MAGAZIJN
Hinthamerstraat 24,
Grossier in Sim Sigaretten, Tabak, Sigarenzakjes
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No. 3793. Zaterdag 20 Juli 1918,
FEUILLETON.
KRAT ES,
BAHLMAiTs
lïeeren- en
Kinderkleediiig.
Goriiiciiem»
Und van altena
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.05,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 16 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uür ingewacht.
Tel. Int. 492
(bedrukt)
Alle soorten Sigaretten worden aan wederverkoopers tegen
fabrieksprijzen geleverd.
BUITENLANDSCH OVERZICHT.
Het vijfde Duitsche offensief is losge
broken. Het is gericht tegen het Fransche
front van Chateau-Thierry tot aan de Main
de Massiges. De aanval strekt zich uit
over een breedte van 80 K.M. Het re
sultaat is tot nu toe, vergeleken met de
vorige stooten, die het Duitsche leger toe
bracht, gering. Wel zijn er wat gevan
genen gemaakt, een 18.000 en ook hebben
de Duitschers wat vorderingen gemaakt,
maar het succes is toch zeer klein. Naar
de ingekomen berichten doen zien zijn er
feitelijk drie gevechtsterreinen waarop de
Duitschers aanvallen. In de eerste plaats
het terrein van den strijd tusschen Jaul-
gonne tot ten O. van Dormans, waar het
Duitsche leger van v. Boehn de Marne op
verschillende plaatsen over is getrokken
ten tweede dat tusschen Marne en Ardre
en ten derde het front ten O. van Reims.
De overtocht van v. Boehn over de Marne,
tegen het verwoede Fransche en Italiaansche
artillerievuur in, is Maandag ongetwijfeld
een stout stuk geweest en wordt dan ook
in het bericht van het Duitsche hoofd
kwartier het «succes vatl den dag<r ge
noemd. Maar voor een succes van be-
teekenis is die overtocht op zichzelf niet
voldoende. De Duitschers zijn daar, met
de rivier achter zich en verbindingslijnen,
die over fel bestookte bruggen heenloopen,
in een beperkte ruimte samengedrongen en
omgeven door een linie van de geallieer
den, die wel een zakvorm aangenomen,
maar toch stand gehouden heeft. Boven
dien doen de Franschen en Amerikanen
van het zuidelijk stuk van den boog af
verwoede tegenaanvallen, die in het Duitsche
avoridbericht vermeld worden en waarover
het Fransche avondbericht nadere bijzon
derheden mededeelt. De Duitschers moeten
daar óf op den duur een sterke brugge-
hoofdstelling maken en daarin een verde
digende taktiek volgen, óf zich door gewel
dige excentrische stooten lucht verschaffen.
Ook op de andere terreinen is de voort
gang der aanvallers niet groot, zoodat dit
offensief ook wel geen beslissing zal brengen.
De Franschen zijn ditmaal ook in het
geheel niet verrast geworden. Zoo schrijft
generaal Maurice in de Daily Chronicle
Al eenigen tijd geleden was bekend, dat
de Duitschers ten O. van Reims een aan
val voorbereidden. De vijand schijnt zoo
weinig moeite genomen te hebben, om deze
toebereidselen te verbergen, dat deze aan
val, voor wij meer weten, verdacht moet
lijken. Het jaar schiet op, de Amerikanen
stroomen toe. Daarom moet Hindenburg
ditmaal iets werkelijk van belang bereiken
of erkennen, dat zijn veldtocht van 1918
met een mislukking geëindigd is. Nu leidt
een aanval aan beide zijden van Reims
tot niets, dat op den militairen toestand
aan het westelijke front zeer vitalen
invloed kan oefenen. Reims zelfs is voor
de Fransehen niet meer dan een naam
geworden en de mogelijkheid dat de stad
verloren zou gaan, is al lang geleden ver
disconteerd. Als men ziet hoe het, sedert
den aanval van den Duitschen kroonprins,
aldoor als een lastige vooruitspringende
stelling in de Fransche linie heeft gelegen,
kan men zeker aannemen, dat Foch aj
EEN LEVENSBEELD.
14
Zij toont een paar rozenknoppen met een
takje jasmyn en nadert met luchtigen tred
haar vader, die het hoofd achterover buigt
en zoo zijn morgenkus in ontvangst neemt.
Zij steekt een rozenknopje in zijn knoopsgat,
kust hem nogmaals op beide wagen en
zegt lachend: «Dat is voor mijn knorrigen
papa, omdat hij te laat is opgestaan.
«Je weet je aardig uit de klem te red
den, Albertientje
«Neen, heusch, papa, ik ben al een uur
op.c
«Nu goed, kind, ik zal je voor dezen
keer gelooven, schenk me maar gauw een
kopje thee in.c
«Dadelijk, papa.®
Met ongedwongen bevalligheid plaatst
het /neisje zich aan de tafel. Terwijl zij
thee inschenkt en het ontbijt verder ge
reed maakt, slaat haar vader met welge
vallen elk harer bewegingen gade en denkt
«Wat ziet ze er toch lief uitze heeft
juist de oogen van haar moeder en het
zelfde weelderige, blonde haar't is alsof
ik mijn goede Anna verjongd en frisch
weer voor me zie, en nogmaals richt zich
zyn blik op het portret tegenover hem.
Alberline ziet er werkelijk allerbekoor
lijkst uithare rijzige gestalte komt in de
met kant omzette witte peignoir geheel
tot haar recht. Op haar fijn besneden ge
laat strijdt het dons van den perzik met
de kleur der meiroos en der Jelie om den
voorrang. Achttien zomers lachen u aan
uit haar groote, donkere oogen, die door
fijn gebogen wenkbrauwen overschaduwd,
eenigszins vreemd afsteken bij den over
vloed van aschblond haar, dat zich noode
in den sierlijk gewonden wrong laat be
dwingen. De wijde mouwen van de peig
noir gunnen een onbescheiden blik op den
poezelen ronden arm en het kokette muil
tje, dat zich even van onder de plooien
van haar kleed laat zien, schijnt voor een
kindervoetje berekend.
«Nog een kopje, papa vraagt het
meisje, terwijl zij met een sierlyke bewe
ging het zilveren trekpotje opneemt.
«Zeker, en je kunt me ook nog een
broodje geven.c
Terwijl zij het een en ander gereed
maakt, ziet haar vader op zijn horloge en
zegt«'t Is al bijna weer tijd om uit te
rijden, Tientje, nog een klein kwartiertje
en
«En nog juist tijd genoeg om u even
een wals van Chopin voor te spelen,® en
opstaande voegt zij er bij«Ja, jaik
ken mijn vadertje, zijn muziekstuk moet
hij hebben voor hij uitrjjdt, niet waar ?c
«Kind I je bederft me I®
«Of u my, papa Albertine staat op
klaar is geweest, om Reims te ontruimen,
als dit noodig bleek, en dat hij sterke li
nies naar achteren toe heeft gemaakt op
den berg van Reims. Ten O. van Reims
zou een opmarsch van de Duitschers hen
voeren naar Ch&lons en de hoofdlijn van
het spoorwegverkeer tusschen Parijs en
Verdun, maar die hebben de Duitschers
al eenige weken lang onder het vuur van
hun kanonnen gehad ter plaatse waar zij
tusschen Dormans en Ch&teau-Thierry den
noordelijken oever van de Marne raakt,
zoodat een pogen in de richting van Cha
lons hun niets zou opleveren wat zij al
niet hadden.
Maurice zegt dan, dat het doel van de
Duitschers kan zijn de Franschen te dwin
gen hun reserves te gebruiken en hen uit
het Noorden aan te voeren, als voorberei
ding voor een aanval op het front van
Amiens of nog meer naar het Noorden.
Of het kan zijn dat zij de aanvalbasis tegen
Parys willen verbreeden of het kan ook
werkelijk een groote poging zijn, met het
doel om een zoo groot mogelijk gedeelte
van het Fransche leger te verslaan, zonder
eenig bepaald geografisch doel. Op het
oogenblik is het volmaakt onmogelijk, om
te zeggen tot welke van deze verschillende
wegen Hindenburg besloten heeft. Het is ook
mogelijk, dat hij nog geen besluit genomen
heeft en afwacht, wat in de eerste dagen
bereikt wordt.
Met alles blijkt dat de Franschen tevre
den kunnen zijn. De onverwoestbare kracht
van dit zwaar geteisterd volk dwingt eer
bied af. Het vecht op leven eu do :d, en
zal het niet opgeven hoe het ook wordt
gebeukt. Vooral de kleine machinegeweer-
posten in stevige betonnen «pillen huizen®
hebben den vijand veel last veroorzaakt,
Deze posten boden met fabelachtigen moed
tegensland. Op de heuvels van Morronvil-
liers hield een twintigtal daarvan, door
enkele enkele mannen bezet, de Duitschers
twee uur tegen. Een peleton van 25 man
onder een luitenant vocht tot het omsin
geld was. Toen zetten de mannen het ba
jonet op het geweer en baanden zich dwars
door de Duitschers heen hun weg naar de
eigen linies. Deze mannen moesten hun
dapperheid grootendeels met den dood heb
ben gekocht, maar den heelen dag hielden
ze hun officieren op de hoogte van den
vooruitgang des vijands. Deze heldhaftige
verdedigers van de dekkingszóne kunnen
zich beroemen het leeuwenaandeel dei-
zege te hebben gedragen. Zoo zegt het
en slaat het kostbare instrument open.
«Chopin, papa
«Neen, Tientje, speel liever iets van
Mendelsohn ik weet niet hoe het komt,
maar ik ben vandaag niet opgewekt.
«Nietscheelt er wat aan, papa Het
meisje wipt vlug van de pianokruk op, vat
haar vaders hoofd tusschen haar beide
handen en, terwijl zij hem in de oogen
ziet, vraagt ze: »U is immers toch wel?
Glimlachend ziet dokter Abels haar aan
en antwoordt«Zeker, kind 't is maar
een van mijn mistroostige buien kom speel
nu, kind
«Zul je dan weer vroolijk worden, lieve,
beste, oude papa?«
«Ja, ja, malle meid 1«
Albertine preludeert even en weldra
ruischen de toonen, die haar geoefende
vingers aan het schoone instrument ont
lokken door de kamer. Plotseling houdt
het meisje op met spelen en vraagt
«Papa, waarom speelt u toch nooit meer
op je vioolu speelt zoo goed
«Och, kind
«En u heeft zoo'n prachtig instrument.®
«Ik heb er geen tijd meer voor, Alber
tientje, en bovendien sedert je moeder dood
is, heb ik er den rechten lust niet meer
in wij maakten altijd samen muziek en
«Mama is nu al bijna twee jaar dood,
is 't niet zoo, papa
«Ja, kind, en Henri al anderhalf jaar.c
't Is een oogenblik stil, doodstil in de
kamer. De dokter staat langzaam op en
Reutertelegram dat melding"maakt van hun
onvervaardheid.
Het behoeft ons niet te verwonderen,
dat de vraag gedaan wordt, of dit offen
sief ten slotte maar een schijnbeweging is
om op een ander punt den tegenstander te
verrassen. Wij zullen moeten afwachten
Wat de volgende dagen brengen maar als
de Duitschers niet meer vorderingen maken
dan ze tot nu toe deden, is deze vijfde
krachtsontplooiing eer een fiasco dan een
overwinning.
Het behoeft ons niet te verwonderen,
dat de vraag gedaan wordt, of dit offensief
ten slotte maar een schijnbeweging is om
op een ander punt den tegenstander te
verrassen. Wij zullen moeten afwachten
wat de volgende dagen brengen maar als
de Duitschers niet meer vorderingen maken
dan ze tot nu toe deden is deze vijfde
krachtsontplooiing eer een fiasco dan een
overwinning.
De al-Duitsche pers is zeer ontevreden
over de aanvullende verklaring van den
rijkskanselier nopens België. In de Deut
sche Tageszeitung sluit graaf Reventlow
zich bij het antwoord aan, dat graaf Wes-
tarp in den Rijksdag heeft gegeven en be
treurt de verklaring in haar geheel. De
Post noemt de woorden van Hertling alles
behalve gelukkig, terwijl in de Deutsche
Zeitung «in het belang der Duitsche toe
komst® een scherp protest tegen het be
schouwen van België als pand aangeteekend
wordt. Het blad zegt o.a. elke regeering,
die den oorlog zegevierend wil eindigen,
moet het bij het sluiten van den vrede
als een der voornaamste doeleinden be
schouwen dat België politiek, militair en
economisch vast in orize handen blijft. In
dien de verkiezing van graaf Hertling in
derdaad beduidt, dat men volkomen van
België wil afzien, zouden alle partijen, die
naar een Duitschen vrede streven een
scherpe houding van strijd tegenover de
regeering van graaf Hertling moeten aan
nemen. Evenwel blijft de mogelijkheid nog
steeds bestaan dat graaf Hertling de woor
den nopens de noodzakelijke waarborgen
ook op België betrokken wil zien, doch wij
moeten toegeven dat onze hoop hieromtrent
nog slechts gering is.
In dezelfden geest schrijven alle Duit
sche bladen, die uit dezen oorlog een grooter
en machtiger Duitschland willen zien ie
voorschijn komen.
Of von Hintze, de opvolger van Kuebl-
mann, dit doel mede nastreeft
strijkt zich een paar maal met de hand
over 't voorhoofd. Albertine's vingers dwa
len over de toetsen. Zacht en innig klinkt
de melodie van «Es ist bestimmt in Gottes
rath«, uit den vleugel. Pianissimo eindigt
zij, springt plotseling van haar zitplaats op
en valt haar vader om den hals, terwijl
zij haar hoofd aan zijn borst verbergt en
zachtjes zegt«Maar wij hebben elkaar
toch nog, niet waar
«Ja, mijn schat, ja
«Mijnheer, het rijtuig is voor roept
de huisknecht die in de tuindeur verschijnt.
«Ik kom, Jacob adieu Tientje 1®
Dokter Abels werpt haar, in de tuindeur
staande nog een kusthand toe en begeeft
zich door den tuin naar het koetshuis,
waar onder de porte-cochère zijn rijtuig
gereed staat. Terwijl hij instapt, wendt
hij zich tot den huisknecht met de woor
den «Jacob, denk er om, dat je van
middag wat soep brengt aan vrouw Teu-
nissen en dë flesch wijn, die in de eet
kamer op het buffet staat, bij den ouden
Stoffels, in het Hanqnstraatje, je weet wel
waar het is.®
«Jawel, dokter, waar jk laatst dat mandje
en die kleeren
«Juist.
Het portier valt met een slag dicht
Barend de koetsier klapt even met.de tong,
de twee bruinen trekken aan, stappen de
poort uit en weldra rolt het rijtuig in
snelle vaart den weg op. Jacob ziet het
na en terwijl hij de.groote staldeuren sluit,
UltAAGT
De Vossische Ztg. komt op tegen he
thans gangbare oordeel, dat von Hintze we
een al-Duitscher moet zjjn omdat hij vroe
ger de candidaat van Tirpitz en van d<
al-Duitschers is geweest voor buiten landscin
zaken. Toen von Jagow aftrad, ging dt
strijd in hoofdzaak om den onbeperkter
duikbootoorlog en daar Hintze er een voor
stander van was, vonden Tirpitz en de al
Duitschers hem den aangewezen man. O
hij ook een geestverwant van hen is, za
de tijd moeten leeren. Hoe men tegenovei
hem dient te staan, hangt meent d»
Vossische alleen af van de vraag Wa
wil hij, wat zijn zijn plannen, welke mid
delen wil hij bezigen, die «ten slotte« aai
den oorlog een einde kunnen maken.
«Ten s!otte«, want, naar de overtuiging
van de Vossische moet Duitschland zici(
nog op een langen oorlogsduur voorberei
den. Engeland zal geen kamp geven, voo
het inziet dat Duitschland anders den strijt
nog zeer lang zal kunnen volhouden zonde
zichzelf al te zeer te verzwakken, en ir
staat zal zijn hem te verplaatsen naar gé
bieden, waarbij het politieke bestaan var
het Britsche rijk onberekenbare schade kar
lijden.
De Vossische raadt dan aan den invloec
der Engelschen van den Stillen Oceaan to
de Perzische golf zóó te ondermijnen, da
Engeland genoopt wordt vredesondérhan
delingen aan te knoopen. Of dat moge
lijk is
Alles wijst er wel op, dat de volkerei
nog niet genoeg geleden hebben. Wan
neer zal de ellende hoog genoeg gesteger
zegt hij bij zich zalven: »,tls toch eer
goed man, die een boel voor ^en andei
over heeft, jammer, dat hij zoo mankeliek
is tusschenbeiden.«
Albertine is weer aan de piano gaar
zitten. Haar kleine handen glijden vaardig
en snel over de toetsen ze speelt eer
concertstuk. Breed en vol ruischen de ac-,
coorden der introductie en als een zoei
vloeiende stroom van harmonie volgt eer
adagio, dat als een lied van liefde en lus
tot het hart spreekt en doordringt tot he
diepste der zielnu eens jubelen de tonen
dan weer klagen zy vol weemoed en smart
Het meisje gevoelt wat ze speelthaai
onberispelijke aanslag en hare vaardighek
komen heerlijk uit, als zij bij het scherzc
met het meeste gemak de zwaarste passagee
overwint. Als een vogel, verscholen ir
het gebladert, juicht de discant en de bas-
noten klinken als een menschenstem, dk
zingt van weelde en van geluk. Zi
speelt voort, terwijl haar oogen schitteren
en haar wangen zich hooger kleuren. Alles
om haar heen heeft zij vergeten op dit
oogenblik leeft zij alleen in de muziek.
Daardoor bemerkt ze ook niet, dat ze een
toehoorder heeft't is een knaap, die tegen
de openstaande tuindeur geleund, ademloos
toeluistert. Zijn oogen zijn strak op de
liefelijke verschijning vóór hem gevestigd
en met gevouwen handen luistert hy toe
geen enkele toon ontsnapt hem.
[Wordt vervolgd.)