P
Vrede op aarde.
Und van altena
Rook ons SUCCESMERK,
MAGAZIJ» xï a
Tel. iat. 481, Ui öj
Nieuwjaarsgroet
EER OM EER.
Uitgever: L- J. VEERMAN, Heusden,
No. 4150 Zaterdag 24 December1921.
SENORÏO de 10 cents sigaar,
Hinthamerstraat 24, 's-BOSCH.
FEUILLETONS.
JUIILMAWs
Heeren- en
Kiuderkleediiig.
zmtn
Dit blad verschynt WOENSDAG en ZATERDAG.
Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.25,
en franco per post beschikt f 1.40. Afzonderlijke
nummers 6 cent.
Advertentiën van 16 regels 90 cent. Elke regel
meer 15 cent. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen
10 uur ingewacht.
8
samengesteld uit de edelste tabakken
en hoogtij ne kwaliteit.
Groothandel in sigaren, sigaretten, tabak.
ZfflSOJÉMl
In het nummer van 1 Januari,
wordt weder evenals andere
jaren de gelegenheid geboden
voor het plaatsen van een
aan Familie, Vrienden, Ken
nissen en Clientèle.
Tijdige opgave wordt ver
zocht.
De Administratie.
Meer dan anders hebben wij dezer
dagen aanleiding om met onze ge
dachten terug te gaan naar vroegere
jaren, en doen we dat, dan vinden
we met bet oog op de woorden hier
boven geplaatst, ons zeiven terug
staande aan moeders knieën, terwijl
we vol aandacht luisteren naar dat
verhaal van herders die de wacht
houden bij hunne kudde en die plotse
ling beschenen worden doorhemelsche
glansen, terwijl een nooit gezongen
lied op bovenaardsche melodiën hun
in de ooren ruischt. Toen was er
voor ons in die melodiën geen enkele
wanklank, en alle accoorden werden
Naar het Fransch.
39)
«Een gek
Zij greep zijn hand en trachtte te glim
lachen
«Ik zou wel willen, dat hij die gekke
daad dan maar bedreef. Zijn dwaasheid
zou mij welkom wezen
Dat was eene tweede bekentenis, die zij
sinds de terugkeer van haar man deed.
Gonenc deed die uitspraak vol genoegen
hij wierp haar een dankbaren blik toe.
Intusschen was zij vlak voor hem gaan
staan en mompelde
Omhels mij nog eens
Vrouw 1* riep Gonenc in vervoering uit,
terwijl hij haar tegen de borst drukte.
Op dit oogenblik trad Laurent binnen.
«Gelukkig riep hij uit.
«Wat is er vroeg Gonenc op leven-
digen toon.
«Ik heb u wat voor te stellen l«
«Wat dan ?c
«Mijnheer Duviquet en zjjne dochter
wachten, zooals u wel denken kunt, onge
duldig op de resultaten van deze samen
komst. Zou er geen mogelijkheid bestaan
ze hedenavond ten eten te vragen
opgelost en ten volle bevredigd door
ons geloovig kinderlijk vertrouwen.
Als moeder haar hand door onze
blonde lokken streek dan vergaten
wij alles om ons heen, om ons des
te beter te kunnen verplaatsen in die
wondervolle wereld, waar onze stoutste
phantasie volkomen werd bevredigd
en wij bewaarden al die dingen in
ons hart, want wij waren met de
wereld en ons zeiven in vrede.
Nu is de hand reeds lang tot stof
vergaan en onze haren beginnen
misschien reeds te grijzen, maar als
zij onze eerste en trouwste vriendin,
de vrouw, die wij van alle vrouwen het
eerst en het reinst hebben lief gehad,
nu weer tot ons kon komen en ons
met die welbekende stem vroegis
er voor u „vrede op aarde
O, wat zouden dan de ir eesten onzen
het hoofd diep moeten buigen en als
wij allen weer giugen meezingen in
dat wonderschoone lied, wat zouden
we schrille dissonanten daarin mengen,
dissonanten, die niet op te lossen zijn
in eenig accoord.
Duizenden zouden samenstemmen,
om 't zij spottend, 't zij wanhopend, 't
zij twijfelend, 't zij onverschillig, 't zij
koud berustend uit te roepen: „er is
voor ons geen vrede op aarde 1"
En daar buiten ons, dichtbij en in
de verte, is daar vrede Woelen
niet in alle beschaafde landen harts
tochten, die hoe langer hoe meer met
verderf dreigen
Is niet in ons eigen land, in kerk
Mevrouw Gonenc plaatste zich onmid
dellijk voor hare schrijftafel en stelde een
uitnoodigingsbrief op.
Toen Duviquet het schrijven ontving,
wist hij waarlijk niet, hoe hij het had.
Blijkbaar zou alles uitloopen op een aan
zoek om Marcelle's hand Wat een vreugde
zou dat voor haar zijn 1 En hij dan, wat
zou er met hem gebeuren Op dit oogen-
hlik kon hij slechts noode van haar afstand
doen. De eenzaamheid zou zwaar op hem
drukken. Hij beminde Marcelle als zijn
vleesch en bloed en als het gewrocht zijner
ideën. Hij had haar volgene zijne denk
beelden opgevoerd. Als zij hem ging ver
laten zou een onbekend leven voor haar
aanbreken. En deze gedachte kwelde hem
nog meer. Zij zou er niet meer zijn, om
hem zijn orgel te hooien bespelen, om zijn
spel toe te juichen eri over de stukken,
die hij compondeerde, haar oordeel uit te
spreken. Hij zou niet meer bij haar zijn,
als zij schilderde, als zij hare gedachten
in hare kunstgewrochten nederlegde. Kort
om, de grootste vertwijfeling over de za
ken, die gebeuren zouden, greep hem aan.
Hij was ten einde raad. Hij vroeg zich
af, hoe hij zijne ledige uren zou door
brengen. Hij zette zich aan het orgel,
sloeg eenige zware accoorden aan, sloot
het instrument, ging voor den schilders
ezel zijner dochter staan, nam een stoel,
plaatste dien voor het venster, dat hij
opendeed, zag in het verre verschiet, ging
weer opstaan, liep heen en weder en
en maatschappij, overal gisting en
verdeeldheid, doet de malaise in
handel en nijverheid en de daaruit
voortvloeiende werkloosheid ieder
weldenkende de toekomst niet met
hangen zorg te gemoet zien
En als dan in ons en rondom ons
zooveel is dat van strijd spreekt, is
dan dat „vrede op aarde" spot Vinden
wij dien toestand misschien alleen in
een verloren paradijs Is 't een leus,
die niet anders dan teleurstelling kan
baren voor ieder die toch verlangend
uitziet naar dat betere en heerlijke
Hij die zóó denkt, die zoo wanhoopt
aan zich zelve en aan de merischheid,
heeft nog nooit de versterkende kracht
van het Kerstfeest in zich gevoeld,
die mist dan ook de wapens waarmee
hij zich kan verdedigen tegen de
levensmoeheid die hem verlamt
levenslust en levensmoed.
Wij die gelooven aan vooruitgang
op elk gebied, aan vooruitgang van
den mensch en de merischheid, wij
gelooven ook, dat die strijd in en
buiten ons, ons breDgen moet tot den
vrede op aarde. Wie heeft ooit ge
droomd, dat er vrede kon komen
zonder strijd? Ja, is niet juist de strijd
een voorbode van den vrede Alleen
waar niet meer wordt gestreden, waar
men machteloos en krachteloos neder-
ligt en zich op genade of ongenade
overgeeft, daar is alle hoop op vrede
vervlogen.
Wij, die gelooven, ook zelfs in onzen
twijfel, we willen als straks de toren
klokken haar galmen over de naakte
velden werpen en alom in den lande
de blijmare verkondigen, dat weer
een Kerstfeest voor ons is aangebroken
tot ons en de onzen zeggen
Wanhoopt niet, steeds gaat de
menschheid voort op haar baan en
die k a n niet voeren naar den afgrond,
die moet leiden door strijd tot vrede
Maak gij maar dat uw lendenen om
gord uw lampen brandende zijn, volg
gij maar de ster die u leidt uit het
duister naar 't licht, maakt dat er i n
u en om u, in uw hart uw huis en
uw omgeving wat meer vrede komt
dat kan elk onzer, als hij slechts w i 1."
En dan nog iets, vader, maar vooral
gij, moeders zorgt dat uw kinderen,
wanneer ze eenmaal volwassen zijn
geworden nog met verheffende blijd
tracbtte zijn gedachten tot iets anders te
bepalen.
Marcelle wist zeer goed, wat haar vader
scheelde en ook zij gevoelde zich niet zeer
op haar gemak. Naarmate het uur naderde,
waarop zij naar de familie Gonenc zou
gaan, zag zij de bezwaren oprijzen, om
haar geluk weg te geven. Hield Laurent
van haar Had hij haar daarvan ooit be
wijzen gegeven Hij had slechts een
warme gedegendheid voor haar gekoesterd.
Was deze genegenheid sinds de jaren van
zijn verblijf in het buitenland er beter op
geworden Zyn houding na dien tijd, al
zijn doen en laten hadden haar niets be
moedigends geschonken.
Vader en dochter waren beiden dus lang
niet kalm. De eerste bewaarde er steeds
het stilzwijgen over, om Marcelle geen af
keer in te boezemen, de laatste om haar
vader geeu verdriet te berokken. Plotseling
echter kwam er in den organist een ge
dachte op, die zijn vaderlijk egoïsme ver
dreef. Hij wist, dat Marcelle niet tot de
meisjes behoorde, die van de eene liefde
in de andere kunnen vervallen. Ais het
noodlot wilde, dat zij zich in hare denk
beelden omtrent een aanstaande vereeniging
met Laurent bedroog of, indien zij haar
liefde voor den jongman moest vaarwel
zeggen zou dit op haar ontvankelijk gestel
als een zwaar vergif werken.
Naarmate hij er over dacht begon zijn
hart heviger te kloppen, dan toen hij voor
de groote wereld van Saint-Germain zijn
schap terug denken aan de Kerstdagen
in het ouderlijk huis, zorgt dat ze,
als ze eenmaal grijs zijn geworden,
bij elk Kertsfeest, dat ze beleven, zich
weer terug moeten denken als kind
in uw woning, en aan uw schoot, o
moeder. Dan richt ge ti een heerlijk
gedenkteeken op in hunne harten,
dan doet gij het uwe om vrede op
aarde te brengen.
En al voelen wij dan ook, dat de
geweldige roede des drijvers ons
rusteloos voortdrijft op ons pad, wij
zullen loopen en niet moe worden,
wij zullen wandelen ennietmat worden,
want wij weten, dat alles ons nader
brengt tot dat eeuwig begeerlijke
„VREDE OP AARDE."
Het rekken van de debatten jn de »Dail
Eireann* heeft tengevolge, dat de pu
blieke belangstelling verslapt, en dat de
aanvaarding van de regeling ten slotte
niet die geestdrift zal ontketenen, welke
men ervan had mogen verwachten. De
partijen in de »Dail« staan nog altijd heftig
tegenover elkaar, en wij laten uit de dis
cussie hieronder eenige bijzonderheden
volgen. Dat het in de geheime vergade
ringen nog warmer toegegaan Is mag
veilig aangenomen worden Wat De Valera
eigenlijk wil is niet duidelijk. Griffith
spreekt van «haarkloverijen*. Do Valera
heeft in de geheime zitting een door hem
uitgedacht ontwerp-verdrag voorgelezen,
dat ten slotte met 't door de delegatie
aanvaarde, niet zoo heel veel verschillen.
Vandaar de scherpe uitval van Griffith.
De leiders der delegatie staan in zooverre
zwak, daar nu blijkt dat ook in hun midden
verdeeldheid heerschte toen Lloyd George
op het teekenen van de overeenkomst aan
drong. Zij hebben weliswaar met een
voldoende meerderheid tot teekenen be
sloten, maar de minderheid laat zich nu
gelden. Een der Sinn-Fein ministers, seint
Reuter, noemde de overeenkomst een ter
roristisch verdrag, «dat de onderworpen
heid van het Iersche volk zou verzekeren.
De dag, dat het verdrag zou worden
onderteekend, zou een zwarte dag zijn.*
De Britsche regeering begint klaarblij
kelijk te twijfelen aan een bevredigenden
uitslag van de discussie. Dit valt op te
maken uit het besluit om de orders be
treffende het terugtrekken uit Ierland der
daar gelegerde Britsche troepen voorloopig
eerste compositie moest spelen.
Bij Marcelle begon de onzekerheid hoogst
pijnlijk te werken. Een weigering of liever
gezegd een in duigen vallen van haar
plannen zou haar dubbel kwetsen, als min
nares en als vrouw.
»Kom Marcelle,sprak Duviquet, «kleed
je je niet aan
«Werktuigelijk gehoorzaamde zij haar
vader evenals de gehypnotiseerden, wan
neer zij zich in den slaap bevinden alles
verrichten, wat de hypnotiseur hun voor
schrijft te doen. Duviquet deed zijn uiterste
best, om zoo opgeruimd mogelijk te zyn.
Trots zijn bezorgdheid had hij nog den
moed een zangwijze te neuriën.
«Zingt u,« vroeg Marcelle verbaasd.
«Ja zeker. Waarom zou ik niet zingen
Zal deze avond niet een der schoonste
mijns levens zijn, een avond, dien men wel
met een kruisje op den kalender mag
waarmerken. Onder vrienden, een heer
lijke maaltijd en dan aan het dessert
Wel Weet je, wat we aan het dessert
zullen hebben
Waarschijnlijk bittere amandelen.*
«Wel, wel boe kom je daaraan Marcelle?*
En terwijl hij voor zijn dochter ging
staan, om haar het hoedje recht te zetten,
sprak hij
«Je hebt er nog nooit zoo aardig uitge
zien als nu.*
Marcelle zag er dan ook zeer lief nit.
Haar schoone blauwe oogen, die diep den
kend voor zich uitkeken, schitterden met
0114 ACT
Oorinchem.
te herroepen. Dit besluit zal op de Ieren
vermoedelijk diepen indruk maken. En de
indruk op de Dail zal niet gunstig zijn. Het
besluit versterkt de argumenten van De
Valera, die het laat voorkomen alsof de
delegatie te Londen voor militaire pressie
en bedreigingen gezwicht is.
De Britsche regeering kan echter be
zwaarlijk anders handelen. Nu de Dail
nog geen aanstalten maakt om het vredes
verdrag te aanvaarden kan zij niet tot
demobilisatie in Ierland besluiten.
Ten aanzien van het ontwapeningsvraag-
stuk kan de Britsche regeering evenwel
voldaan zijn. Frankrijk heeft, ten opzichte
van de groote schepen, toegegeven. Briand
heeft aan Reuter medegedeeld, dat Frank
rijk in den bouw van groote schepon, d.w.z.
in bewapening voor offensieve doeleinden,
geen wedloop zou beginnen of zou willen
veroorzaken. Frankrijk eischt alleen een
grootere scheepsruimte teneinde voldoende
lichte schepen te hebben om zijn kustver-
bindingen en zijn koloniën te verdedigen.
Lloyd George en Birand zitten al drie
dagen in Downingstreet te confereeren en
het schijnt, dat de conferentie nog wel
eenige dagen zal duren, daar Lloyd George
zijn Kerstverblijf in Wales heeft afgezegd
en Briand ook nog geen aanstalten maakt
om te vertrekken.
De grootste geheimzinnigheid wordt in
acht genomen omtrent hetgeen de heeren
samen bespreken en alles, wat er zooal
van bekend wordt, hangt in de lucht. Het
zijn gissingen en niets dan gissingen. Vrij-
een ongekend schitterende glans. Een
melancholisch lachje speelde haar om de
lippen en deed in de bleeke wangen eenige
kuiltjes ontstaan.
Zij trok een zwarte japon aan. Zij
dweepte met zwart. Niet, omdat zij wist,
dat het haar goed stond maar, omdat zij
nog steeds over den dood harer moeder
rouwde.
Eenklaps herinnerde zij zich, dat zij geen
hoedje had voor deze gelegenheid. Maar
met de handigheid eener Parijsche maakte
zij zich spoedig er een.
«Marcelle, waar ben je riep Duviquet.
«Ik kom
De oude organist zocht als een dolle
naar allesnaar zijn manchetknopen, zijn
handschoenen, zijn zakdoek, zijn sleutels.
«Wel sapperloot, waar zijn ze toch*
klonk het telkens zenuwachtig van zijn
lippen.
Hij liep dan hier, dan daar, alle meu
belen onderzoekend en het kleed in dui
zend kreukels optrappend.
«Marcelle, het is tijd om te gaan.*
Zij hoorde het niet. Zij bevond zich in
de zijkamer. Toen zij dit vertrek verliet
nam zij als hef ware van alles afscheid,
van haar schilderstukken, van hare schetsen,
van haar bloemen. Zij ging voor elk af
zonderlijk staan, van den roos af tot aan
den myosotis, wier kleine blauwe bloe
metjes zich op de kleine steeltjes schenen
te wiegelen.
(Wordt vervolgd.)
NIEUWSBLAD
voor liet Laid van Hmden en Attëia, de Langstraat en it Bomielcrwaard
piijiirTèeT ijipei.