Straatverkeer. UT EIÏÏWI0 ZTC2ÏÏWE Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No. 3850. Woensdag 5 Februari1919, FEUILLETON. UND VAN ALTENA Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden ƒ1.20, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Ad verten tien van 16 regels 60 cent. Elke regel meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag 4 uur ingewacht. Iedereen kent de Engelsche plaat His Majesty the Baby. Een Londen- sche politie-agent zet het heele ver keer in de straat stil, totdat een kindje aan de hand van nurse op zijn geraak naar den overkant is gekomen. Ik kan me soms ergeren aan die plaat. Zeker, als daar een kindje op straat loopt, en gevaar loopt van overreden te worden, dan is het kos telijk, dat de politie het verkeer zoo in haar macht heeft. Maar toch voel ik wel eens ergernis, en ik ben blij, dat ik een teekenaar gevonden heb, die mijn ergernis deelt en „his majesty the baby" tot een eendekuiken heeft gemaaktMijn ergernis gold allereerst de kinderjuffrouw, die te onhandig of te verwaand is om even dat kindje op haar arm te nemen, en dan evenals de andere menschen in een drukke straat, het geschikte oogenblik af te wachten, tot ze oversteken kan. Maar ik heb me ook geërgerd aan de voor stelling alsof voor een kind nu altijd alles wijken moet. Wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen, en mijns inziens weegt een straat vol rijtuigen met menschen en voertuigen met Vrachten meer dan één zoo'n baby, zelfs al zet men de kinderjuffrouw er bij op de schaal Laat ze wachten en anders laat ze rondloopen. Wat doet ze met dat kind in het gewoel Iedereen op zijn plaats de rijtuigen op straat en bahy in de kinderkamer of in het park. Laat het er met den tram heengaan des noods, en laat de juffrouw, als ze in de drukke straten boodschappen moet doen, baby thuis laten. Mevrouw' kan er toch ook wel een oogenblik toezicht op houden! Zoo kun je ten slotte wel het straatverkeer laten stilstaan ter wille van een eendvogel, die nog een kruimeltje wil oppikken We hebben in onze groote steden, in navolging van de buitenlandsche, tegenwoordig ook onze verkeers-agen- ten, en ze doen nuttig werk Koetsiers, wagenbestuurders, chauffeurs, ze kun nen niet op een kruispunt eensklaps stil houden, gelijk een voetganger doet, wanneer hij ziet, dat de weg niet vrij is. Ze moeten het eerder 4. Weet jé wel Henriette, dat het denk beeld om de school te verlaten, mij juist daarom zoo weemoedig stemt, omdat ik je het volgende jaar bijna niet zien zal. O ik wou, dat ik een middel wist om je al tijd bij mij te houden wat zou dat heer lijk zijn «Denk daar nu niet meer aan,a klonk het antwoord op zacht overredenden toon «ik heb je laatst immers duidelijk uitgelegd, waarom dat niet kan.c »Zeg liever, omdat je niet wilt, Hen riette. «Nu dan, als je dat liever hoort: om dat ik niet wil. Maar dat geloof je zelf niet, Elise. Als je werkelijk meendet, dat ik niet dolgraag altijd hij je zou willen zijn, dan zou je niet zooveel van mij kunnen houden, als je doet. Maar in mijn plaats zou je zulk een voorstel ook niet aanne men. «Ik weet het niet, Henriette, ik ben zoo fiére niet. Ik geloof, dat als ik daarin het middel zag om altijd bij je te blijven, ik niet lang weifelen zou.« «Dus dan zou je mijn gezelschapsjuffer willen worden, want welken naam je ook weten. En daarom plaatst het stads bestuur op de drukke kruispunten den agent met den staf, het teeken van zijn heerschappij. Hij ziet het verkeer in de vier richtingen te ge- moet, en met beleid kan hij het re gelen om botsingen te voor komen Onze Nederlandsche groote steden zijn nog niet zoo verschrikkelijk groot. Dat in een straat twee onaf gebroken rijen van rij- en voertuigen elkander passeeren, zien we niet veel, en nog minder, dat zulke twee rijen elkander kruisen, 'k Stond er eens in Brussel naar te kijken, en ik be wonderde de orde' waarin alles ge schiedde. Een agentenhandschoen regelde alles. Even werd hij gezwaaid naar Oost en West, en in die rich tingen stond alles stilhet verkeer Zuid en Noord had vrij baan, en ook de voetgangers maakten- daarvan ge bruik. Na een paar minuten werd met denzelfden handschoen het ver keer Noord en Zuid stop gezet, en Oost en West konden hun gang gaan. Zulke drukke punten hebben we in ons land nog maar enkeleook waar wij v'erkeers-agenten hebben, gebeurt het maar zelden, dat ze het verkeer beurtelings stop zettenin den regel hebben ze slechts nu en dan op te treden om botsingen te voorkomen. In millioenensteden ais Londen en New-York is dat anders, en reeds meermalen heeft men denkbeelden aan de hand gedaan om te komen tot een andere manier van over straat gaan. Die denkbeelden gaan in de richting van verhoogde voetpaden, verhoogd namelijk tot de eerste ver dieping. Zie, toen de spoortreinen kwamen, heeft men ze niet op de gewone wegen geleid, maar ze afzonderlijke banen gegeven. Stoomwagens op de straat- en grintwegen kwamen pas later, en ze hebben veel meer ongelukken veroorzaakt dan de spoorwagens. Maar nu hebben we in onze steden electriscbe trams, auto's, vrachtwa gens en paarderijtuigen, en die alle bedreigen het leven en de heelheid van den voetganger, die toch op elk kruispunt de straat moet oversteken. Het aantal ongelukken is dan ook met je lieve intenties daaraan voor mij zoudt willen geven, anders is het niet. Kijk, Elise, juist omdat ik er zoo hoogen prijs op stel, om altijd je vriendin te blijven, omdat ik daaraan zoo sterk hecht, neem ik je voorstel niet aan. Ik geloof niet, dat het goed is, dat van twee intieme vriendinnen de eene zich de dienstbare maakt van de andere ook al is deze nog zoo lief. Wil je het trots van mij noemen, het is mij wel, maar dan is het toch een gepaste trots waarlijk, ik ver zeker het je, de hoofdreden dat ik aan je wensch niet voldoe, is, dat ik daarin het eenige middel zie om altijd je vriendin te blijven. Kom, het is hier zoo heerlijk laat ons wat gaan zitten, a Nadat de beide meisjes plaats genomen hebben, vlijt Elise haar lief hoofdje ver trouwelijk tegen den schouder van Hen riette en zegt half luid «Beloof je me dit, Henriette, zul je al tijd mijn vriendin blijvenbeloof je me dat plechtig «Ik beloof het je, lieveling, ziedaar, ik bezegel de belofte,en zij omhelst Elise innig. «Dank je, Henriette. Weet je,, ik voel zoo dat ik je noodig heb ik vertrouw je zoo ten volle, en, nu mijn lieve moeder overleden is, heb ik niemand, althans geen vrouw, bij wie ik met alles zoo kan aan komen als jou alleen. Je zult veel last hebben van rnijn brieven, hoor." «Hoe meer hoe liever, engelals ik je in de wereldsteden verschrikkelijk groot. Jawel, zegt men in New-York maar waarom breng je dan ook het asVerkeer in dezelfde straat als het personenverkeer Ongelijksoortige dingen hooren niet bij elkaarje ontvangt toch in je huis ook niet gas en water door dezelfde buis Maak twee wegen, een voor voetgangers en een voor het overige verkeer. En leg die wegen voor voetgangers één verdieping hooger. Dan behoeft een koetsier niet tel kens zijn hart vast te houdenhij kan doorrijden zoo snel als hij ver kiest. En de voetganger is veilig en rustig op zijn brug, die hem over alle dwarsstraten heenvoert, links of rechts langs de huizen. De winkels en café's zullen het gaarne willen ze kunnen dan de verdieping aan destraat tot pakhuis inrichten, en de auto of paardevrachtwagen kan aan de deur lossen, waar tegenwoor dig dat lossen moet plaats hebben tussehen de voetgangers door. De duffe kelders in den grond kunnen daarbij verdwijnen, de pakhuizen krijgen meer licht en lucht. De voetgangers krijgen het in alle opzichten prettiger. Nu de huizen in de straten der wereldsteden zoo hoog worden, is 't in de straten don ker een verdieping hooger is het lichter. Waar de huizen tien of twintig verdiepingen gaan tellen, daar kan men in de hoogte nog wel een tweede brug bouwen. Het slijk der straten zal ons niet meer aan kleven de verhoogde voetpaden blij ven schoon. De deuren van kantoren, winkels en woonhuizen komen natuur lijk op de eerste verdieping, zoodat niemand op de straat meer iets te maken heeft, dan alleen wie met de tram mee wil, Doch de tram, die in het midden van de straat komt, zet zijn passagiers af tussehen de lijnen, waar een trap naar het ver hoogde voetpad voert Dat is de oplossing van Zijne Ma jesteit het Kind, die oversteken moet van de eene straat naar de anderêr Het voetgangersverkeer inoet zijn eigen plaats hebben, waar het niet het asverkeer stopt, en het asverkeer moet niet den voetganger bedreigen. Of het in den eersten tijd er toe in iets ter wereld van dienst kan zijn, kom er gerust mee aan. Je weet immers wel dat het mij een pleizier is, iets voor je te kunnen doen.® «Ik vind het zoo verrukkelijk, dat je, voor je naar Zwitserland ga^t, eerst nog een paar weken bij ons te Arnhem wilt doorbrengen. O, eigenlijk is het hëfe! ego ïstisch van me, om je een deel van die korte vacantie van je moeder af te houden, maar zoo ben ik nu eenmaal.® «Geloof maar, dat ik het niet minder graag doe, al verlang ik ook hard naar mijne moeder maar ik wil nu nog eerst veertien dagen ongestoord van je genieten. Geloof je, Elise, dat ik dat even zoo zou kunnen doen a!s ik je juffrouw van gezel schap was «Begin je daar nu>weer over ik dacht juist dat je er tegen was, dat we dit chapitre weer zouden aanroeren.® «Je hebt gelijk, Elise, maar zie je, ik kan toch niet goed hebben, dat je mij voor trotsch houdt. Wat de andere menschen van mij denken, kan me minder schelen, maar jij moet niet denken dat ik te trotsch ben om dienstbare te wezen, want dit is niet zoo ik wil het alleen niet omdat onze vriendschap dan noodzakelijk van een an deren aard zou worden. Henriette zweeg en beide meisjes bleven een oogenblik in gedachten verzonken. Zij vormden een groot contrast, zooals ze daar zaten. De eene, met hare tengei e gestalte en eenigszins zuidelijk type, nog komen zal In New-York denkt men er ernstig over. En op de eene' of andere wijze zal men tpoeten komen tot een oplossing. Reeds in een kleine stad als Den Haag (het vijftiende deel van New-York, het twintigste van Londen) is er in het midden der stad op enkele uren van den dag haast geen doorkomen aan. Natuurlijk komt dat ook daarvandaan, dat onze steden niet aangelegd, maar gegroeid zijn. Daardoor ligt het oudste deel met nauwe straten in het midden, de straten der buitenwijken zijn tweemaal en viermaal zoo breed. En het door breken van een breeden verkeersweg dwars door een stad, zooals men in Brussel gedaan heeft, kost ontzaglijk veel geld. Een klein beetje doen we het in Den Haag na, maar wat we eigenlijk moesten doen, durven we niet. Zouden we hier en in andere groote steden er dan ook niet toe moeten overgaan, dat we de straten verbreeden door ze te verdubbelen, en door „his majesty the baby" met de eendjes en de kinderjuffrouwen en alle voetgangers naar boven te zen den 't Zou nog de goedkoopste stra- tenverbreeding wezen. BU1TENLANDSCH OVERZICHT. Nog altyd wordt er ter vredesconferentie gehandeld over de voormalige Duitsche koloniën. Gelijk wij de vorige maal schre ven wil Wilson niet hooren van annexatie, wel van een bestuur bij mandaat van den volkerenbond. Het kleine comité uit de vredesconferentie heeft daartoe besloten. Generaal Maurice, schrijvende voor dè Daly News, noemt dit besluit een -groote overwinning voor Wilson. We hebben hier te doen, zegt hij, met de eerste practische toepassing van de beginselen van den vol kerenbond op een bijzonder probleem. Generaal Maurice herinnert er aan, dat de Paiijsche pers over de mandaten-op lossing aanvankelijk slecht te spreken was. Dat komt, zegt hij, doordat het heele denk beeld van den volkerenbond voor de Fran- schen, meer dan voor Amerikanen en Brit ten, zoo nieuw is. De correspondent van de N. R. Ct. te Parijs schrijft dienaangaande Intusschen, nu de maridaats-theorie beter begrepen wordt, schijnt het, dat hare toe passing geen moeilijkheden zal opleveren, slechts ter nauwernood de kinderjaren ont wassen, steunde blijkbaar op de meerdere kracht en grootere ondervinding van haar vriendin, wier bloeiende gestalte en krach tige houding een schoon voorbeeld van het noordelijk ras gaven. In haar glanzend blauwe oogen lag een uitdrukking van le vensmoed, gepaard met diep gevoelhet zware blonde haar viel zacht golvend langs haar voorhoofd, en de wel niet kleine, doch fraai gevormde mond getuigde van vastbe radenheid, maar tevens van groote teeder- heid. «Het is waar,® hernam Henriette op zachten toon, «ik ben misschien trotsch, trotsch voor anderen, te trotsch om van een persoon geheel afhankelijk te willen wezen, maar dat is niet verkeerd. Door de ongelukkige omstandigheden van mijn vader ben ik gedwongen mijn brood te verdienen, gedwongen van mijn moeder gescheiden te leven, gedwongen het dik wijls harde lot van een secondante te ver duren, maar toch, ik heb mijn onafhanke lijkheid behouden. Mevrouw Dormushui- zen heeft mij misschien meer noodig dan ik haar, en bovendien heeft zij de gaaf om iemand geheel in zijne waarde te laten. Neen, Elise, hoe meer ik er over denk, hoe vaster ik mij aan mjjn besluit houd ik zal secondante blijven, misschien later, a!s ik mijne examens gedaan heb, zelf eene school opzetten tot aan mijn dood, of tot 4at *Nu, totdat?® vroeg Elize.c althans wat de kwestie der koloniën betreft. Want al zal het woord «annexatie® niet gebruikt worden, [feitelyk zal er wel annexatie zijn en zoo is het wel zeker, dat Nieuw Guinea niet anders dan een Australische kolonie zal worden. Evenmin voorziet men moeilijkheden in de toepassing van de mandaats-theorie voor het Turksch gebied in Azië. Engeland heeft voor de verovering van dat onmetelijk gebied een leger van meer dan een miilioen man op de been gebracht. Men denkt niet, dat het er op gesteld is alleen den last van het beheer dezer streken te dragen. Het zal zelf verzoeken, dat dit verdeeld zal worden tussehen verscheidene landen, die ook opdracht zullen krijgen van den vol kerenbond. Verder wordt er gedacht over een toe passing van de mandaats-theorie op Kon- stantinopel en men spreekt hier van een voorstel om de Vereenigde Staten daarvoor mandaat te geven. Maar zoo men bij de koloniën en Turkije geen groote bezwaren bij de toepassing voorziet, zoo heeft men echter den indruk, dat er zich bepaald gevaarlijke moeiiijkheden zouden kunnen voordoen, indien men de mandaats-theorie ook zou willen gaan toe passen op landstreken, die door zekere volkeren beschouwd worden als hun leven en hun ziel te raken en waarvoor die volken stroomen bloeds vergoten hebben. Maar wanneer de zaak zoo beschouwd wordt dat het bestuur bij mandaat gelijk luidend is met annexatie, dan kunnen wij in het genomen besluit al heel moeiiijk een overwinning van Wilson zien. Dan wordt er eenvoudig ingelijfd, al gebruikt men een ander woord en dan is het vijfde van de 14 punten, die eens door Wilson werden aangegeven, als de onafwijsbare eischen om tot een rechtvaardigen vrede te komen, een doode letter geworden. Dat vijfde punt schrijft voor een vrij, onbevangen en on partijdig onderzoek van alle koloniale aan spraken, berustend op een strikte inacht neming van het beginsel, dat bij het op lossen van al zulke vraagstukken van sou- vereiniteit de belangen der daarbij betrok ken bevolkingen overal gewicht in de schaal moeten leggen als billijke aanspraken. Of Wilson hier waarlijk een overwinning be haald heeft, zal eerst vastgesteld kunnen worden als de juiste inhoud van het besluit bekend wordt gemaakt. De vrede met Duitschland zal eerder gesloten worden dan verwacht werd schrijft Henriette kleurde en bleef zwijgen. «Totdat je trouwt, meende je, niet waar zeide Elise goedhartig. «Nu, waarom be hoef je daarvoor te kleuren, en dat tegen over my. Ik geloof dat alle jonge meis jes daar wel eens over denken.« «Denk jij daar dan ook al aan «Zeker, ik zou de waarheid niet zeggen als ik neen zeide. Tegenover jou wil ik niets verzwijgen. Ik geloof dat die zucht, die behoefte, om ons met ons geheele hart aan iemand te hechten, ons vrouwen is ingeschapen. O het moet heerlijk zijn, als men iemand gevonden heeft, die onze liefde volkomen waard is, en die ons ook innig lief heeft. Ik mag er niet aan den ken, want dan zou ik zoo vurig daarnaar gaan verlangen j® Henriette kijkt hare vriendin eenigszins verbaasd aan. Die gevoelens had zij niet bij dat jonge, naïeve meisje voorondersteld Zij heeft eene vraag op de lippen, maar durft die niet goed te uiten. Toch kan zij het niet laten, zij is te begeerig om te weten wat zij wenscht. «Elise,® zegt zij. «Welnu «Je hebt immers geen geheimen voor mij «Kun je dat nog vragen Zou ik dan je zoo ronduit gezegd hebben, wat in mijn hart omgaat.® NIEUWSBLAD inr hot Liad m Htistfm oo Iltooo, u Langstraat 01 de Bomielerwaard. Wordt vervolgd

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1919 | | pagina 1