iep.
Uitgever: L, J. VEERMAN, Heusden,
No3691, Woensdag 25 Juli 1917.
VA CANT IE.
miiLLiyrov
Und van ALTENA
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 0.90,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 46 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
't Wordt weer vacantie. Eer de
week om is zijn we er midden in.
Met hoeveel verlangen zien de kin
deren er naar uit. Nog zooveel
weken, nog zooveel dagen, en dan is
'tvacantie! Wat zullen ze er mee
doen? Ja, dat weten ze nog niet.
Misschien bestaan plannen van uit
logeeren te gaan, misschien komen
vriendjes of familieleden bij hen lo
geeren misschien ook weten ze niets
van wat hun te wachten staatmaar
dit eene staat vast't is gauw vacantie
en dat is heerlijk. Eerst komen nog
de spannende dagen van overgaan
of blijven zitten, maar eindelijk stor
men ze 't huis binnen en schreeuwen
't uitVacantie vacantie
O, we herinneren ons nog dat
heerlijke gevoel uit onze jeugd. Wat
al plannen hadden we gemaakt.
Laten we 't ons maar goed indenken
hoe 't voor ons was, dan weten we
hoe 't voor onze kinderen is, als ze
met de blijde tijding thuis komen
nu is 't vacantie
Maar dat woord wekt bij de groote
menschen nu niet meer diezelfde
gevoelens op. We verheugen ons
wel voor de kinderen, maar
Maar voor de moeders vooral is
't dan geen vacantie.
Nee, dat is 'took niet. Voor velen
is 't een veel inspannender tijd dan
wanneer allen geregeld aan het werk
zijn. Natuurlijk, als we veel hulp
hebben of een ruim huis, dan kunnen
de moeders ook van vacantie spre
ken. Maar dat is niet voor iedereen
weggelegd, en voor veel moeders
beteekent de vacantiemeer werk,
meer vermoeienis en minder rust.
Geen wonder dus, dat menige moeder
misschien al in stilte zucht over de
aanstaande vacantie en er als een
berg tegen opziet.
En ze denken ook aan hun school
tijd terugzij vonden het toch ook
wel heerlijk, maar haar vacantie was
niet zoo lang en ze zuchten vijf en
een halve week is veel te lang.
Ik hoorde laatst een moeder, die
nog al eens over de dingen nadacht,
zeggendat is nu iets wat ik niet
begrijp. De schooltijden worden op
8 Vertelling van Vacano.
Met eene soort van kalme vertwijfeling,
met oogenschijnlijke onverschilligheid liet
zij zich nu de medegebrachte toiletten aan
passen, en, toen de modistes zich verwij
deren wilden, liet zij den heer Mussault
zeggen, dat zij den volgenden dag ter zij
ner beschikking zoude zijn.
Den volgenden morgen wilde de mede
lijdende, goedhartige doktersvrouw hare
gast naar Parijs terugbegeleiden. Pauline
echter sloeg haar aanbod dankbaar en be
slist af, terwijl zij zeide «Dit ware slechts
een dubbel scheiden, van deze heerlijke
plaats, die mij zoo vroolijk heeft gezien
en dan nog van u. Neen, neen, ik wil
maar terstond myn gansche geluk hier
achterlaten.
En toen zij naast den dokter en Adriaan
iri het rijtuig zittende, de laatste groeten
beantwoord had, die haar van het tuinhek
der villa toegewenkt werden, greep zij de
handen van het jongske en ze krampachtig
vasthoudend, liet zij zich uitgeput in het
rijtuig achterovervallen, terwijl zij mompel
de »Voor u, mijn kind, voor ui®
In Parijs bracht mevrouw Eyckens het
eerst den knaap naar eene kostschool, die
dokter Destrée haar had aanbevolen en
5 uur gehouden, er moet op de meeste
scholen geploeterd en gewerkt wor
den om met de leerstof klaar te ko
men, ternauwernood wordt het goed
gevonden dat de Woensdagmiddag en
Zaterdagmiddag vrij is. Alles geeft
den indruk dat er met den tijd moet
gewoekerd worden, allestotdat
op eens de vacantie komt en er in
vijf en een halve week niets geleerd
wordt.
Als nu toch de schooltijden wat
korter waren (wijze mannen zeggen
dat er het laatste uur op school
weinig of niets meer geleerd wordt)
en de vacanties wat minder lang
waren, dan zou het op hetzelfde
uitkomen en de kinderen zouden er
zeker wel bij varen.
Is het niet eigenaardig, dat men
eerst het kind door lange schooltijden
weken achtereen te zeer inspant om
dan op een gegeven oogenblik te
zeggenZiezoo, nu volmaakte rust.
't Is ongeveer of men een kind zes
dagen van de week te weinig voedsel
geeft, om 's Zondags te kunnen zeg
gen eet nu maar zooveel als je
eenigszins mogelijk .is, want Maandag
beginnen we weer je iets te onthou
den wat je toch noodig zoudt hebben
voor de goede ontwikkeling van je
lichaam. Zou er niet veel voor zijn
om te zeggen: niet overspannen, dan
hoeft de vacantie ook niet om zoo te
zeggen een rustkuur te zijn voor die
arme afgetobde hersentjes. Dan kun
nen 2, 3 weken een heerlijke tijd
van ontspanning zijn, waarin genoten
wordt van de vrijheid, omdat ze niet
in te ruime mate wordt toebedeeld,
terwijl als de vacantie 5, 6 weken
duurt, de vrijheid niet meer naar
waarde geschat wordtde kinderen
weten niet meer wat ze doen moeten,
de moeders zijn radeloosouders en
kinderen verlangen er naar, dat de
school weer begint, maar de
schooldeuren blijven gesloten, tot de
5, 6 weken om zijn.
Had die moeder zoo erg dwaas
gesproken Zij zelf vond het voor
haar kinderen wel prettig zoo'n lange
vacantie, zij had een groot huis,
grooten tuin, ontving gasten, ging
zelf uit logeeren, maar 't was met
het oog op minbedeelden, dat ze
sprak.
waar hiJ huisarts was. Zij gaf het wee-
nende kind nog eene korte, teedere ver
maning, om toch vooral vlijtig te zijn en
zijne moeder lief te blijven hebben, sneed
een lok van zijn zijdezacht, lichtbond haar
af, dien zij in een medaillon wegsloot, en
nam met een stommen handdruk afscheid
van haren beschermer. Daarop stapte zij
in een fiacre en liet zich naar de woning
van den ouden heer brengen.
Deze wachtte haar reeds, doch voerde
haar niet naar hare vroegere kamer, maar
naar een klein, allerliefst ingericht appar
tement, waar juffrouw Hinrik, geheel
tegen hare gewone kalme wijze in, hare
meesteres onstuimig begroette.
»Ik hoop, dat het u hier bevallen zal,
mevrouw,zeide mijnheer Mussault vrien
delijk, toen Hinrik weder wat tot beda
ren was gekomen. «morgen om twee uur
zal myne schoondochter hier komen om te
zien of er niets aan uw toilet ontbreekt,
en om vier uur zal ik u dan naar het
»Café des mille colonnes® begeleiden.® Ver
volgens gaf hij haar nauwkeurige inlich
tingen, hoe zij haar buflëtboek te houden
had en tevens eenige kiesche wenken, hoe
zij zich jegens de bezoekers van het café
te gedragen had. Hij eindigde met die
oprechte deelneming, die noch speculatie
geest, noch reclame in zijn oud hart had
den kunnen uitroeien.
Wanneer het weer niet al te slecht is,
wil ik gaarne iederen dag naar de kost
school gaan, om te vragen hoe uw jongske
Had ze zoo groot ongelijk
Maar 't is nu eenmaal niet anders
en daarom, vaders en moeders, als
ge zucht, zucht dan in stilte, zoodat
uw kinderen het niet hooren.
Verbeeld u, dat moeder zegt, als
een kind juicht om de vacantie: Ja,
't is me wat me wat prettigs, de heele
dag die rommel om me heen ik wou
dat jullie maar weer naar school toe
gingt. Is dat niet om al het plezier
te bederven?
Nee, zeker, moeder gunt het haar
kinderen wel. Maar als het eens een
regenachtige vacantie is, als de kin
deren vervelend en lastig zijn, en
als moeder dan moe is, vallen er wel
eens woorden, die verbittering wek
ken.
Maar we hopen op een mooien
zomer. En moeten de kinderen veel
thuis zijn, dan maar van allerlei be
dacht. Dan moet ieder van de kin
deren wat huiswerk "doen, zoodat de
moeders zelf al vroeg klaar zijn en
gezellig met een mooi boek wat bij
de kinderen kunnen gaan zitten. Dan
moeten er poppekleertjes genaaid
worden en de kinderen moeten er bij
geholpen worden. Dan moet op
klaarlichten dag maar eens ganzebord
gespeeld worden en moet moeder de
oogen maar eens dichtdoen als ze zoo
graag zich willen gaan verkleeden.
Maar 't zal niet altijd regenen. En
dan moeten de kinderen zooveel mo
gelijk naar buiten. Gelukkig die
kleine stadjes of dorpen, waar „bui
ten" zoo dicht bij de deur van elk
huisje is. Denk aan de groote steden,
waar men een uur en langer moet
loopen eer men „buiten" is.
Als moeder dan 's middags door
algemeene hulp vroeg klaar is ge
komen, en ze gaat boterhammen
maken om die straks in tasch of
trommel mee naar buiten te nemen,
dan is er geen vroolijker troepje
denkbaar dan die kleuters, die een
paar uur naar hartelust in het gras
mogen buitelen, verstoppertje, krij
gertje, ja wat niet al kunnen spelen,
languit in het gras kunnen liggen,
bloemen kunnen plukken enz. enz.
Och, 't is zoo goedkoop en eenvou
dig, zulk genoegen. En zoo loonend
omdat er zooveel blijheid door ver
spreid wordt.
het maakt. De beweging zal mij goed
doen en gij zult u geruster gevoelen, wan
neer ik u dagelijks bericht kom brengen.
Vaarwel dus voor lieden. Morgen blijf ik
aan uwe zijde, om een oogje te houden
over uw debuut in uwe nieuwe betrekking,®
«Ja, mijn debuut,dacht Pauline bitter,
nadat de oude heer zich verwijderd had.
«O, ja, ik zal voortaan op het tooneel
staan, om door een ieder aangegaapt te
worden, eene comediante, wie alleen talent
en roem ontbreken zullen.
Den volgenden namiddag pront twee uur
trad de schoondochter van den heer Mus
sault bij hare nieuwe buffetjuffrouw binnen,
zij bracht een kapper mede, over wiens
kunstwerk zij zelve een wakend oog wilde
houden. Deze wond de prachtige, zwarte
haren van Pauline in een kunstigen toren-
vorm, die in geen enkel opzicht met de
fijne, voorname trekken der schoone vrouw
harmonieerde, en hoezeer deze zich ook
voorgenomen had, om zonder tegenspraak
alles te dulden, zoo gevoelde zij bij die
voorbereidingen toch de vrouw in zich ont
waken en waagde zij eenige bemerkingen.
Mevrouw Massault viel haar echter kortaf
in de rede met de verklaring, dat dit hare
zaak was, waarvan zij meer verstand had.
Daartegen viel niets meer in te brengen,
en Pauline onderging nu geduldig alle be
werkingen, waaraan men haar op last van hare
nieuwe meesteres onderwierp. Nadat de
kapper zijn moeilijke taak had ver
richt, trok men haar een karmozijnrood
En we zijn nu eenmaal aan het
„samen doen", we strijken samen,
koken samen, wasschen samen
de moeders zouden ook samen kunnen
doen wat betreft het uitgaan met de
kinderen. Vandaag neemt moeder
A. de kinderen mee van moeder B.
en C. Morgen worden haar kinderen
meegenomen door moeder B. enz.
De kleintjes thuis, die niet mee kun
nen, krijgen dan toch behoorlijk hun
verzorging en ieder is ten slotte
blijde Moeder en kinderen en vader,
die als hij thuiskomt zulke opgewekte
gezichten ziet.
Moge de aanstaande vacantie in
vele gezinnen gezellige, vroolijke
dagen zijn.
BUITENLANDSCH OVERZICHT.
Nog juist kon in ons vorig blad verslag
gegeven worden van de rede door den
den nieuwen rijkskanselier gehouden, en
menig lezer zal teleurgesteld gedacht heb
ben »van weinig beteekeriis«. Er zijn
geen nieuwe banen gewezen, noch wat de
Duitsche oorlogs- en vredespolitiek, noch
wat de binnenlandsche politiek betreft.
Duitschland zal aldus dr. Michaëlis
»alleen oin gewelddadige veroveringen
te maken, den oorlog geen dag langer
voeren, wanneer een eervolle vrede te
verkrijgen is. Plicht is in de eerste plaats,
dat wij een vrede sluiten, die gunstig
doorwerkt.
Het zal niet te veel gezegd zijn, als
men door die woorden een annexatie of
politieke voogdij ook al worden die
verkregen door »over!eg en vergelijk«, wat
bij het sluiten van een vrede altijd plaats
vindt niet uitgesloten acht.
»Het gebied van het vaderland is on
aantastbaar.® De afstand van eigen land
wordt niet in beginsel afgewezen, maar de
spreker gaat hier zoo ver mogelijk.
Dat daartegenover ook het gebied van
den vijand zal worden geëerbiedigd, zoekt
men in de rede tevergeefs.
«Wanneer wij vrede maken, moeten wij
in de eerste plaats bereiken, dat de gren
zen van het Duitsche rijk voor altijd be
veiligd zijn.®
Ook hier mist men het toegeven van
dien eisch ook voor den tegenstander
De duurzame verzoening der volken®
wordt verder alleen gepredikt met het oog
oog op den economischer! oorlog, waarmede
de entente na den vrede heeft gedreigd.
fluweelen kleed aan, dat de schoone vor
men harer armen en schouders vrij liet.
Vervolgens opende mevrouw Flora Mus
sault een juweelkistje, dat zij had mede
gebracht, en kreeg daar een kostbaar, maar-
plomp diamanten halssnoer uit, dat zij
Pauline omdeed, terwijl zij te gelijkertijd
hare fijne handgewrichten met zware gou
den armbanden omsloot. En een paar
schr eden achteruittredend, riep zij met een
blik van voldoening op het gansche toilet
«Prachtig ziet ge er zoo uit, mijn waarde I®
Pauline wierp een blik in den spiegel
en gevoelde zich in verwarring gebracht,
vernederd door haar smakeloozen en grilli-
gen opschik. De gedachte aan haar kind
verjoeg ook weldra weder deze pijnlijke
gewaarwording, die echter opnieuw en
thans verstrekt bij haar opsteeg, toen zij
bij het heengaan een omslagdoek van hare
dienstbode verlangde en mevrouw Flora
met hare zware stem daar tusschen riep
«Een doek? Waarvoor?
«Maar ik kan toch in dit toilet niet over
straat gaan
«En waarom nietIk ben wel vijftien
jaren naar de zaak gegaan,antwoordde
mevrouw Mussault bits.
En zwijgend onderwierp Pauline zich.
Het buffet stond midden in de groote
zaal van het café, het was een soort van
vergulde ladetafel, waarachter zich als
bezienswaardigheid van den eersten rang
de troon van Napoleon bevond, met zijn
lichtblauw fluweelen omtrek.
De rijkskanselier aanvaardt de vredes-
motie van den Rijksdag dan ook alleen,
«zooals ik (hij) haar opvat
Het standpunt blijfttot dezen oorlog
is Duitschland door geen veroveringszucht
gedreven Duitschland heeft niet, aange
vallen de vrede kan daarom in de toe
komst alleen verzekerd worden, als Duitsch
land zijn grenzen beveiligt. Hoe het dat
doen wil, door annexaties, politieken invloed,
bufferstaten of (en) zachtere voorwaarden,
daarover wenscht het zich niet uit te laten.
Duitschland blijft echter genegen om eerlijk
en vredelievend te praten, indien - zoo
heet het verder de vijand van verove-
ringslust en van het plan om den tegen
stander neer te werpen afziet. Alleen in
deze bereidwilligheid zou men een basis
van wederzijdsche gelijkheid en verzoenings
gezindheid, een lichtpunt kunnen vinden.
Maar daarnaar heeft de entente geen
ooren. Hoor slechts wat Carson, het nieuwe
lid van het oorlogskabinet, gezegd heeft
naar aanleiding van Michaëlis rede
Als de Duitschers vrede wenschen, zijn
wij bereid morgen aan den dag te onder
handelen, niet met het Pruisendom, maar
met de besten van de Duitsche natie. Bij
wijze van voorbereiding tot zulke onder
handelingen, verzoeken wij den Duitschers
naar voren te komen en «als ernstig be
wijs van hun oprechtheid en als bewijs
dat zij geen gebied wenschen te verkrijgen
of geweld jegens anderen willen gebruiken«
in onderhandelingen te treden, op voor
waarde dat zij eerst hun troepen achter
den Rijn terugtrekken.
Kan men zich nu dwazer eisch indenken
Hoe kan men nu ooit verwachten dat
Duitschland op zulke gronden tot onderhan
deling zal zijn te bewegen, 't Is me nog
al eventjes een eisch Eerst zult ge alles
prijs geven wat gij hebt verworven, eerst
met gebonden handen u overleveren en
dan willen we met elkaar spreken, 't Is
immers te gek om alleen los te loopen.
Het antwoord, dat Lloyd George, de
Engelsche minister-president, op de rede
van den rijkskanselier heeft gegeven is al
even ruw. Hoop op toenadering is er niet
in te vinden, Lloyd George heeft in Mi
chaëlis woorden slechts een schijn-onafhan-
kelijkheid voor België, een schijndemo-
cratie voor Duitschland en een schyuvrede
voor Europa gevonden en dat hoewel hij
de rede driemaal had gelezen, «zoekend
naar iets dat hoop kon geven op het einde
van dezen bloedigen strijd
en zijn zwaarvergulden, door een adelaar
gekroonde rugleuning. Voor de fraaie, met
lage zijden schoentjes bekleede voetjes der
buffetjuffrouw was een witzijden voeten
bankje geplaatst. Toen Pauline binnentrad,
sloeg zij verlegen en angstig de oogen neer
voor de weerkaatsingen van het beeld ha
rer gestalte, die haar uit de reusachtige
spiegels in het rond tegenstraalden, en was
blij toen zij op hare plaats kon gaan zitten.
Doch ook hier wachtte haar eene nieuwe
kwelling. Er was geene mogelijkheid om
zich aan de talrijke blikken te onttrekken,
die haar van alle zijden eanstaarden, want
de zaal was stampvol en achter den gla
zen wand, die het koffiehuis van de pas
sage van het Palais-Royal scheidde, had
zich eveneens een nieuwsgierige menigte
verzameld, die door de ruiten gaapte. Me
vrouw Eycbens kon maar niet begrijpen,
wat dit te beduiden had en waarom ge
heel Parijs zich om haar sscj.
dringen. Z'j wist niet, dat ree^,
achttal dagen de couranten x
van bijzonderheden omtrent derii^
Napoleon en «het schoonste i 'V
wereld,de achter-achterkleind<£?
Rubens, die men als buffetjuffroin^
geerd had. Te midden van de i
denheid enhet gedrang, dat er
heen heerschte vervulde zij haar v
boekhoudster en vluchtte in deze bezigi.^
den als in een schuilhoek voor de vrijpos
tige nieuwsgierigheid en voor hare eigene
verwarring. Wordt vervolgd.