overal doet ze haar onschatbare diensten Hoevelen zijn er, die weigaarne een andere werkkring willen. En wat is dan meestal het eerste, waarnaar ze omzien Een „kruiwagen". Want zonder dien, komt men er al niet meer, wordt er tegenwoordig reeds gezegd. Dus wordt naAr zöoeen onfgezien: Het lijstjë van familieleden, vrienden en kennissen wordt nagegaan om te zien of daar misschien ook iemand bij is, wien ze om zijn voorspraak kunnen vragen. En mocht dit werkelijk het geval zijn, dan doet de persoon in kwestie zijn best zich van diens voorspraak te verzekeren. En mocht er niet zoo iemand op het lijstje voorkomen, wiens voorspraak waarde zou hebben, dan is er in de meeste gevallen toch altijd wel iemand bij, die een goed woordje voor hen zal kunnen en willen doen bij een van zijn familieleden, vrienden of kennissen, wiens voorspraak waarde heeft. Zóó gaat het dan. En de persoon in kwestie komt meermalen hierdoor tot zijn doel. Gaat het goed, nu ja, dan gdót het goed. Maar loopt het verkeerd, wat ook vaak het geval is, dan zitten anderen met de gebakken peren. De persoon, die zijn best deed iemand in de be trekking benoemd te krijgen, heeft er francs. In den loop van bovengenoemd tijdperk zouden de jaarlijksche uitgaven voor de bemanning gaandeweg stijgen van 7 tot 15 millioen francs. geen last mede. Neen, wil iemand voorspraak, laat hij zich dan wenden tot iemand „van 't vak", want diens aanbevelingen heb ben nog waarde tenminste. „O, u houdt van de zon ik heb nog een huis." We gingen enkele passen over het smalle trottoir een soortgelijk huis binnen; ze liet ons een allerliefst gemeu belde doch reeds verhuurde kamer zien „Deze is net zoo En de prijs? „Drie pond (f36) per week." „Maar daarvoor hebben we volgens uw opgaaf in de Gids recht op twee kamers." „In de Gids staat from vanafmaar als u zich verbindt voor drie maanden, dan betaalt u 2 pond 5 shilling (f 27) per week." „Mits u het ons goed geeft, willen we dat wel doen." „Laat dat maar aan mij over." Nog steeds wachtten de heeren in de drawingroom; zouden ze nog iets van Las Palmas zien, dan moesten zij geen tijd meer verzuimen. Wij haastten ons dus naar voren om hen te bedanken en afscheid van elkaar te nemen. Zij hadden ons hun adres gegeven na eenigen tijd moesten we hun ons wedervaren meedeelen. Spoedig vertoonde zich een ellenlange Engelschman met een leelijke vrouw; hij hoestte; toen kwam een buitengewoon mooi gekleede jonge Engelsche naar ons toe en noodigde mij mee naar het dak; langs een wonderlijk trapje kwamen we boven op het platvorm dat eenigszins schuin afloopend (voor den regen) helder gewit was; alle daken zijn door witte muurtjes omgeven en door lage muren in deelen verdeeld. We gingen nog een wit steenen trapje op en stonden nu aan de voorzijde van het huis met het uitzicht op zee, op de Piek van Teneriffe, op de bergen van Gran Canaria, op de Westbaai en de bontgeschilderde ge bouwen, waarvan sommige Chineesche tem pels geleken, in een bocht om de baai heen. De Isleta (het schiereilandje) zwelgde in zonlicht, dreigende luchten hingen over Eu laten zij, wie ook, die betrek kingen „t© vergeven" hebben, ook alleen op zulke voorspraak achtslaan. We krijgen dan een gezonder toe stand. En waarom zou men niet? Australië en het vraagstuk der defensie in het Oosten. Het is den Britschen koloniën in Australië, onzen naasten buren in het Verre Oosten, thans ernst met het zich Het plan werd door de federale re geering onveranderd goedgekeurd, be houdens enkele wijzigingen, die ten doel hadden de uitvoering eenigermate te verhaasten. In October j.l. zijn de gepantserde kruiser „Australië", met een inhoud van 19.000 ton, en de kruiser „Sydney", ter grootte van 5.600 ton, beide in Engeland gebouwd, in Australië aangekomen, al waar zich toen reeds bevonden de kruiser „Melbourne" en 3 torpedojagers." Men ziet hieruit, dat Australië er thans gang achter zet. En dit is geheel in overeenstemming met de openbare meening, welke daar te lande omtrent de urgentie van het brengen instaat van tegenweer, teneinde to' atandkomen van versterking der zoo noodig aan Japan eiChina het hoofd weermiddelen met het oog op den alge- te kunnen bieden. De „Economist© Francais©" deelt hier omtrent het volgende, mede „In het laatste dienstjaar is voor de verdediging uitgegeven ruim 125 mil lioen francs, waarvan 45 millioen voor vlootbouw. Er valt te dezen opzichte zegt het blad *.n Australië een merkwaardige wijziging in de openbare meening waar te nemen. Een twaalftal jaren geleden voelde taen in Australië niets voor militaire uitgaven, en scheen het vraagstuk der landsverdediging daar zelfs niet te bestaan. Het budget voor leger en vloot bedroeg in 1902 nog geen, 22 millioen francs. Eerst door den Russisch- Japanschen oorlog werd de aandj^ht gevestigd op vde noodzakelijkheid van maatregelen ten behoeve der defensie. Aan het einde van het jaar 1910 zond de Engelsche Regeering een harer be kwaamste admiraals naar Australië om, ter plaatse en in overleg met de re geering der kolonie en met den bevel voerenden admiraal van het Engelsche Zuidzee eskader, een vlootprogram samen te stellen. In het door hem uitgebrachte rapport kwam admiraal Henderson tot de con clusie, dat moest worden overgegaan tot den aanbouw van 52 schepen en wel van 8 groote gepantserde kruisers, 10 beschermde kruisers, 18 torpedo jagers, 12 onderzeebooten, 3 depötsche- pen an een schip voor speciale diensten. Voorts werden voor vlootbasis nood zakelijk geacht 17 versterkte plaatsen, verdeeld in 6 der eerste en 11 der tweede klasse. Dit vlootplan, dat in 22 jaar zou moeten worden uitgevoerd, zou kosten uitsluitend voor aanschaffing van materieel omstreeks 600 millioen meen en toestand in 't Oosten heerscht, en die nog onlangs haar uiting vond in de „Daily Telegraph" van Sydney, toen dit blad, schrijvende over het de fensie-rapport der Nederlandsche Staats commissie, de op Java, in verband met den internationalen wedijver in vloot bouw, bestaande bezorgdheid volkomen gegrond noemde en daarbij de meening uitsprak, dat de voorstellen in Indië terecht onvoldoende werden geacht. „Die voorstellenzoo zeidede „Daily Telegr." zijn ook onvoldoende, althans om een ernstigen aanval te weerstaan, behoeft met deze mogelijkheid geen rekening te worden gehouden, dan heeft iDdië in het geheel geen vloot noodig. Het bouwplan toch loopt over 35 jaren, -eefl—tijd^exk-v^n onberekenbare» moge lijkheid!" „Nederland moet zegt het blad verder voor zichzelf al zijn krachten inspannen en voor de verdediging van zijn koloniën bovendien zijn kracht zoeken in bondgenootschappen. Indien deze staatkunde wordt aanvaard, zou met Nederland Australië zich veel veiliger gevoelen. Java is een buitengewoon rijk land, waar de vreemde Oosterlingen de Europeanen in getalsterkte ver over treffen. De wensch der Aziatische vol keren naar gebiedsuitbreiding, opdat zij niet langer hun overbevolking behoeven te doen emigreeren naar een vreemd land, maakt de vooruitzichten voor de Hollanders op Java duister, en die voor uitzichten zullen niet verbeteren, zoo lang niet zeer afdoende stappen om ze beter te maken worden gedaan." Wij zullen hieraan niets toevoegen en onthouden ons van eenige conclusie. Wij achten het nochtans nuttig, dat hier wordt gehoord ook hetgeen buiten onzen de bergen en rotsen van Gran Canaria, gelijkmatig deinde en ruischte de blauwe zee. De Engelsche hoestte, en ik zag op; glim lachend vertelde ze me, dat ze al voor de tweede maal op Gran Canaria was voor haar borst. Ze was heel mooi en heel anders dan alle andere Engelschen, die ik ooit ont moette; zoet was haar glimlach en zacht de glans van haar sprekende oogenze was nog joDg, maar haar weelderig donker haar zilverde alals zij lachte scholen haar mooie oogen achter de donkere wimpers; kleine plooitjes gingen als lichtstraaltjes van haar oogen naar haar slapen. Ze was voor drie weken aan boord ge dragen moeten worden, en nu was ze weer zoo flink, we zouden veel saam genieten, binnen enkele dagen een pic-nic naar de bergen mee maken, samen fotografeeren. Ik wilde ons schip nog eens op de reede zien liggen en ging terug naar de haven, een minuut of zeven slechts van ons pension door de streek, ons door de hotelknechts gespeeld, waren we twee uur heen en weer gehotst raison van tien peseta's (eer. peseta is nominaal f 0.50, maar thans slechts f 0.35 f 0.375 waard). De pensionhoudster had tegen den C&nario- koetsier een hevig geschreeuw aangericht en hem voor ons zeven peseta's betaald, daar van moest hij den houder van de stoom- barkas dan onzen overtocht betalenéén peseta voor ons beiden. Juist toen ik aan de landingsplaats kwam lag de stoom barkas klaar, eenige passagiers waren er reeds in, de Schot en de Ier kwa men nog aangestapt. Hoewel allen wachtten, bleef de eerste een half uur mijn handen drukken, mij allerlei zegenwenschen aan biedend; ten slotte daalde ook hij, met zijn hoed steeds wuivend, het steenen trapje af en terwijl aller groeten weerklonken en zak doeken wapperden, voer de barkas af; maar een reusachtige Mof kwam met de vuisten in de hoogte aangerend, de barkas moest terugkomen, steeds hield hij zijn vuist om hoog tegen den Canario, die zich misschien niet aan de gemaakte afspraak gehouden had, doch in ieder geval geen oog vertrok om de woede van den Duitscher. Eindelijk verdween het bootje achter het schip en ik ging terug; het was veel te warm om te loopen, ook was ik verlangend naar onze gereed gemaakte kamer Wat zag die er uitTwee meisjes met donker kroeshaar en bruinen gelaatstint, afkomstig uit Afrika, waren er bezig den vloer te schrobben, de dame des huizes kwam met een soort kast op haar rug aan sjouwen. Wij wachtten nog geruimen tijd en eindelijk was de kamer „klaar" De gids had aangeraden steeds inschik kelijk te zijn, een zeer slechten raad, waaraan we ons later dan ook niet meer gehouden hebben. Gij moet integendeel uw billijke eischen blijven handhaven, anders stopt men u in ongezonde kamers met vochtig linnengoed, beschouwt u als bijzaak, doch laat u, onnoozele, dubbel betalen. Verbaasd stonden wij voor onze gereed gemaakte kamer. De Landlady of zooals wij haar noemden de „Cock-roach" rende maar al heen en weer, zei dat de kamer prachtig en dat alles op Gran Canaria schreeuwend duur was, dat zij het eenige pension had en dat er overigens slechts hotels van twaalf gulden per dag waren, 't Neeg naar den avond en we hadden ons slechts te schikken. Spoedig maakten we kennis met de andere gasten een jonge, hoestende Schot, die het hier vreeselijk rond, maar: „Het klimaat doet hier alles," zeide hij. Een hoestende Engelschman kwam juist van Teneriffe terug, hij had wel beschaafde manieren, maar ik ben overtuigd, dat hij eigen kring over ons en onze aange legenheden wordt gezegd. Buitenland. Het is de eer der Engelsche reeders te na, dat het grootste stoomschip tel wereld de Duitsche vlag voert en niet de Union Jack. Volgens de „Observer" zal dit echter spoedig niet meer het geval zijn en ook hierin Albion de eerste zijn. Te Belfast zal een stoomschip ge bouwd worden, dat in grootte en tonnen inhoud nóg de „Vaterland" zal over treffen. Het nieuwe schip zal n.l. een bruto inhoud hebben van 60,000 ton, terwijl het Duitsche reuzenschip slechts 59,000 ton meet. Twee militaire vliegers zijn in Ma rokko verdwenen en men vreest, dat zij omgekomen zijn. Het zijn een kapitein en zijn korporaaldie verkenningstoch ten deden in westelijk Marokko. Waarsch" lijk zijn zij gedwongen geworden te landen in een eenzaam en woest ge deelte en men veriuoedt, dat zij er door Marokkanen vermoord zijn. Mevr. Drummond, de ganeraalsche van de kiasrechtvrouwen, verscheen Maandag voor een politierechter te Lon den wegens verstoring van de orde in het Hyde Park tijdens de betooging voor Ulster op Zaterdag. De zaak moest toen uitgesteld worden, doordat zij door voortdurend te schreeuwen de behan deling belette. Zij werd toen opgesloten. Toen zij gisteren weer voor den ma gistraat verscheen, bleek haar stem van d6 twee dagen vrijwillig vasten in de gevangenis niet noemenswaard geleden te hebben. Zij schreeuwde aanhoudend zoo hard zij kon den magistraat allerlei dingen toe. Vervolgens ontsnapte zjj aan haar bewaking en rende naar de deur. Met de grootste moeite werd zij weer in het hok der beschuldigden ge sleept. Toen de ambtenaar van het open baar ministerie begon, ging zij hem al schreeuwende bestoken: „Ga zitten, jou duivel in de doos. Je komt makkelijk aan je brood met jacht op vrouwen te maken. Je komt van Blauwbaard van daan En zoo voorts. De spreker was voor de verslaggevers onverstaanbaar. Aan een van de politie-agenten aan haar zijde ontrukte mevr. Drummond zijn fluitje en met kracht smeet zij het den magistraat naar het hoofd, maar zij miste. De magistraat veroordeelde haar tot 40 shilling boete of een maand gevangenisstraf. De boete werd door anderen betaald en mevr. Drummond werd vrijgelaten. vroeger clown is geweest, hij was een ge schoolde gek. Overigens spuwde en spatterde hij als de rest. Het was verschrikkelijk. Slechts één Engelschman hoesite niet, hij was hier „in de vruchten", was „ziek naar geld" en had het op leen. Toch waren som mige theeuurtjes heel gezellig, als de Tene- riffe-man voorstellingen gaf, muziek maakte en zong. De jonge Engelsche was naar Las Palmas geweest, om daar iemand te spreken, maar dat tochtje van een tot anderhalf uur, hoewel per stoomtram gemaakt, was te veel voor haar geweest en de volgende dagen zag ik haar matbleek gezichtje slechts achter de tulle gordijnen (Clam boe voor de muskieten) van haar bed. Eindelijk was zij weer zoo ver, dat zij in een hoekje van de binnen plaats op een gemakkelijken stoel enkele uurtjes kon doorbrengen. Arme, eenzame, gezondheid zoekende, slechts naar het palmenland gekomen om er te sterven, als zoovelen. Ik dacht aan „Tragedie van Liefde", waarin een Madera man, gehuwd met een gezonde Europeesche, die echter de ziekte reeds van haar mees teres een Engelsche geërfd had, en die dan ook sterft, na vele kinderen het leven geschonkente hebben. En de Madera man, met zijn laatste kind ook reeds stervend op schoot, vervloekt de tering lijders, die naar zijn eiland komen om het te besmetten. Toen ik het boek las, heb ik dien vloek niet zoo goed begrepen, als ik dat thans doe. Ik had toen nog „zoo'n medelijden met de lijders." Maar nu begrijp ik de haat ten volle, want in hun grenzeloos egoïsme ver pesten de vele zieke Engelschen de aarde met hun speeksel, dat besmettelijk is. Niet één, die ik een zakflacon zag gebruiken, ze spuwen maar om zich heen. Wordt ve--olgd.) uud VAN ALTEN' DOOR 1 mAArt Ari FA/hotn rt /H i n 'r I IrtOTAr» hnAnrtrtb t

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1914 | | pagina 1