De roem van Kashgar. GIOVANNI GIOLITTI. Uitgever: L. J. VEERMAN, Heusden. No4009. Woensdag 18 Augustus1920. FEUILLETON. UND VAN ALTEN.A Dit blad verschijnt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.25, en franco per post beschikt f 1.40. Afzonderlijke nummers 6 cent. Advertentiën van 46 regels 90 cent. Elke regel meer 15 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen 10 uur ingewacht. 't Was een sehoone dag in de Mei maand des jaars 1915. Maar in Rome, de hoofdstad van het koninkrijk Italië, hadden weini gen dien dag oog voor de schoonheid der natuur de politieke en nationa le hartstochten waren tot kookhitte gerezen en de woedende volksme nigte was letterlijk tot alle3 in staat. Een geweldige volksmassa golfde op en neer. Tegen de tweehonderd duizend man waren op de been. En de menigte concentreerde zich in de nabijheid van de Via Cavour en de Via Torino, op den hoek dezer beide straten woonde de meest gehate man van Italië, de verrader des vaderlands, die zeker het lot van een Johan de Witt niet ontgaan zou zijn, als hij dien avond in de han den der dolle menigte gevallen was. Maar de Regeering waakte over hem. Al de toegangswegen tot zijn „pa leis,, waren streng afgesloten ver scheiden regimenten infanterie en vier escadrons paardevolk verdedig den liet leven en de woning van den man, die jarenlang de machtigste machthebber in Italië was geweest, tegen wien niemand zich verzetten dorst. Hij moet toen stellig benauwde uren hebben doorleefd. Den volgenden morgen, heel in de vroegte, vermomd en in 't koetsje van zijn geneesheer, wist hij weg te komenweldra had hij Rome ver achter zich en is gevlucht naar zijn geboortestreek in 't Noorden van Italië, in Piemont, waar de hoofden minder snel heet loopen en het bloed niet zóó gauw opbruist, wist hij zich te verschuilen en leefde hij stil voort, al de jaren van den oorlog, en schier niemand, die meer notitie nam van den gevallene. Giovanni Giolitti was, meende een iegelijk, een levend lijk. Jaren lang had hij in Italië de wet gesteld Maar rui was, dacht men, zijn rijk ook uit Zijn terugkeer tot het bewind acht te men uitgesloten zelfs werd het onmogelijk geacht, dat hij zich ooit Een vreemd verhaal in vier gedeelten. 3) »Wat gebeurt er?« vroeg het verbaasde meisje. «Is het om dien ouden heer «Als hij mij krijgt, ben ik zoo goed als dood fluisterde Harry. »Hij achtervolgt mij reeds deri geheelen morgen met een degenstok.cc «Wie is dat dan «Het is de generaal VandeleurHij wil deze doos hebben Intusschen bleef de generaal op de deur staan hameren. »Het is gelukkig, dat ik alleen thuis ben« hernam het meisje «de generaal mag zoo lang hameren als hij wil, ik doe hem niet open. Ga mee.« Zij ging hem voor, bracht hem door de keuben op een binnenplaatsje en opende een achterdeur. «Vlucht nu zoo snel ge kunt« hernam zij, «want aanstonds laat ik den generaal binnen. Harry liet het zich niet tweemaal zeg gen. Spoedig hoopte hij weder bij Lady Vandeleur en in veiligheid te zijn. Nauwe lijks was hy echter op straat of hij hoorde iemand roepen en omziende zag hij Charley Pendragon, die hem wenkte. In plaats weer in de politieke arena vertoonen zou, om weer invloed te oefenen op den gang van zaken. Daartoe was zijn rol te groot ge weest. En op zijn leeftijd, in de zeven tig reeds, had hij immers niet meer den tijd om te wachten, tot de ge beurtenissen der pas vervlogen jaren uit het volksgeheugen zouden ver dwenen zijn Men herrinnert zich nog wel, waar 't om ging. De vraag, die de gansche wereld in spannig hield, de eerste maanden van 'tjaar '15, was of Italië dat zich al dadelijk bij 't uitbreken van den oorlog „neutraal" had verklaard, in die neutraliteit zou volharden, dan wel gehéél breken zou met het Drie voudig Verbond en zich met al de woede eener veeljarige, ingetoomde drift en met opgekropten haat der eeuwen, op den aartsvijand, Oosteft- rijk, werpen zou. Giolitti koos nu den weg van vreedzame onderhandeling. En dat niet uit liefde tot Ooster rijk Maar in 't belang zijns volks, zoo als h ij dit begreep, en zelfs nu, na dézen afloop van den oorlog zou den we waarlijk niet durven zeggen, ziende de grenzelooze ontredding, waarin Italië door den oorlog is ge stort, dat Giolitti 't belang van zijn volk verkeerd begreep, Door onderhandeling was iets te winnen. Bij voortgaande zeker méér Wellicht, als de „Centralen" wer kelijk in de knel kwamen, zou er véél te winnen zijn En een oorlog bleef altijd onzeker. Maar zoo oordeelde de staatsman met hei koele hoofd. Zoo oordeelde niet het door d'An nunzio en zijn irredentistische pers tot blinden, wilden hartstocht opge zweepte volk, dat zelfs den troon des konings oravergestort zou hebben, als niet in z ij n zin ware beslist. Toen werd Giolitti de zondenbok hij vluchtte en zweeg. T hans is dezelfde man zes en zeventig jaar oud, wederom minister president in Italië, en het arme, uit onderhandeling echter van te wachten snelde hij voort. De angst gaf hem vleugelen. Waar Pen dragon was, zou de generual ook^ spoedig komen, dacht hij. Gelukkig zag hij geen andere personen en op een draf snelde hij voort, tot hij bij een hoek stuitte op een slagersjongen met een mand, die verbaasd opkeek naar een heer die zoo hard liep. Eensklaps hoorde hij achter zich de stem van Pendragon uitroepende «Houdt den diefa en onmiddelijk nam de slagersjongen aan de vervolging deel. In radeloozen angst wierp Harry de doos over een tuinmuur en zich snel beradende klom hij met ongewoone vlugheid zelf daar over. Een minut later zat hij in een rozen- boschje. Zijn handen en knieën waren ge schaafd en bloedend want op den muur waren rijkelijk glasscherven gestrooid. Voor zich zag hij een goed onderhouden tuin en de achterzijde van een huis. Nauwelijks had hij dit alles overzien of hij hoorde iemand naderen. Het was een zwaargebouwd man in ar- beiderskleeding met een gieter in de hand. Harry was te ontsteld en te vermoeid om een nieuwe poging tot ontvluchting te wa gen. Willoos liet hij zich door den tuin man bij de schouders grijpen en opbeuren. «Wie zijt gij vroeg de man, «waar om klimt gij over den muur en vernielt mijn gloires de Dyon Hoe heet gij herhaalde bij Harry heen en weer schud duizend wonden bloedende volk hoopt, dat h ij de kundige arts zal zijn, die het eindelijk genezing brengt. BUITENLANDSCH OVERZICHT Frankrijk heeft Lloyd George, op het oogenblik dat hij hemel en aarde bewoog om vrede in Oost-Europa te stichten, een leelijken stuot toegebracht door de erken ning van generaal Wrangel als feitelijke regeering van Zuid-Rusland. De Parijsche bladen zeggen dat die erkenning berust op Wrangels militaire successen, zijn demo- kratisch program en zijn beloften tot na koming der oude verplichtingen van den Russischen staat. Hoe zwaarwichtig die redenen, vooral de laatstgenoemde, voor Frankrijk ook mogen zijn, het had niette min de Engelsche regeering, met wie pas twee dagen tevoren overleg was gepleegd over een gemeenschappelijke en eensgezinde houding tegenover Rusland, moeten waar schuwen. Meer dan ooit is de passage in het officieele communique over de volkomen overeenstemming, te Hythe bereikt, een fraze gebleken. Terecht heeft Lloyd George in het La gerhuis zijn verbazing en bezorgdheid te kennen gegeven over dezen onverwachten stap van de Fransche regeering, waarvan Millerand te Hythe met geen woord had gerept. Hij heeft verder Parijs een zach- ten wertk gegeven, deze fout ongedaan te maken, en het overigens volkomen ondub belzinnig Havas-telegram te verloochenen. Ik ben van oordeel, zeide hij, dat er een fout is geslopen in het bericht van een overigens volstrekt betrouwbaar persagent schap en dat de Fransche regeering er geen machtiging toe heeft gegeven. De Fransche regeering heeft echter aan den wenk uit Londen om de erkenning van Wrangel ongedaan te maken geen gehoor gegeven. Toen de Engelsche zaak gelastigde zich op het ministerie van bui- tenlandsche zaken vervoegde, kreeg hij te hooren, dat Millerand zelf de nota van erkenning aan Wrangel heeft opgesteld en dat ze eerst is verzonden na goedkeuring door het geheele kabinet. Terwijl nu de berichten uit Parijs op luchtigen toon over het gerezen verschil spreken en Millerand te Noyon verklaart, dat men het niet te tragisch moet opvatten, omdat er onver mijdelijke oneenigheden zijn tengevolge van verschil in volksaard, blijft de openbare mee ning in Engeland den toestand er nstig achten. dende, «wat hebt ge hier te doen Nog voor Harry kon antwoorden weer klonken de voetstappen van den slagers jongen en van Pendragon aan de andere zijde van de muur, beiden nog steeds roe pende houd den dief. «Ha, zijt gij een dief! riep de tuinman met een glimlach, zulk een fraai gekleed heer Komaan, geef eens antwoord «Dit is een schrikkelijk misverstand, mijn- heer« stamelde Harry, «en als gij met mij wilt medegaan naar het huis van generaal Vandeleur in Eaton Place, zal alles opge helderd worden, «Vriendje, ik wil niet verder met je gaan dan tot het dichst bij zijnde politiebureau. De inspecteur zal waarschijnlijk wel een wandeling met je naar Eaton Place willen maken en een kopje thee blijven drinken bij je voorname kennissen Maar wat is dat, in hemels naam riep de tuinman eensklaps. Harry volgde zijn blik en bleef sprake loos van ontsteltenis. De cartonnen doos lag gebroken op den grond en daar om heen een aantal helder schitterende diaman ten, Sieraden van allerlei soort, broches, oorbellen, armbanden, ook losse steenen lagen daar tusschen de rozenstruiken als dauwdruppelen. Een vorstelijk fortuin lag daar tusschen beide mannen, een fortuin in zijn kleinsten vorm, draagbaar in een kleine doos. «Ik ben verloren riep Harry. De tuinman had inmiddels eens rond ge- De Engelsche eerste minister heeft den laatsten tijd geen geluk. Niet alleen Frank rijk, doch ook Amerika rijdt hem in de wielen. De nota van Washington aan den Italiaanschen gezant zegt onomwonden, dat de regeering der Ver. Staten de politiek, die ten nadeele van Polen gericht is op toenadering tot Sowjet-Rusland, afkeurt, en alle beschikbare middelen zal aanwenden om Polen's politieke onafhankelijk en ter ritoriale ongeschondenheid te handhaven. Van een erkenning der Sowjet-republiek wil Washington niets weten en het kant zich tevens tegen de randstatenpolitiek, die op een verbrokkeling van Rusland neerkomt. Alleen Finland, ethnografisch Polen en de Russische provincies van Armenië hebben recht op een zelfstandig bestaan. Litauen, Estland, Letland, de Oekraïne en de Kau- kasisshe republieken moeten bij Rusland blijven. Aan de conferentie te Londen, waarop de Engelsche regeering aanstuurt, zal Amerika dan ook niet deelnemen. Het is wel eigenaardig, dat deze nota gericht is aan Italië, welks minister van buiteniahdsche zaken zich dezer dagen zoo tegemoetkomend jegens Sowjet-Rusland heeft uitgelaten. Ze mag dan ook wel worden opgevat als een waarschuwing om niet te hard van stapel te loopen en geen vertrouwen te stellen in de beloften en voorspiegeling van de bolsjewiki. Om de maat vol te meten heeft het comité van actie der Engelsche arbeiders partij de verklaring van Lloyd George on bevredigend genoemd en besloten het con gres van vakvereenigingen Vrijdag te laten beslissen over maatregelen, die ingeval van een conflict met Rusland, genomen zullen worden. Verder zal het comité voorstellen van de regeering te eischen, dat zij ter stond na den wapenstilstand met Polen Sowjet-Rusland zal erkennen en er handels betrekkingen mee aanknoopen. De Fran sche socialistische partij neemt dezelfde houding aan en het A. V. A. wil het in ternationaal Vakverbond in den arm nemen, om het verzet tegen een oorlog met Rus land internationaal te organiseeren. Lloyd George is dus wel tusschen twee vuren geraakt het Fransch-Amerikaansche en het arbeidersvuur. Zijn eenige goede kans om er zonder kleerscheuren uit te komen, lijkt gelegen in het welslagen van de onderhandelingen te Minsk. Ook de Italiaansche bladen zijn boos, dat de erkenning van Wrangel buiten de bond- genooten om is geschied en zij zijn van zien en ademde toen vrijer. «Komaan zei hij, «waarom niet dade lijk gezegd, dat was Voor twee Wel voor twee honderd 1 Kom mee, wij kun nen hier gezien worden. Dan kunt gij u afborstelen en wat opknappen. Terwijl Harry werktuigelijk voortliep,raap te de tuinman haastig de diamanten op en verzamelde ze in de doos. Toen volgde hij Harry naar het huis. Dicht daarbij ontmoetten zij een jongen man in de kleeding van een Methodist. «Prachtig weertje, mijnheer Rolles« riep de tuinman, zijn gelaat tot een glimlach dwingende. «Hier is een heer van mijn kennis, die mijn rozen eens wilde zien. ik ben zoo vrij geweest hem binnen te laten. «Wel zeker, mijnheer Raeburn« antwoord de de geestelijke vriendelijk, «de tuin is immers van u. Maar ik ken dezen heer, geloof ik. Mijnheer Hartley niet waar Het spijt mij te zien, dat gij gevallen zijt.« Harry kreeg onmiddelijk de ingeving, dat hij onbekend moest blijven en blozend antwoordde hij «Gij vergist u, mijn naam is Thomlizon, ik ben een vriend van mijnheer Raeburn.« «Nu de gelijkenis is treffendhernam de geestelijke en slenterde den tuin in. Raeburn drong Harry haastig het huis binnen en bracht hem in een kamer aan de tuinzijde. Allereerst liet hij daar het gordijn vallen, en schudde 'toen de doos op de tafel ledig, waarna hij met begeerige hand en door de flonkerende steenen woedde. meening, dat hierdoor het verdrag van Versailles ernstig bedreigd wordt, Italië schaart zich vastberaden aan de zijde van Engeland. Rome zal waarschijnlijk spoedig zijn standpunt aan Parijs laten weten. Alle bladen critiseeren de onverzoenlijke Fran sche politiek. Het was te verwachten, dat de Sowjet- regeering Frankryk's erkenning van Wran gel zou opvatten als een oorlogsverklaring. In haar oproep aan de Fransche arbeiders gaat ze echter verder, door te zeggen dat Frankrijk zoodoende «het afbreken van de onderhandelingen bewerkt.De zin, die daaraan voorafgaat, wettigt zelfs de onder stelling, dat hiermee de onderhandelingen te Minsk (en niet die met Kamenef en Krassin of de voorgenomen conferentie te Londen) wordt bedoeld, want de oproep zegt «Dit is geschied op het oogenblik dat er alle hoop bestond op een rechtvaar digen vrede tusschen Rusland en Polen. Volgens Moskou is die hoop dus thans vrij wel vervlogen. Men kan moeilijk ontken nen, dat die conclusie wel juist zal blijken de betoogingen te Warschau, voor Frank rijk en voor een verdedigen van de hoofd stad tot het uiterste bewijzen het. Men verwacht in Polen zeer krachtdadiger» steun van Frankrijk en misschien ook van de Ver. Staten. Of Polen zich in dezen niet met een doode musch verblijdt, zal de tijd moeten leeren. Het is mogelijk, dat de Fransche regeering gaarne geneigd is, met een flinke hulpactie voor den dag te komen, maar of zij daartoe in staat zou zijn, is de vraag.. De Fransche arbeiders ontvangen in (ie Humanilé van Frossard den raad, aan den oproep uit Moskou gevolg te geven en aan de zijde van de Engelsche A.P. voor den vrede te strijden, 't Is echter ook mogelijk, dat Millerand de draagkracht van zijn stap riiet heeft ingezien en dat het hem alleen te doen was, Lloyd George bij zijn pogingen om vrede met Rusland te sluiter- een spaak in het wiel testeken. De Fran sche pers, ook de burgelijke, legde aan vankelijk over het algemeen niet veel be wondering voor den zet van Millerand aan den dag, daai* ze er meer een speideprik voor Engeland dan het inslaan van een nieuwen koers in zag. Na het bekend worden van de nota van Washington aan Italië begint de stemming wat te kenteren en verhelen de burgerlijke bladen hun voldoening over dezen onver- wachten steun niet. Natuurlijk hoopt men te Parijs, dat Engeland thans in de uitge- »Ziehier« zei hij, de diamanten op twee hoopjes scheidend, «eerlijk deelen. Ik zou wel alles alleen kunnen houden, mijnheer Hartley, als gij ten minste zoo heet, maar ik wil goed op u zijn «Maar dat is onmogelijk riep Harry, die diamanten behooren mij niet en ik heb dus geen recht om ze te verdeelen.« «Dat is jammer,hernam de tuinman «Zijn ze niet van u, danmoet ik u naar het politie bureau brengen. En denk dan uw brave ouders, denk aan het vonnis, aan de gevangenis «Maar ik heb geen schuld Wilt gij niet meegaan naar Eaton Place «Neen, dat wil ik nietIk wil de steen tjes hier met u deelen, En bij deze woorden greep hij Harry bij de pols, zoodat deze een kreet van pijn slaakte. Hij wist niet wat te doen. Hij was in de macht van dezen man. «Welnu, ik neem het aan,« stamelde hij na een poos. «Kom aan, dat is verstandig,hernam Raeburn «Ik zal deze doos verbranden, want anders wordt zij allicht herkend. Neem nu uw aandeel maar op en steek het bij. Harry gehoorzaamd een werd door Rae burn naar de voordeur gebracht, welke hij behoedzaam opende om naar buiten te zien. Er was niemand op straat en onverwacht voelde Harry zich krachtig vastgegrepen en vooruit van den stoep geworpen, zoodat hij op de straatsteenen terecht kwam en aan het gelaat bloedde. Wordt vervolgd). NIEUWSBLAD yGortietLaidyaiiHousdeagiiAltona, deLa«istraatei(ioBaiiiiiieierwaard

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1920 | | pagina 1