Und van altena r L, F. N. VAN POPPEL DAMES- EN HEERENKLEEDING 's-BOSCH. Uitgever: L. J. VEEEMAN, Heusden. No3851, Zaterdag 8 Februari1919. Geurige oude Vorstenlanden 10 cent. Prima belegen oude Vorstenlanden Heerlijke Sumatra sigaar 12 FEUILLETON HIT liuwm II1ÏÏW1 EiUllMAWs Heeren- en Kiiiderkleeding TIJDELIJK NOG VERKRIJGBAAR: Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3~ maanden 1.20, franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke nummers 5 cent. Advertentiën van 16 regels 60 cent. Elke regel meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag 4 uur ingewacht. w Bij 300 stuks franco rembours door geheel Nederland. Gelieve kleur op te geven: licht, middel of donker. SIGr AR EN-M AG AZIJIV Hinthamerstraat %24=, Tel. int. 40S5. BU1TENLANDSCM OVERZICHT. President Wilson blijft de aandacht vra gen. Hoe meer we van en over hem lezen des te meer wekt hij in ons een gevoel van eerbied en vertrouwen^ Een man van zedelijke kracht, die, gelijk het niet altijd onder de diplomaten regel is, ronduit de waarheid zegt. Gelijk menigmaal vóór de anderen de taal er is om hun gedachten te verbergen, gebruikt hij de taal om zijn overtuiging roud en kloek uit te spreken, zonder aanzien des persoons. Beiss Perry, professor in de Engelsche letterkunde aan de Harvard universiteit geeft de volgende schets van hem »Of nu de president persoonlijk bij ie mand voorkeur of afkeur inboezemt, twee of drie onomstoolelijke feiten betreffende zijn loopbaan moet men niet uit het oog verliezen. Het eerste is zijn gewoonte in alles wat hij onderneemt te slagen. Als vorscher op 't gebied van den parlemen tairen regeeringsvorm, als docent, als schrij ver, als redenaar had hij zich reeds twin tig jaar geleden een onbëtwisten en schit terenden rang veroverd. Vroeg in 't leven heeft hij onvermoeiden arbeid tot zijn levens gewoonte gemaakt. Hij had vertrouwen in zijn eigen logica en zijn eigen gevoeleus, en raadpleegde nooit veel met anderen. Nooit echter heeft hij een kluizenaarsleven geleid, noch was hij ooit autocraat, be halve in zoo ver als zyn onverbeterlijke gewoonte zijn eigen beslissingen te nemen en ze uit te voeren dit medebracht. ïDe leus van Disraeli luidde »Nooit klagen, nooit toelichten®. Aan den eersten van deze eischen is president Wilson altijd bizonder getrouw geweest. Ongetwijfeld is het voor een man van zijn fier en strijd lustige temperament zeer moeilijk om, zoo als hij gewoonlijk gedaan heeft, tegenover aanvallen stil te zwijgen. Voor een presi dent der Vereenigde Staten is het niet betamelijk terug te slaan. Tegen laster is zijn eenige vernietiging het instinct voor eerlijkheid onder de Amerikaansche burgers. Jegens louter politieke tegenstanders heeft president Wilson dikwerf een grootmoedig heid getoond, die »echt Virginiaansch® mag genoemd worden. Wat zijn persoon lijke vijanden betreft, zelfs van een Schotsch-Ierschen Presbyteriaan is het we! wat veel gevergd, dat hij zijn bitterste smalers zetels in zijn kabinet zou aanbie den. »DisraeIi's tweede eischts'nooit toe lichten®, is met betrekking op een president van meer twijfelachtige waarde dan de eerste. Onze presjderiten moeten toelichten, waar ze dat kunnen. Bij verscheidene groote gelegenheden heeft president Wïfson dan ook de nationale situatie toegelicht en zijne eigene leiding gerechtvaardigd in woorden, die de loyaliteit deden opvhfmmen en een diepen nadruk nalieten op de ge- heele beschaafde wereld. »Maar geen natie kan zich langen tijd op het hoogste purit van emotie staande houden, en het is niet te ontkennen, dat enkele Amerikanen den president naar hun smaak »te ver af® vinden, te weinig ge negen hun te vertellen, juist wat er omgaat. Ten eene deele is deze stilzwijgendheid aan de eischen des oörlogs te wijten, maar 5. Heb je mij dan alles gezegd »Hoe meen je dat »Wel Elise, je hebt me nog niet ver teld of je wel eens zoo iemand ontmoet, hadt, een man, dien je misschien zoudt waardig achten om zóó door je bemind te worden, als je daar zooeven zeidet ïWou je dat weten?® zegt Elise glim lachend. »Neen, nooit *Hoe kom je dan aan dat gevoel »Dat is mij waarschijnlijk aangeboren. Maar ken jij dat gevoel dan niet, Henriette heb jij die behoefte nooit »0 zeker wel, Elise, maar ik ben ook weer zooveel ouder dan jij.® sMaar als je dan zoo verwonderd bent dat ik dat gevoei heb, zonder dat ik ooit iemand ontmoette, voor wien ik het zou willen koesteren, dan volgt daaruit, dunkt me, dat jij wel zoo iemand ontmoet hebt. Is dat zoo, Henriette?® Henriette kleurt en zwijgt. Zij gevoelt dat het eenvoudige kind haar er in heeft laten loopen. ïBen ik indiscreet, Henriette, zeg het dan maar niet,® vervolgt Elise op eenigs- zins treurigen toon. Henriette is in tweestrijd. Zij gevoelt, dat Elise niet tevreden is met hare ge heimhouding, maar zij kan het niet van zich verkrijgen te spreken over datgene, wat zij als een kleinood in haar hart be waart, zelfs niet met hare beste vriendin. Beide meisjes zwijgen een oogenblik. Daarna zegt Elise »Ik begryp maar niet waar vader blijft, hij had gezegd uiterlijk half negen hier te zullen zijn en het is al kwart voor negen. Willen we opstappen, Henriette, het is al mooi donker »Neen, nog niet,« zegt deze eenigszins gejaagd, en trekt hare vriendin, die op wil staan, weder neder. Zij slaat den arm om haar hals en fluistert haar in het oor ïJe bent toch niet boos op me, Elise sNeen, Henriette, maar toch doet het me wel een beetje verdriet. Ik dacht dat je mijn Zielsvriendin was, en als ik zoo iemand had ontmoet als jij bedoelt, dan had ik het jé ook zeker verteld, want ik zou je alles vertellen. Het is toch niet onnatuurlijk, lieve, dat ik het een beelje naar vind, als ik zie dat je mij niet zóó vertouwt als ik jou »Vertrouwen, Elise 1® roept Henriette uit, ïik vertrouw je volkomen, geloof me, je bent de eerste aan wie ik het zou ver tellen, maar er is iets in me, dat mij er van terughoudt, met iemand ter wereld er over te spreken,® sZeg je het dan ook niet aari je moeder sNeen, zeker niet.® »Dan heb ook ik zeker geen recht om grootendeels is zij toch individueel. De president bezit geen instinct voor publiciteit, geen acteurszin. Ik betwijfel zeer of hij in zijn heele jëven ooit iets gedaan heeft met het oog op effect. Nietwaar, dat is een uitspraak die er wezen mag. En dat is een man zooals er een paar dozijn meer in elk millioen wezen moesten. De wereld zou er^dan zeker niet slechter aan toewezen. Het "is anders wel beschamend voor het oude Europa, dat zulk een man moet over komen om hier te zeggen wat recht e'n ge rechtigheid is en wat de eenige weg is om tot een duurzamen vrede te komen. Deze week heeft president Wilson in de Fransche Kamer van Afgevaardigde/!, die hem had uitgenoodigd tot een bezoek, een toespraak gehouden, waarin hij weer iets heel opmerkelijks zei. »De regeerders der wereld, zoo zeide hij, hebben, te veel ge dacht aan de betrekkingen tusschen de volken. Maar zy hadden behooren te den ken aan het geluk van de mannen en vrou wen, aan de veiligheid der gezinswoningen. Zij hadden voor het geluk van hun volken moeten zorgen, door te maken, dat deze veilig waren. Thans weten zij, dat de eenige manier om dit te bereiken, is, de zekerheid te scheppen, dat wanneer ooit Frankrijk of eenig ander vrij volk wordt bedreigd, de geheele wereld gereed zal staan om die vrijheid te verdedigen.® Wij begrijpen hef, de president heeft het hier al wéér over den toekomstigen volkerenbond. Aan de oprichting van dezen bond heeft hij zijn hart verpand. Die moet er komen. Alle volken één groote eenheid en allen meewerkend om de kans op oorlog zoo klein mogelijk te maken. Of het Wilson echter gelukken zal zijn ideaal tot werke lijkheid te do.en worden is nog een open 's-BOSCH Vughterstr. 87, Tel. No- 657 Uitsluitend naar maat. het te weten. »En toch zal ik het je vertellen roept Henriette plotseling uit, alsof zij eene overwinning op zich zelve had behaald, »ik weet zeker dat jij mij niets zoudt verzwijgen, ik wil niet minder in mijn ver trouwen zijn. Maar beloof me vooraf, Elise, dat je 'het nooit, nooit aan iemand ter wereld zult vertellen »Is dat nog noodig, Henriette vraagt Elise op half verwijtenden toon. »Neen, lieveling, zeker niet, ik weet je zult mijn geheim bewaren maar neem mij niet kwalijk, het kost mij zoo'n moeite om er met iemand over te spreken.® »Doe het dan maar niet, Henriette. Je moet voor mij niets doen waar je zoo erg tegen hebt.« »Neen, juist daarom wil ik het je ver tellen ik wil je toonen, dat al kost het me ook veel, ik je toch volkomen tot de vertrouwde wil maken van hetgeen er in mij omgaat.® Het gezichtje van Elise straalt van vreugde, terwijl een traan in haar oog opwelt. Zij drukt zich nog vaster tegen haar vriendin aan,' en vangt gretig elk woord op, dat over hare lippen komt. ïHet zal nu ruim een jaar geleden zijn,® zoo begint Henriette, »het was op een warmen namiddag in de maand Mei, er was nog niet besloten dat ik naar Hol land zou gaan, toen ik, van Montreux komende, waar ik eene vriendin van mijn moeder had bezocht, de oude kerk pas- vraag. Naar uit een telegram van den corres pondent der N. R. Ct, te Parijs blijkt, steunen de vertegenwoordigers van al die verschillende volken beurtelings op drie on derscheidene beginselen, al naar gelang het in hun kraam te pas komt. Het eerste beginsel is het zelfbepalings- recht der volken. Het tweede de hand having van de oude tractaten en het derde het bloedrecht. Aan den eenen kant staat het door Wilson verkondigde beginsel van het zelf beschikkingsrecht der volkeren aan den anderen kant de rechten, verkregen door openbare of geheime verdragen, te voren gesloten tusschen mogendheden, die tot de geassocieerden behooren. Naast deze beide beginselen plaatst zich dan nog het door Clemenceau als het »recht des bloeds® gekenmerkte en waarmee de Fransche minister-president bedoelt het recht, verkregen door het voor de over winning gestorte bloed. Hij heeft ook be toogd, dat voor dit recht de offers bij voor uitbetaling gebracht zijn. De vredesconferentie zou stellig een heelen vooruitgang maken indien zij een keus tusschen deze drie beginselen kon doen. In de commissie voor den volkerenbond, zegt het Journal, staan twee opvattingen tegenover elkaar. De Fransche opvatting de volkerenbond kan slechts de kroon op de vredesconferentie zijn. Wilson's opvattingde volkerenbond moet aan den vrede ten grondslag liggen. v De eerste opvatting, die aan het woord volkerenbond eenvoudig een geheel andere beteekenis geeft, dan Wilson heeft gedaan, zou door Bourgeois zijn verdedigd. Volgens een draadloos bericht heeft Bourgeois, die voorzitter van bovengenoemde commissie is, aan Wilson den tekst over handigd, waarin de vertegenwoordigers van de geassocieerden hun wenschen ten op zichte van den volkerenbond onder woorden hebben gebracht. Punt 1 luidt dus In het vredesverdrag mag geen enkele bepaling voorkomen, die indrnischt tegen de 14 punten van Wilson. Daaruit zou men allicht de conclusie trekken, dat Wilson's theorie al had ge zegevierd boven die, welke het Journal aan Bourgeois toeschrijft. Want het veertiende punt van Wilson luidt »Er moet een algemeene bond van volkeren worden gevormd, die bepaalde seerde, gelegen op een hoog terras, van waar men een prachtig uitzicht heeft op het meer van Genève en het kasteel Chillon je bent immers in Montreux geweest, Elise Elise knikte van neen. »Ik had het warm, want op dien weg kan het erg broeien, omdat elk windje door de bergen wordt tegengehouden op het terras is eene bank, en tegen de kerk een bron. Ik haalde het bekertje' dat ik te Clarens bijna altijd bij mij draag, uit mijn zak en nadat ik gedronken had, ging ik wat op de bank in de schaduw zitten, en keek naar het meer en de ber gen aan den overkant. »Ik had misschien een minuut of vijf zitten mijmeren, toen ik onwillekeurig mijn blik sloeg «maar den weg, die van Montreux komt, en ik zag, reeds zeer dicht bij mij, een jongman van forsche gestalte, met licht blond haar en knevel. Hij droeg zijn jas aan zijne parapluie over den schou der een klein reistaschje hing voor aan den haak van de parapluie. Hij scheen het zeer warm te hebben en het was geen wonder, als hij reeds van ver kwam, want het. was snikheet op den weg en zijne zwaar bestoven schoenen toonden, dat hy dien dag reeds een heel eindje achter den rug had. Hij zag mij nog niet, omdat ik ik door de takken verborgen was ik dacht dat hij door zou gaan. maar hij bespeurde de bron en kwam het terras opstappen. Toen zag hy mij en ontstelde even bij de DRAAGT Gorincheiii. verplichtingen aangaat, welke beoogen wederzijdsche waarborgen te geven voor de territoriale onschendbaar heid van alle groote en kleine staten gelykelyk.® Dat klinkt al bijzonder moedgevend. Doch men vergete niet, hier is een diplo maat" aan het woord en deze heeren zeggen vaak heel wat anders dan zij meenen. Dus nog maar niet al te luide gejuicht. Er worden te Parijs nog maar weinig zaken afgedaan. Het schijnt heel moeilyk te zijn een beslissing te nemen omtrent de verschillende vraagstukken, die zich voor doen. Uit Duitschland weinig belangrijks. De nationale vergadering maakt zich gereed te Weimar te vergaderen. De regeering is nu wel meester van den toestand. De bolsjewistische Spartacusmenschen houden zich tenminste koest. Alleen te Bremen, Kiel en Hamburg spookt het weer wat. Doch ook daar behouden de regeeringsge- trouvven de overhand. Wij besluiten ons overzicht met de me- dedeeïing dat in Bern de socialistische en arbeidersconferentie geopend is, waarbij de vraag besproken werd in hoever de socia listen voor den oorlog verantwoordelijk wa ren. De Duitsche meerderheidssocialisten kregen menige veeg uit de pan. Doordat zij vier jaar lang de Duitsche regeering hadden gesteund, waren zij mededuldig aan de ellende, die over de wereld gekomen was. Maar in de andere landen hebben de socialisten zich evenmin tegen den oorlog verklaard. gedachte, dat hij geen jas aan bad, want hij wierp een ietwat verlegen blik op zyne hemdsmouwen, groette mij beleefd, legde zijn reistaschje en parapluie op de bank en trok zijn jas aan. Je zult wel zeggen, wat komt dat alles er op aan, maar, Elise, alles wat er op dien middag en den vol genden dag gebeurde staat mij nog zoo levendig voor den geest, alsof het gisteren was gebeurd, alles wat met hem in be trekking staat, heeft voor mij zulk een gewicht, dat ik die zaken geen kleinighe den noem. Kinderachtig, niet waar »Neen, Henriette, heel natuurlijk.® »Toen wiesch hij zijn handen en boog zich voorover naar de bron, om met be hulp van zijne hand te drinken. Onwille keurig had hij een blik geslagen op het bekertje, waaruit ik gedronken had en dat nognaast mij op de bank lag. Ik bood het hem aan. ^Terwijl hij dronk, viel mij zijn reisch- taschje in het oog, en daarop zag ik den stempel van een winkelier uit Amster dam het vermoeden, dat reeds bij mij was ontstaan, dat hij een Hollander was, werd dus bevestigd. ïNadat hij gedronken had, gaf hij mij mijn bekertje onder dankbetuiging terug en voegde er zijne excuses bij, dat hij in zoo'n ongepast tenue op het terras was gekomen, niet wetende, dat daar eene jonge dame zat. NIEUWSBLAD voor liet Land van Kousden en ültena, de Lanptraat en de Boameterwaard. —j—BM^—I—a———.J———— 11—11 qpyyn ttVous êtes bien aimable, mademoi sellezeide hij met eene beleefde buiging. Wordt vervolgd.)

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1919 | | pagina 1