erwaari
1
F, N. VAN POPPEL
DAMES- EN
HEERENKLEEDING
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden*
No, 3887, Zaterdag 21 December1918,
Geurige ómle Vorstenlanden 10 cent.
Prima belegen, oude Vorstenlanden 12
Heerlijke Sumatra sigaar 12
's-BOSCH.
IIMIf.HAWs
tleeren- en
fiinderkleediiig
(i p p
1 U
Und van altena
L'ISsl-JSEI
m
TIJDELIJK NO» VERKRIJGBAAR:
Zij, die zich op het
volgende kwartaal wen-
sehen te abonneerenont
vangen de nog verschij
nende nummers gratis
DRAAGT
ft I»
i
L li i
Dit blad verschijnt Y/OENSDAG eri ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.20,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 1—6 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote Ieders naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en. Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
Bij 3ÖÖ stuks franco rembours door geheei Nederland.
Gelieve kleur op te geven: licht, middel of donker.
SIG- A-REFtf-MAG- AZIJN
Hi nthamei'straat 34,
Tel. isit. 493.
mansas:
BUITEiLANDSCH OVERZICHT.
President Wilson vertoeft nog immer te
Parijs. Hij wordt er gehuldigd door hoog
en laag, jong en oud. Tot de vertegen
woordigers van de Amerikaansche pers heeft
hij gezegd De ontvangst is zoo geweldig
geweest, dat ik niet weet, hoe ik er over
spreken moet. fk vond het heerlijk zoo
ontvangen te worden, maar ik vond het
heerlijk om een bepaalde reden, die geen
persoonlijke reden is. Het'is meer dan
edelmoedige hartelijkheid dat ik van dit
volk ondervind. Neen, er is een achter
grond vol gedachten in de hulde mij be
wezen, Dit soort van gevoel aan te tref
fen in deze wonderlijke schoone stad heeft
een combinatie van onfroeringen gewekt,
die iemand niet meer dan eens in zijn leven
zal ondervinden.
Maar de president is naar Parijs geko
men tot iets meer dan toegejuicht te wor
den. Hij zal ter vredesconferentie zijn stem,
zijn raad, zijn wénsch en wil doen hoören.
Begin Januari, zoo zegt men, zal die con
ferentie beginnen.
Intusschen heeft Wilson alreeds een be
spreking gehouden met Clemenceau en het
heet, dat ook Balfour nog deze week zal
ai1!?
jKTON.
kT,
EEN LEVENSBEELD.
57
Strijkman ziet strak voor zich totdat de
deur weder geopend wordt en dokter Abels,
gevolgd door Dorus, binnentreedt.
Als'deze Strijkman ziet glijdt een bijna
onmerkbaar lachje over zijn trekken, maar
het verdwijnt als hij Kobus Ju tuier bemerkt,
die hem nieuwsgierig en onnoozel aankijkt.
Dorus ziet zijn dubbelganger medelijdend
aan. De weduwe begrijpt plotseling dat
ailes reddeloos verloren is en siaat op, ais
wilde zij heengaan. Zij wenkt haar zoon
om ook op te staan.
«Blijf zitten, juffrouw
Strijkman ziet Dorus onbeschaamd aan
en zegt plotseling
«Je kunt zeggen wat je wilt, maar be
wijzen kan je niets. Waar zijn je pam-
pieren?« antwoordt Strijkman brutaal en
verward tevens.
»Die zul jij wel hebben met het goed
van vader, dat je uit de latafel hebt ge
nomen op dien avond.
«Ik weet van geen lataf'eL«
Het is alsof door den aanblik van den ouden
pandjeshuishouder de herinnering hoe langer
hoe levendiger bij Dorus wordt, en de dag
waarop zijn vader stierf komt hem akelig
overkomen. De voornaamste leiders van
den oorlog zuilen dan bijeen zijn om samen
reeds de voorbesprekingen te houden voor
de ihtergeallieerde conferentie een aanvang
neemt.
Of er nog veel te verwachten is van
die voorbesprekingen is voor ons nog altijd
de vraag, De oorlogshoeren der Entente
hebben nu eenmaal reeds te Londen hun
standpunt vastgesteld en dat zullen zij
natuurlijk ook bij de besprekingen met
Wilson verdedigen.
Hun overeenkomst moet op een drietal
punten volkomen zijnallereerst zal de
bestraffing van den keizer worden geëi3cht.
Dan zullen de Duitschers moeten betalen
tot aan de grens van hun vermogen zonder
echter eponomisch daardoor genekt te wor
den en in de derde plaats is men niet
voornemens de Duitsche Koloniën terug te
geven. Aldus beweert de New York World
en deze bewering verdient o. *i. wel geloof,
waar elk dier punten reeds meermalen door
de geallieerden sinds de jongste Londensche
conferentie te berde is gebracht.
Men voelt, dat op die manier de vredes
conferentie zelf een paskwil dreigt te wor
den. Intusschenliet is nog altijd mo
gelijk, dat Wilson de geallieerden tot andere
gedachten brengt, maar wij zijn nog altijd
in dit opzicht wat pessimistisch gestemd.
De geaillieerden schijnen nu eenmaal voor
nemens ons iri elkander gestorte werelddeel
te herstellen op...r. hun manier, die er een
is, welke al het voordeel aan hun zijde
brengt en slechts nadeel, niets dan nadeel
beteekent voor de centralen en hélaas ook
voor de onzijdige» als loon voor hun strikte
duideiijk voor den geest.
Jij hebt de papieren en niemand
anders.
»Zijn ze dit Vraagt de procureur, ter
wijl hij Dorus de stukken die op tafel lig
gen, toereikt.
Dorus ziet ze in en antwoord «Ja, me
neer dit is mijn geboortebewijs en de
trouwacte van mijn ouders. Dien brief
ken ik niettenminste ik herinner mij
den inhoud niet,«
r>Alia komt Strijkman.
«En dit portretje,vraagt de heer Ver
hagen, hem de photographie voorhoudend.
«Dat ken ik wel, dat is van mijn oom,
vaders bro^-...« Als de onnoozele Kobus,
die tot dusverre, schijnbaar zonder deel
te nemen in - 't geen voorvalt, is blijven
zitten, het portretje ziet, staat hij op en
zeöt er op wijzend «Oome, oorne en
fluistert: «Is 'tzoo goed, moeder
Bij het woord »oome« is het alsof Dorus
zich plotseling iets herinnerthij brengt
de rechterhand aan zijn hoofd, denkt een
oogenblik r.a, als zocht hij in 't ver verle
den en zegt dan «Ja zoo is 'toome
Verwonderd ziet de procureur hem aan
hij houdt nog altijd het portretje in de
hand en keert het om en om ais Dorus
zegt: »'k Herinner 't mij, meneer! Dat
staat er op ik heb ec sis jongen met pot
lood 't woord oorne op geschreven.®
«Dat's sterk Verhagen beziet aan
dachtig de rugzijde van het lijstje en het
blauwe papier waarmee het beplakt is.
onzijdigheid. En Wilson moge een machtig
man zijn, maar of hij tegen een zoodanigen
geest op kan, moet men betwijfelen.
Maar in Januari zal dan toch de groote
vredesconferentie samen komen. De Duit
schers welke tegen dien tijd klaar moeten
zijn met hun Nationale Vergadering, want
de entente wil niets met de Ar(beiders)
sol(daten) raden te doen hebben. Deze
arsolraden uit heel Duitschland vergaderen
nu te Berlijn met de bedoeling de Nationale
Vergadering in het leven te roepen. Het
wordt gelukkig steeds duidelijker dat de
m«firderheidssocialisten (dat zijn de gema
tigden) de baas zijn in de arsolraden. De
bolsjewikische partijen zullen dan wel een
toontje lager gaan zingen. Het gaat er
anders al heel rumoerig toe op het congres
dezer raden. Men scheldt en raast er van
geweld.
De aanbiedingen elkander eruit te gooien
vlogen over en weer. Er waren, zegt de
Berlijnsche correspondent van de N. R. Ct.,
wel lieden, die vrede trachtten te stichten,
maar de kolk van opwinding en woede
kwam niet tot bedaren vóór dat de harde
schreeuwers uitgeput waren.
Op den tweeden dag verschenen plotse
ling een aantal soldaten in de vergaderzaal
die onmogelijke eischen steiden aart de re
geering. Onder schrikkelijk lawaai werd
besloten niet terstond een antwoord te ge
ven en de vergadering werd geschorst. Den
volgenden dag werd bepaald dat niemand
meer in de zaal zou worden toegelaten die
er niet hoorde.
Tegen twaalf uur deelde de voorzitter
mede, dat zich een ni^hve delegatie had
aangemeld, die dreigde, dat heden 250.000
arbeider-s zullen staken, als het congres de
delegatie niet ontving. «De voorzitter, wij
volgen nu het verslag van de N. R. Ct.,
's-BOSeH
Vughterstr. 87, Tel- No. 657
Uitsluitend naar maat.
«Het staat er, je hebt gelijk. Zie dokter,
daar, met potlood bijna uitgewischt, maar
'tis toch nog te lezen.®
«Wat zeg je nu, baas Strijkman
Deze haalt de schouders op en zwijgt,
maar dat zwijgen is een halve bekentenis,
want hij siddert en zijn knieën knikken.
«Komaan, baas Strijkman, ik zou in uw
plaats maar de waarheid bekennen, je ziet,
het helpt je niet om te willen volhouden
dat
Een kioppen op de deur doet den pro
cureur even ophouden en »binner.« roepen
«Meneer, de juffrouw beneden heeft
haast, zij verzoekt beleefd of u haar nu
ook te woord kunt staan
«Laat haar binnenkomen,® en 't woord
tot Strijkman richtend, vervolgt de heer
Verhagen
»Wij hebban medelijden met u, omdat
ge een oud man zijt en geven u de gele
genheid om hier, zonder met het gerecht
kennis te maken, de waarheid te bekennen.
Wilt ge soms liever dat wij er tien ofifi-
cier van justitie in mengen ?c
Vrouw Juttner zit op heete kolen en is
op 't punt om iets te zeggen.
«Weet u wel, dat er eenige artikelen
in ons wetboek zijn, gericht tegen poging
tot bedrog en oplichting, tegen 't weder
rechtelijk zich meester maken van eens
andermans naam of goed
Op nieuw klopt men aan de deur, en
als zij op het «binnen® van den procureur
geopend wordt, verschijnt juflrouw Ram op
wijst op het onredelijke van de voortdu
rende storing door de Berlijners, maar zegt
dat hij een staking van zulk een grooten
omvang met haar gevolgen voor de bevol
king niet op zijn verantwoording wil nemen
en stelt dus voor, dat de fractieleiders ook
deze delegatie nog buiten de iaal zal ontvan
gen, maar dan verder geen enkele meer.
In de zaal zal men echter niemand foe-
laten. Juist heeft de voorzitter dit gezegd,
wanneer er een arbeider met een roode
vlag komt binnengehuppeld eri achter hem
aan een rij van plakkaatdragers. Een ge-,
brul van verontwaardiging vervult de zaal.
Het schouwspel was onbeschrijfelijk zot en
zou als tooneel in een revue een storm
achtig lachsucces hebben gehad. De man
nen stonden daar eenigszins verlegen in de
rij, hielden hun witte schilden op lange
stangen zwaaiend in de lucht, als onbehol
pen figuranten. De aanvoerder met de
roode vlag wilde spreken, maar de zaal
met haar geschreeuw en de president met
zijn bel maakten dat onmogelijk. Ten
slotte gelukte het hem voor te lezen wat
hij op het hart had, en dat was het be
kende spartacusprogram. Daarna trok de
delegatie, zwaaiende met plakkaten weer
af.«
Het is wel bespottelijk, dat zulke dwaze
kerels toegang verkrijgen op het congres
der arsolraden en er aan het woord komen.
Tot een wel geordende staat van zaken is
het waarlijk in Duitschland nog niet ge
komen.
In Engeland zullen dë verkiezingen spoe
dig beginnen. Vroeger duurder, zulke al-
gemeene verkiezingen weken, maar nu za!
het in een dag afgeloopen wezen. De uit
slag wordt echter niet dadelijk bekend ge
maakt. Om de.soldaten het stemmen mo
gelijk te maken, wordt n.l. de eindtelling
eerst den 28sten December gehouden.
Gelijk wij weten zijn er hoofdzakelijk drie
groepen. Eerst die waar Lloyd George
het middelpunt van is. De onverzoenlijke
partij tegen Duitschland. Het zijn de con
servatieven. Dan zijn er de liberalen, de
menschen van den vrijhandel. Ten. deele
staan ze fel gekant tegen de coalitiepartij
van Lloyd George. En eindelijk is er de
machtige arbeiderspartij. Algemeen wordt
verwacht dat Lloyd George het winnen
zal, maar dat zijn politieke loopbaan al
heel spoedig zal eindigen.
Uit België nog immer berichten over
annexionistische begeerten. Limburg en
Zeeuwsch-Vlaanderen blijven in veler oog
den drempel.
NauwÜjks heeft Dorus haar gezien, of
hij herinnert zich ook haar persoon en
naam, en op haar toetredende zegt hij
«Dat is juffrouw Ram, als ik mij niet ver
gis
Allen zwijgen. Verwonderd blijft de
vrouw staan, ziet hem oplettend aan, en
verbreekt de stilte door te zeggen «Kra-
ies Och, neem me niet kwalijk, meneer,
dat viel daar zoo klakkeloos uit mijn mond.
Uwé is Doru3, Dorus Makko, is 't niet zoo
Heere heere wat ben je veranderd, maar
ik ken je toch direct weerom
«Door mijn bochel, hè?« Glimlachend
ziet Dorus haar aan en voegt er bij «daar
is hij dan toch goed voor.«
Vrouw Ram knikt en laat er op volgen
sik dacht dat je al lang dood wasï,.
Hé! daar is Strykman ook.
»Wil u even gaan zitten, juffrouw en
tot dokter Abels zich wendend, zegt de
procureur zachtjes «Ziezoo, dat was het
bewijs, dat ik voor mezelf noodig had;-nu
is de zaak gezond
Juffrouw Ram's woorden en haar tegen
woordigheid, hebben den pandjesbaas geheel
en al van zijn stuk gebracht, en vrouw
Juttner, die begrijpt dat alles verloren is,
begint onder een vloed van tranen de toe
dracht der zaak te verhalen. Zij bekent
alles, en eindigt met te zeggen«Och
God meneer de avekaat, ik heb 't waar
achtig alleen gedaan omdat ik voor dien
stakker een onbezorgd bestaan dacht te
ftorinclieni.
het onmisbaar bezit voor België. De Bel
gische regeering heeft zich ook al over do
zaak uitgelaten. Ten minste over de grief
dat wij Duitsche soldaten door Limburg
hebben doen trekken zonder ze te inter
neeren. De Belgische rëgeering maakt er
ons n.l. een verwijt van, dat, terwijl aan
de Duitsche troepen de doorgang door ons
land werd opengesteld, de vrijlating van
de hier geïnterneerde Belgen wérd gewei
gerd. Doch wat is het geval Op 4
October, toen de oorlog nog in onvermin
derde hevigheid woedde, heeft de Belgische
regeering het verzoek gericht tot onze 're-
geering «de Belgische geïnterneerden op
haar eigen verantwoordelijkheid in vrijheid
te stellen, voornamelijk op grond, dat aan
hen geen voldoende voedsel kon worden
verschaftWij leggen er nadruk op, dat
dit verzoek werd gedaan in vollen oorlogs
tijd, en dat de Belgische regeering de in
williging ervan dus niet kan hebben geacht
in strijd met de neutraliteit te zijn.
De Belgische regeering was toen van
oordeel dat inwilliging van dat verzoek niet
in strijd met de onzijdigheid zou zijn geweest.
Maar in welk licht komen dan de protesten
te staan, die door de geallieerde gezanten,
ook door den Belgischen gezant, tegen den
doortocht der Duitschers, d.w.z. tegen de
Eiiet-interneering van de ontwapende Duit
schers zijn geuit? Was dan hetgeen volgens
de Belgische regeering door deNederlandsche
op eigen verantwoordelijkheid kor. worden
gedaan, toen de strijd nog in alle intensiteit
weid gevoerd, ongeoorloofd zoodra de strijd
krijgen die ouwe schelm hield niet op,
omdat mijn Kobus zoo op dien daar leek. <s
«Niet huilen, moeder, niet huilen,® roept
eensklaps de onnoozele.--
«Serpent,® sist Strijkman binnensmonds,
Medelijdend ziet Dorus zijn evenbeeld aar
We zullen nu verder de zaak maar in han
den der politie geven, dunkt u niet, dokter
»Och neen meneer, kijk eens naar dien
ongelukkige» jongen en heb medelijden I®
smeekt de weduwe.
«Politie vraagt vrouw Ram verwqp-
derd.«
«En wat zeg jij nu, baas Strijkman
«Doe wat je niet laten kunt, meneer L
Bevend iaat hij zich op zijn stoel vallei
Mijnheer Verhagen, mag ik u een ver
zoek doen,® vraagt Dorus.
«Zeker
«Laat de politie en het gerecht buiten
spel, niet om dien ouden schelm, maar om
hem hij wijst op Kobus.
«Wil je een verklaring onderteekenen,
dat gij dit jongmensch herkent als Doru-
Makko, den zoon van Nicolaas Makko, en
dat deze papieren zijn wettig eigendom zijn
«Ben ik dan van alles af?«
«Wanneer hier dokter Abels, die als
voogd voor den minderjarige zal optreden,
de zaak niet verder wil zoeken, ja anders.
«Nou, anders
«Zal ik het gerecht in den arm nernen,
en
«Geef maar hier, ik zal teekenen,®
(Wordt vervolgd.)