De Geschiedenis herhaalt zich.
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
1919.
FEUILLETON.
11T IlïïWiS iïIÏÏWI
No. 3848.
Woensdag 29 Januari.
Und van altena
fi 11
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG,
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.20,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Advertentiën van 46 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
De gewezen Czaar aller Russen met
zijn geheele gezin is dan toch wer
kelijk vermoord. Langen tijd wist
men geen bijzonderheden en daarom
kon men nog hopen dat zijn dood
slechts verzonnen was. Maar nu.
graaf A, A. Tolstoï deelt er de vree-
selijke bijzonderheden van mede. Ver
moord door de roode gardisten, omdat
zij geloof sloegen aan het praatje dat
de Siberische troepen den Keizer weer
op den troon wilden plaatsen. Op
onmenschelijke ruwe wijze zijn zij
daarbij te werk gegaan De soldaten
die het vonnis moesten voltrekken
stórmden bard stampend de slaap
kamer van den Tsaar en Tsaritsa
binnen. De Tsaar, die begreep wat
er ging gebeuren, trok zelf den troon
opvolger zijn militaire uniform aan
Toen knielden allen neer om te bid
den. De soldaten omsingelden de
veroordeelden en dreven ze de deur
uit. De Tsaar liep voorop met zijn
in zwijm gevallen zoon in de armen.
Hij was doodsbleek en wankelde, maar
herstelde zich - spoedig de tsaritsa
volgde hem met vaste schreden, aldoor
zachtjes biddend. In een soort kel
der, waar het vonnis voltrokken zou
worden, werden allen met revolver
schoten gedoodhet eerst de tsaritsa,
toen de grootvorstinnen en ten laatste
de tsaar. De lijken werden op een
vrachtauto geladen en zoo denzelfden
nacht met petroleum overgoten en in
brand gestoken.
Reeds meer dan eens zijn de dagen
waarin wij nu leven vergeleken met
die van de Fransche omwenteling.
En ook de hierboven vermelde
moordgeschiedenis vindt haar even
knie in een feit in de Fransche revo
lutie Staat Maria Antoinette, de on
gelukkige gemalin van Lodewijk XVI
ons niet dadelijk voor den geest"? en
moeten wij dan niet zeggen de
geschiedenis herhaalt zich. Hoort
slechts wat de geschiedenis omtrent
haar uiteinde vertelt.
Maria Antoinette bevond zich in
haar laatste gevangenis. Het was een
armelijke celde meubels bestonden
uit een oud, versleten veldbed, een
2.
»Neen, maar ook de dochter moet zoo
niet zijn,® antwoordt Gilberg. »Maar,
Marine 1 wat zeg jij van het geval voegt
hij er bij, terwijl hij den persoon, die naast
hem is gezeten, op den schouder klopt,
»Je zit volgens je gewoonte weer zoo stil
als een pasgeboren kind, dat schreeuwen
kan en toch ben jij nog wel secondant
van Ravening geweest.
Die man, die aldus toegesproken werd,
had tot dusverre volstrekt niet aan het
gesprek deelgenomen, maar zich bezigge
houden met het nakijken van de rookwolkjes,
die hij uitblies. Zijn door de zon ge
bruind gelaat had ongeveer den tint
aangenomen van het kort geknipte, ros
blonde haar en drukte groote kalmte en
vastberadenheid uit. Ook al had Hilberg
hem niet met »Marine« aangesproken, zou
men toch den zeeman hebben herkend.
Langzaam en met afgemeten stem zeide
hij»Wel, wat zou ik er van zeggen,
"Wolf? Het is weer de oude kwestie dat
heele standje had vermeden kunnen worden,
als al de lui beter in équiliber waren
kleine tafel, en een stoel met biezen
zitting.
De mannen, die toen Frankrijk
regeerden, vonden zulks voldoende.
Zij was immers een beruchte vrouw
zij had door haar verkwistingen het
volk arm gemaakten haar grootste
misdaad was haar huwelijk met Louis
Capet geweest.
Louis Capet dat was een geliefd-
koosde uitdrukking op de lippen der
Jacobijnen. Zij bedoelden daarmede
hun koning Lodewijk XVI, op wiens
zwakke schouders de zonden zijner
voorvaderen waren gestapeld, en die
in den vorigen winter onder de guil
lotine zijn einde,had gevonden.
Hij was een goedhartige zwakke
ling geweest; een vorst, die de tee
kenen der tijden niet had verstaan,
en aan een zwijnenjacht meer betee-
kenis had gehecht dan aan een zitting
van het parlement. Lodewijk XVI
was in zijn leven een kind geweest;
een kind op een waggelenden troon
„wee u land," heeft de Prediker
uitgeroepen, „welks koning een kind
is
Den avonds voor zijn onthoofding-
had hij zijn vrouw mogen ontmoeten.
Met een harer zoontjes aan de hand,
had zij zich in de armen des konings
geworpen. Zij had zich met hem
naar zijn kabinet willen begeven, om
niet gehinderd te worden door de
vrijpostige blikken der bewakers, die
door de kijkgaten der gesloten deur
gluurden, maar de vorst had haar
beduid, dat de regeering die gunst
niet had vergund.
Prinses Elizabeth, des konings zus
ter, was met het koninklijk prinsesje
gevolgd, en daarop was Clery, de
trouwe, grijze kamerdienaar heen
gegaan
Maria Antoinette zou dien indroe-
ven avond nooit vergeten. Zij had
rechts van den koning gezeten, en hij
had de kiDderen op zijn knieën ge
nomen' terwijl ze den arm offi zijn
hals had geslagen: in een vaag besef
van het ongeluk, dat hun vader zou
verpletteren. Meer dan een half uur
hadden deze beklagenswaardige men-
schen daar gezeten, stom van smart,
terwijl hun harten in één droeve wee
klacht waren saamgesmolten Daarna
had de koningin haar tranen gedroogd
geweest.®
»Daar heb je hem weer met zijn équi
liber,riep Sponheim halfluid.
»Is het dan misschien niet waar vroeg
Vrfn Dormen, de zee-officier, Sponheim
aanziende. »Daar heb je dat meisje laat
ons een oogenblik aannemen, dat zij op
straat moest wezen op dat uur, hoewel ik
blijf gelooven, dat een mooi jong deerntje
des avonds haar équiliber het gemakkelijkst
bij haar moeder thuis bewaart maar
laat ons eens aannemen, zeg ik, dat zij
niet thuis kon blijven, dan was ze, toen
ze door Van Bralen werd aangesproken,
als ze haar équiliber bewaard had, niet als
een waanzinnige op den eersten den besten
heer, die haar tegenkwam, aangeloopen,
maar dan had ze gedaan wat wij doen,
als bedelkinderen ons met doosjes lucifers
naloopen, of zooals een groote hond doet,
als kleine honden hem aankeffen dan had
Van Bralen haar een poos met zijn praatjes
kunnen vervelen, maar er was niets^ebeurd,
want handtastelijkheden op straat, daartoe
zou hij toch zeker niet zijn overgegaan.
Goed Nog zou er niets gebeurd zijn als
Ravening in équiliber- was geweest. Hij
geeft het .meisje een arm, maar voor dat
hij dat doet, vindt hij aanleiding om tot
Van Bralen te zeggen, dat hij zich schamen
moest. Waarschijnlijk was dit een-uiting
van verontwaardiging, maar een man, die
zóó verontwaardigd is, dat hij zijn gevoel
moet uiten, is niet in équiliber, want was
Ravening dit wel geweest, dan had hij
en den koning woorden der innigste
liefde toegesproken.
„Vaarwelwas het laatste woord
des konings geweest. Zijn stem was
gebroken geweest van smarten dat
vaarwel trilde nog na in haar ziel
-De koningin stond daar voor den
armelijken disch, waar haar schamel
maal gereed stond, en deed haar ta
felgebed. Zij was in het zwrart ge
kleed, want zij was immers weduwe,
en heur haar was vergrijsd vóór den
tijd. Het was een lijdensgestaltede
zonnige dagen van weleer waren ver
wisseld door rouw en zielepijn, en
terwijl de brutale blik van een on-
gevoeligen, ruwen cipier op haar was
gericht, verhief haar hart zich tot
God.
Vreeselijke, zedelijke folteringen
had zij daar straks, vele uren lang,
voor een bloedraad der revolutie moe
ten doorstaan.
Zij was voor den raad gevoerd,
zonder dat één ster der hoop haar
doornig pad bescheen. Zij moest ster
ven dé Jacokijnen dorstten naar haar
bloed. Het vonnis was reeds getee-
kend, voordat de beschuldiging was
uitgesproken.
Er waren echter beschuldigingen
noodig, om den schijn te redden.
Fouquier had zijn aanklachten uit
gesproken. Hij had herinnerd aan
de loopende geruchten, hoe de ko
ningin het nationale geld had ver
kwist, of aan haar broeder, den Oos-
tenrijkschen keizer, laten toekomen
hoe zij zich in de rcgeeringszaken
had gemengd met haar gemaal had
beraadslaagd; de mislukte ontvluch
ting naar Varennes had voorbereid,
en den vijanden des lands de Fran
sche veldtochtsplannen in handen had
gespeeld. Zij had een nieuwe samen
zwering op "touvr gezet, op het volk
laten schieten, en haar gemaal aan
gezet om zich te verdedigen, hem van
lafheid beschuldigend
Er werden een aantal getuigen op
geroepen, om de beschuldigingen te
bekrachtigen. Hun getuigenissen wa
ren vaag, verward en met elkander
in tegenspraak. Een oude werkvrouw
had vijf jaar geleden hooren zeggen
tot den hertog van Coigny, dat de
keizer reeds tweehonderd millioen
n leien begrijpen, dat een speech in die
omstandigheden en op die plaats al bitter
weinig zou uitwerken. Dat Van Bralen,
toen hij daarop Ravening uitschold, niet
in équiliber was, dat spreekt van zelf, maar
daarover wil ik niet eens spreken, want
want zoo'n kerel als Van Bralen heeft geen
équiliber,®
»Bravo, voor de speech,riepen ver
scheiden stemmen,
»Een speech, waaronder ik kalm kan
blijven,« zeide Vanissa glimlachend *daar
ik vrij wel op gelijke lijn gesteld word
met van Bralen, want je hebt mij ook
dikwijls gezegd, dat ik geen équiliber heb.®
»Pardon, dat heb ik je nooit gezegd
ik heb beweerd en dit beweer ik nog, dat
jij nooit in équiliber bent geweest, maar
dat is heel wat anders, dan te zeggen
»je bent geen équiliber cc. Van Bralen heeft
er geen en zal er dus nooit in komen,
maar jij zult wel degelijk in équiliber komen,
vriendje, maar het zal je moeite kosten,
dat verzeker ik je.®
»Ik kan niet zeggen, dat ik er tot dus
verre hard naar verlang,zeide Vannissa.
ïOmdat je daarvoor veel te romantische
idees hebtstraks hebben we nog een
théorie door je hooren ontwikkelen, die
bewijst, hoe ver je nog van den gewenschten
toestand verwijderd bent.®
»Nu, maar als het eenige doel van het
leven daarin bestond, om in den toestand
te komen, dien jij den naam geeft van
toestand van équiliber, dan moet ik zeggen,
francs van Frankrijk had ontvangen,
om tegen de Turken te vechten
dat was zoo ongeveer het voornaam
ste.
Toen stond de cynische Hébert op,
om met een schaamteloos gelaat de
ongelukkige martelares met den vuig-
sten laster te bezwadderen, Nooit is
een koningin schandelijker mishan
deld dan Maria Antoinette door dezen
valschen getuige.
Zij antwoordde niet op den laster
zij zweeg. Doch toen de Jacobijnsche
bloedraad een antwoord eischtte, riep
zij, terwijl het bloed haar bleeke
wangen kleurde, met een koninklijk
gebaar„Ik doe een beroep op alle
hier tegenwoordige moeders, of de
bloote gedachte aan zulk een misdaad
haar zielen niet met afschuw en wal
ging vervult."
Zij hoorde het doodvonnis zonder
zichtbare ontroering aan, en van den
bloedraad werd ze naar de gevan
genis teruggeleid.
Het was te half vijf in den mor
gen, dat zij terugkwam. Het laatste
maal stond nu voor haar gereed. En
te elf uur in den voormiddag werd
zij naar het schavot gevoerd.
Zij wierp een kalmen blik op het
volk, dat eens haar schoonheid en
gratie had toegejuicht, en heden met
dezelfde geestdrift haar dood toe
juichte.
Aan den voet van het schavot ge
naderd, zag zij in de verte het paleis
der Tuillerieën, en dat gezicht ont
roerde haar. Het was een droeve
Octoberdag, en sombere wolken le
gerden zich boven Parijs.
Snel betrad Maria Antoinette daar
op de treden van de noodlottige ge
rechtsplaats. Zij boog het bevallige
hoofd onder de valbijl, en een oogen
blik later toonde de scherprechter het
bloedende hoofd aan het volk. En
opnieuw barstte het volk uit in ge
juich.
Dat was het einde van de ramp
spoedige Maria Antoinette. Zij was
slechts acht en dertig jaar geworden.
En haar lijk vond een rustplaats in
een verachtelijke kalkgroeve op het
Magdalena -kerkhof.
dat ik het een treurig doel zou vinden.
Ik voor mij, ik wil leven in den vollen
zin van het woord, ik wil niet vegeteeren.®
ïMaar iemand, die geheel équiliber is,
behoeft daarom nog niet te vegeteeren,
antwoordt Van Dormen.
ïHij behoeft toch weinig anders te doen,
dan al zijne passies over boord gooien, en
als de passies volstrekt niet meer werken,
dan komt men toch in een toestand, die
weinig anders is dan eene vegetatie.®
»Wie zou ooit zijne passies over boord
kunnen werpen
Iemand, die in équiliber is, heeft wel
degelijk zijne passies, maar hij heeft de
macht daarover gekregen hij beheerscht
ze, maar zij beheerschten niet hem hij
laat ze slechts haar gang gaan, voor zooveel
hij zelf wil.«
»Ben jij dan nu in équiliber vroeg
Sponheim aan Van Dormen.
jZeker nog niet zoo volledig als ik zou
wenschen,® was het antwoord.
ïNu, als jij met je kalm karakter tot
nu toe nog niet in dien toestand kunt
komen, dan geloof ik niet, dat ik die zalige
équilibersfeer ooit zal bereiken,® merkte
Vanissa op.
ïJe zult ze bereiken, Vanissa,® zeide
Van Dormen ernstig »maar nogmaals
niet zonder moeite.®
»Maar, Vanissa,® zeide Hilberg, ïweet
je wel dat al dikwijls de vraag bij me is
opgekomen, wat toch de reden is, dat jij,
met je romaneske idêes zoo maar tevreden
BUITENLANDSCH OVERZICHT.
Wel telkenmale zal in de loop der vol
gende weken en maanden en jaren
schreven we bijna de aandacht gevestigd
moeten worden op wat ter vredesconferent e
behandeld wordt. Niet dat de buitenstaan-
den daar zooveel van te hooren krijgt. Met
de door Pres. Wilson vroeger geëischte
openbaarheid is men ten minste niet erg
scheutig, Wat het publiek vernemen mag,
wordt wereldkundig gemaakt en de rest
houdt men binnen de vier muren.
Wij weten uit het vorige overzicht dat
de Russische bolsjewiksche regeering, of
wat men ten minste zoo noemt, want
de heeren houden er een eigenaardig soort
van regeeren op na is uitgenoodigd
afgevaardigden te zenden naar een afgelegen
eiland, terwijl ook de andere politieke
groepen vertegenwoordigers moeten sturen,
om er te beraadslagen over een vrede met
de geassocieerden. Doch daar zal wei niet
veel van komen.
Een correspondent van de Daily Tele
graph heeft machtiging gekregen, om te
verzekeren, dat de regeeringen van Omsk,
Jekaterinodar, Archangel en de Krim, er
niet over denken om tezamen met de bols-
jewiki te onderhandelen. De machtiging
om dat te melden, zal die correspondent
wel hebben ontvangen van vertegenwoor
digers dier regeeringen te Parijs, die over
dit onderwerp natuurlijk niet nu al met
hun regeeringen overleg kunnen hebben
gepleegd, maar zich zoo zeker van hun
zaak voelen, dat zij dit overleg niet eens
noodig hebben gevonden alvorens zich be-
slist uit te spreken. En zjj zullen wel ge-
lijk hebben.
De onderscheiden regeeringen in Rusland
en Siberië moesten eerst onderling een
algemeenen wapenstilstand sluiten.
En het eerste bericht, dat vervolgens uit
Rusland komt, is, dat de Oekraine aan de
bolsjewiki officieel den oorlog heeft ver
klaard.
Dat is heel iets anders dan vriendschap
pelijk overleg plegen om tot overeensteai
ming te komen. Frankrijk zal hierover
wel niet rouwig zijn. Dat wil maar korte
metten met de bolsjewiki maken. Hen
met geweld van wapenen tot rede brengen
want anders komt er toch geen rust in hei
vroegere Czarenrijk.
In verband met wat ons hoofdartikel
terloops meedeelde, schrijven wij hier iets
uitvoeriger over den tragischen dood van
kunt blijven bij den dagelijkschen dienst,
met een goed diner en des avonds een
stukje muziek in de buitensociteit of Musis.
Mij dunkt, dat moest je toch niet voldoen.®
i»Dat voldoet me ook zeker niet, maar
daarom ben ik nog niet ontevreden. Wat
kan ik er aan veranderen Ik kan toch
mijn ontslag niet nemen alleen om aan
mijn romaneske idéés bot te vieren
»Dat behoeft tegenwoordig ook niei.
Vraag bijvoorbeeld eene detacheering naar
Indië, dan zullen ze je gauw genoeg naar
Atjeh zenden en daar is toch zeker meer
te vinden, wat aan je zucht tot avontuur
bevrediging kan geven.®
ïZucht tot avontuur heb ik nu juist niet
zoo bepaald. Maar als mijn familie er niet
sterk tegen was, had ik zeker mijn detachee
ring aangevraagd en ik heb ook nooit
beloofd, dat ik het niet zou doen.
Toch kan ik niet zeggen, dat Atjeh mij
zoo bijzonder aantrektde toestand is daar
te passief, te lijdend, er is te weinig va
riatie. Maar als er eens iets gebeurde,
waarover ik bijzonder het land had, bijv.
een ongelukkige liefde, hoewel ik mij die
moeilijk kan denken, dan zou ik misschien
wel naar Atjeh gaan, ook al was mijn
familie er tegenin elk geval liever
dan de hand aan mijzelf te slaan,® voegde
hy er bij.
ïHoor me nu die idéés eens aan,® zegt
van Alfen binnensmonds.
Wordt vervolgd.)
NIEUWSBLAD
m s: m Alteia, is Lanistraat en de Boiamelerwaari.