VACANTIE.
Und van altena
Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden.
No3898, Woensdag 23 Juli. 1919.
FEUILLETON.
Ill IIÏWÏI illUWI
Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.20,
franco per post zonder prijsverhooging. Afzonderlijke
nummers 5 cent.
Ad verten tiën van 16 regels 60 cent. Elke regel
meer 10 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmiddag
4 uur ingewacht.
Nog eenige dagen en dan is het
vacantie voor velen. Tijd van rusten
en uitgaan. Het werk mag blijven
staan en we behoeven er niet meer
aan te denken, voor de tijd van wer
ken weer komt. Als we zoo'n tijd
van werken achter den rug hebben,
en de zon schijnt zoo mooi en de
hemel is zoo blauw en de boomen
zoo groen en de bloemen zoo bekoor
lijk dan ontwaakt er in het hart een
heimwee naar de natuur. Vooral voor
de stedelingen is dit zoo. Onze steden
zijn vaak heel mooi. En er steekt
wel eens een plantsoentje tusschen
de huizen, zooals er wel eens een
bos wortelloof op een aardappelbak
tusschen de aardappels steekt. Maar
van de natuur zelf ziet men zoo bit
ter weinig. En naar de natuur ver
langen we toch telkens weer, wan
neer we behoefte krijgen aan rust.
Die hebben we op bepaalde tijden
noodig. Ons heele leven is zóó in
gericht, dat er na een periode van
arbeid steeds een periode van rust
volgt. Na den dag volgt de nacht.
Na de zes werkdagen de rustdag. En
verder zijn er nog andere rustperio
den. Na den zomer, waarin alles
leven en beweging is, komt de rust
van den winter, waarin de natuur
slaapt. En na het werkzame leven,
komt de rust .van den dood.
Behalve de rustdagen en de rust-,
perioden, die uit de inrichting der
natuur volgen, zijn er ook andere,
door de ervaring noodig en goed ge
keurde. Een volk heeft feestdagen
noodig. Dagen, waarop het uit den
gewonen sleur uitkomt en den arbeid
laat staan. De goed georganiseerde
arbeid heeft ook zijn vrije middagen.
De Zaterdagmiddag, die in Engeland
en verder o. m. in ons land meer en
meer de vacantiemiddag wordt voor
ieder die arbeidt. En verder de zomer-
vacanties, waarvan hoe langer hoe
meer menschen kunnen gaan genieten.
Onze kinderen hebben geen school.
Laten we toch niet zuchten, als we
er aan denken. De school legt zoo'n
beslag op een groot deel van hun
velen. Ze eischl zooveel inspanning
van onze kinderen, dat ze er heusch
49.
Elise had er dus van afgezien en, hoewel
het haar zeer speet, had zij toch getracht
niet alleen in den wil van haar man te
berusten, maar ook zichzelve te overreden
dat hij werkelijk gelijk had, en dat het
van haar een dwaze wensch was geweest.
Daarop had zij hare overtuiging uitgespro
ken, dat hij het wel goed zou vinden als
zij aan Henriette schreef dat hun huis al
tijd voor haar open stond, maar ook dit
scheen Edgar maar half te bevallen. Hij
had wel niet bepaald aneen® gezegd, maar
had haar toch gevraagd, of zij het zoo
wenscbelijk vond dat in hun nog jong huis
houden reeds dadelijk eene derde deelge
noot werd daarop had zij alleen kunnen
antwoorden, dat het haar vriendin was, die
in het ongeluk verkeerde. Ten slotte had
Edgar gezegd, dat zij kon doen wat zij
wilde, dat hij haar volstrekt niet bond,
maar dat, wanneer de aanwezigheid van
haar vriendin op de een of andere manier
onaangename gevolgen had, hetgeen, naar
hij meende, zoo gemakkelijk in een jong
huishouden kon plaats hebben, hij daarvan
de schuld niet droeg.
Hiermede was het onderhoud geëindigd,
en Elise voelde zich volstrekt niet tevre-
wel eens een paar weken van mogen ver
schoond blijven. Dit is voor hun geen
schade. De zomer is de tijd voor het
lichaam, de winter is meer geschikt
voor geestelijken arbeid. Als ze zoo
dag in, dag uit naar school gegaan
zijn, dan hebben ze behoefte aan een
paar weken rust. Ze hebben dag in,
dag uit op de banken gezeten, en
getuurd naar het bord, of naar de
kaart, of in het leerboek, of op schrift
of lei Ze zaten in een besloten
ruimte met een groot aantal en de
lucht onderging daarvan den invloed.
De zuurstof werd minder en allerlei
uitwasemingen vervullen het lokaal.
De school werkt vaak zoo sterk op
sommige gestellen in, dat ze ziek
worden. Er is geen periode, waarin
meer ziekten voorkomen, dan de school
periode. Nauwkeurige waarnemingen
hebben aangetoond, dat de lichaaras-
groei geregeld doorging tot aan de
schoolperiode in die periode ging hij
met sprongen voort, nu eens was het
stilstaan, dan weer voortgaan. En de
voortgang kwam steeds in en na de
vacanties. Kinderen, die niet naar
school gingen, bleven regelmatig groei
en. Voor het lichaam is een flinke
vacantie zeker noodig. Maar ook
voor den geest. In de warme maan
den wordt de geest traag. Hij heeft
blijkbaar behoefte aan rust. En die
rust kan hij krijgen in de vacantie.
Ja, ik weet het wel, dat er voor moe
der een lastige tijd aanbreekt. Va
cantie beteekent voor de vrouw des
huizes wel eens dubbele zorg. Maar
met een beetje overleg is het toch
wel zóó in te richten, dat zij ook
meedeelt in de genoegens der kin
deren.
't Is een andere tijd dan gewoonlijk.
En alles kan ook niet als gewoonlijk
gaan. Wie dat zou willen, vergalt
zijn eigen genot en dat van zijn kin
deren. Ze moeten er uit. Wie ze
uit logeeren kan sturen, die is spoe
dig geholpen. En in onzen tijd van
veel en goede verbindingen kan we-
derzijdsche hulp veel doen. De kin
deren van het land willen wel eens
graag een poosje in de stad door
brengen, en kinderen uit de stad
vinden het een heerlijkheid, wanneer
ze eens een tijdlang op het land kun
nen vertoeven. In Denemarken en
den. Kennelijk was het haar man onaan
genaam als zij Henriette verzocht althans
voor eenigen tijd bij haar te logeeren. Hoe
ongelukkig trof het toch, dat in die wei
nige zaken, waarin zij een bepaalden wensch
koesterde, haar man juist eene andere
meening had, terwijl hy overigens er zoo
op uit was, zelfs hare minste wenschen te
voorkomen. Zij moest dus wel aannemen,
dat hij goede redenen voor zijn gevoelen
had, hoewel zij ze maar niet kon begrij
pen. Waarom zou de aanwezigheid van
een derde nadeeligen invloed uitoefenen op
hun huiselijk geluk Als Edgar eens kon
gevoelen, hoeveel gelukkiger zij zou wezen,
als zy hare vriendin in haar droefheid
mocht troosten, als de treurende niet meer
alleen op de wereld zou staan, dan zou
hij zeker van een andere meening zijn.
Wat moest zij doen? Den wensch van
haar man volgen, en aan Henriette niets
schrijven om haar voor te stellen bij haar
te komen? Neen, zij gevoelde dat dit niet
kon. Edgar had het haar ook niet ver
boden, en als zij het niet deed, dan zou
zij hare belofte schenden, want had zij
Henriette niet plechtig vriendschap beloofd,
en zou dit vriendschap zijn, als zij haar
niet eens vroeg om troost bij haar te ko
men zoeken? Toch stuitte het Elise, tegen
den wensch van haar man te handelen,
en zy was langen tijd in hevigen twee
strijd omtrent hetgeen haar te doen stond.
Daar viel haar de vraag in»Iloe zou
Henriette doen, als zij in het zelfde geval
ook in Engeland is men tot een com
pleet ruilsysteem gekomen. Er zijn
daar vereenigingeu, die als bemidde
laarsters tusschen de verschillende
Ouders werkzaam zijn. Door haar
hulp kan men voor weinig geld zijn
kinderen een gezonde en prettige va
cantie verschaffen, In ons land doet
Vacantie Buiten een dergelijk werk
meer met philantropische bedoelingen.
Gezonde maar zwakke kinderen wor
den door haar hulp in gastvrije ge:
zinnen geplaatst, die zich bereid ver
klaard hebben één of meer kinderen
te ontvangen. Of de bleekneuzen
opknappen
Maar ook voor andere kinderen
zou het een weldaad wezen, wanneer
ze eens werden uitgezocht.
Het doet iedereen zoo goed er eens
uit te zijn, aan kleinen en grooten.
Zijn de kinderen uit logeeren geweest,
dan vinden ze alles thuis weer zoo
veel te prettiger. Vaders zorg en
Moeders liefde, het spelen met de
vriendjes, het speelgoed, alles ziet er
frisscher en als vernieuwd uit. Zoo
gaat het ons grooten ookals we er
een paar dagen uit zijn geweest, dan
komen we thuis, opgefrischt en vol
verlangen het werk weer aan te pak
ken. We hebben buiten ons kringetje
eens rond gekeken en we hebben
zooveel gezien dat ons met een dank
baar gevoel verviHde voor wat wij
thuis hadden. Heerlijk, dat het va
cantie hebben er zoo in komt.
In haast alle bedrijven wordt hier
mede rekening gehouden. Nagenoeg
allen genieten er van. Behalve
de meeste huismoeders. Dat gaat ook
zoo moeilijk. Haar werk kan nu een
maal niet stilstaaner moet gekookt,
gegeten, gewasschen, gezorgd worden.
Maar tochoch zoo'n beetje va
cantie hebben zou haar ook zoo goed
doen en als heele vacantiedagen niet
kan,het is ook al zoo heerlijk
als ze wat vroeger klaar is met haar
werk. Als in de vacantie de grootere
kinderen eens een handje mee hielpen
en Vader en. Moeder en kinderen
trekken dan naar buiten. Het een
voudig zich neerzetten of neerleggen
aan de mooie buitenwegen in ons
heerlijk land is al zoo'n genot. De
koesterende zonnestralen (als het de
zon tenminste behaagt nog eens haar
was?« en het antwoord was niet twijfel
achtig Henriette zou, zoo zij al niet haar
wil doordreef om naar Zwitserland te gaan,
toch zeker aan haar schrijven«Kom,
lieveling, kom bij mij, dan zal ik je
troosten.
Nu was haar besluit genomen, haar
vriendschap was niet kleiner dan die van
Henriette, en daarvan moest zij nu ook
blijk geven. Zij nam vlug haar cassette
en schreef een langen, hartelrjken brief,
een brief die uit het diepst van haar ge
moed vloeidezij wilde dien niet overlezen,
zij wilde niet ernstig den inhoud daarvan
nagaan, omdat zij bang was, dat zij weder
zou weifelenhaastig sloot zij den brief
en trok aan het schelkoord. Maar niet
zoodra had zij dit gedaan, of het werd haar
angstig om het harthier ging de brief,
waardoor zij willens en wetens een daad
pleegde tegen den wensch van haar man.
Toen de dienstbode binnenkwam, had zij
den moed niet om hem mede te geven
zij gaf een andere reden op, waarom zij
gescheld had. Nog een uur zat zy te
overpeinzen, wat zij zoude doen zij kon
niet besluiten hoe zou hij het opnemen Kon
haar handeling niet de eerste aanleiding
geven tot een ernstig geschil, en moest
die dan door haar ontstaan O I zij had
nooit kunnen denken dat zij in dat geval
zou komen. Moest zij dan haar vriend
schap maar niet opgeven, als die de eer
ste stoornis zou brengen in haar huiselijken
vrede En toch, hare plechtige belofte 1
vriendelijk licht over ons te laten
schijnen) op te vangen en dan de
boterhammen buiten op te eten en
's avonds moe van de buitenlucht,
maar opgewekt en dankbaar naar
huis toe te koeren.'
Van harte hopen we dat iedereen
van zijne vacantie zal genieten.
BUITENLANDS CE OVERZICHT
Maandag 1.1. had het de dag der alge-
meene werkstaking moeten zijn, zoo was
toch bepaald van revolutionaire zijde. 21
Juli moest een protestdag zijn tegen de
z.g. geweldvrede. Maar er is niet veel
van gekomen. Zoo hier en daar heeft men
ook in ons land het werk neergelegd, maar
over het algemeen is er niet veel van ge
bleken, dat de arbeidersklasse in haar ge
heel staakte. En wat het buitenland be
treft schijnt het zaakje al eenzelfde kalme
verloop te hebben gehad. Ook in Frank
rijk waar men eerst nog al heel wat drukte
had gemaakt, is de betooging afgelast,
Dat heeft de Algemeene Bond van den
Arbeid te danken aan Augogneur, de be
kende oud-minister, die thans nog Kamerlid
is.
Want bij de behandeling van de inter
pellatie over de duurte heeft genoemd Ka
merlid een motie voorgesteld, waarin de
economische politiek der regeering gelaakt
wordt en deze motie nu is met 227 tegen
213 aangenomen. En toen dat geschied
was, waren de heeren bestuurderen van
het Algemeen Verbond er als de kippen
bij om dit parlementair voorval aan te gry-
pen als een reden, waarom de staking niet
meer behoefde door te gaan. Want nu
gebleken was, dat de meerderheid der Ka
mer het in dit opzicht met het Algemeen
Verbond eens was. achtten zij de staking
niet meer noodig, reden waarom zy beslo
ten de betooging van a.s. Maandag uit te
stellen, weik uitstel natuurlijk niets dan
een afstel beteekent.
Natuurlijk is deze houding zeer doorzich
tig en de «Echo de Paris® haast zich dan
ook met daarop de aandacht te vestigen.
Nu de heeren zagen, dat hun beweging
een volkomen echec zou worden, ruimen
zij het veld en zij zijn als een kind zoo
blij, dat juist het gebeurde in het parle
ment hun een argument aan de hand doet.
Maar niemand zal zich door dit voorwend
sel laten beetnemen, blaast de «Echo de
Paris® die het blijkbaar niet goed verkrop-
Na lang wikken besloot Elise de thuiskomst
van haar man af te wachten.
«Edgar,« zoo begon zij, «ik heb aan
mijne vriendin geschreven en ik vind het
zoo erg hard, zoo erg onvriendelijk om niet
te vragen of zij bij ons wil komen och 1
als jij haar kendet, je zoudt het ook niet
van je kunnen verkrijgen, om niet vrien
delijk jegens haar te zijn. Maar ik heb
den brief nog niet weggezonden ben je
er bepaald tegen, dan verscheur ik dien
en schrijf een anderen. Maar dat zal mij
veel moeite kosten.® De oogen van Elise
werden vochtig. Ravening zag zijn jong
vrouwtje vriendelijk aan, kuste haar en
zeide op zachten toon
«Heb ik je niet gezegd, Elise, dat je
doen kunt, zooals je wildet Ik zal mij
niet tusschen jou en je vriendin plaatsen.
Maar ik mag toch wel zeggen wat ik
denk, niet waar
«Beste, beste man,® zeide Elise innig,
«ik weet, je wilt me altjjd pleizier doen
neem mij nu eens dezen eenen keer niet
kwalijk, dat ik mijn wil volg misschien
heb je wel gelijk, maar als nu toch wij
alle drie het niet willen, dan kan het im
mers geen nadeelige gevolgen hebben. Als
je maar wist, hoe lief en verstandig zij i3,
Edgar,zij trok hem naar hem toe, «je
gelooft toch niet, dat het mogelijk is, dat
iemand in staat zou zijn, ook al zou zij
willen, te maken dat ik minder van je
hield ?c
«Neen, zeker niet Liesje
pen kan, dat de staking niet doorgaat en
het echec dan niet blijken kan. «De Hu-
manité,® het orgaan der Fransche socialisten,
wij3t er echter op, dat de staking niet is
afgelast, doch is opgeschort, teneinde aan
het parlement en de nieuwe regeering den
tijd te laten definitief de verantwoordelijk
heid op zich te nemen. Dat is natuurlijk,
gelijk wij zooeven al deden uitkomen, niets
dan een poging om het figuur te redden.
Er zal heel wat moeten veranderen wil het
Algemeen Verbond weer met een protest
staking voor den dag komen, vooral nu
Clemenceau in een gesprek met den be
stuurder Jouhaix, op zijn bekende overdui
delijke manier te kennen heeft gegeven,
dat de regeering, als Jouhaix en zijn man
nen den strijd wenschten, dien niet uit den
weg zouden gaan. Trouwens, dat zou ook
niets voor Clemenceau zijn en dat weten
Jouhaix en zijn vrienden ook wel.
Nu is het eigenaardige dat te Berlyn
de arbeiders wel gestaakt'hebben, uit sym
pathie voor de staking in de Ententelanden,
die notabene niet doorgegaan is. Is het
niet koddig De Berlijnsche staking wilde
zijn een blijk van eensgezindheid met alle
proletariërs der wereld. En nu hebben de
Fransche-Engelsche-Italiaansche enz. prole-
tartërs doorgewerkt en laten hun Berlijn
sche broeders er voor opdraaien. Wat een
dwazen toch, die Duitsche heethoofden.
Hun geteisterde rijk heeft niets zoozeer
noodig dan taaie inspanning van al wat
werken kan. Wil het er weer bovenop
komen, dan moet ieder wie kan zich geven
aan de gemeenschap met zijn volle toewij
ding. En nu gaan de heeren het werk
neerleggen. Die 24 uur van opzettelijke
rust kost aan de stad Berlijn op zijn minst
een millioen franken. Daarmee had men
juist het sommetje kunnen betalen, dat
Frankrijk, als boete, deze stad heeft op
gelegd. Eenigen tijd geleden is n.l. de
Fransche sergeant Manheim te Berlijn
vermoord en als straf moet nu de hoofd
stad de genoemde geldsom opbrengen. Er
wordt door de Duitsche regeering geweldig
gesputterd tegen dezen eisch. Ze zegt dat
het strijdt met het volkenrecht. De Fran
sche bladen achten het belachelijk, dat de
Duitsche regeering zich op het volkenrecht
beroept, gezien, dat vroegere Duitsche re
geeringen zoo dikwijls het volkenrecht
hebben vertreden. Deze opmerking van de
Fransche pers bewijst echter nog niet, dat
nu deze boete wel strookt met het vol
kenrecht. Dit is evenwel, volgens de
«Welnu dan?®
«Verzend je brief maar, vrouwtje, en
laat ons er niet meer over spreken
Elise begreep haar man niethy was
lief, jegen3 haar, maar zij gevoelde duide
lijk, dat hij het nog niet goedkeurde en
toch, ze had er zoo op gehoopt dat ze hem
de overtuiging zou kunnen geven, dat het
niets geen kwaad kon om Henriette te vra
gen zij had zoo gewenscht het met zijne
goedkeuring te doen, maar dit was niet
het geval. Zij geloofde, dat als haar man
minder lief voor haar was, indien hij niet
zoo geredelyk toestemde in hetgeen zij wil
de, zij eerder daartoe zou kunnen over
gaan, maar was het nu niet misbruik ma
ken van zyne liefde
Toen hij weggegaan was, wist zij nog
niet wat zij doen zou. Eindelijk, eindelijk
nam zij een besluit. Zij moest alles aan
haar man ten offer brengen, ook hoe
veel het haar mocht kosten haar vriend
schap. Zij zou een anderen brief schrij
ven zij zou zich houden alsof zij dacht
dat Zwitserland te ver weg lag, om zoo
maar naar Holland over te komen, en ove
rigens zou zij trachten nog hartelijker te
zijn. Maar die brief koste haar moeite
zij, het natuurkind, kon niets anders zeg
gen dan hetgeen zij meende en zij moest
nu een gedwongen, onnatuurlijken brief
schrijven en dat nog wel om hare treu
rende vriendin te troosten.
(Wordt vervolgd.)
NIEUWSBLAD
ïaor liet Lui ui Heusden en Altena, de Langstraat ti de Bomielerwaard