P Vrede op aarde. Und van altena Rook ons SUCCESMERK, MAGAZIJ» xï a Tel. iat. 481, Ui öj Nieuwjaarsgroet EER OM EER. Uitgever: L- J. VEERMAN, Heusden, No. 4150 Zaterdag 24 December1921. SENORÏO de 10 cents sigaar, Hinthamerstraat 24, 's-BOSCH. FEUILLETONS. JUIILMAWs Heeren- en Kiuderkleediiig. zmtn Dit blad verschynt WOENSDAG en ZATERDAG. Abonnementsprijs: per 3 maanden 1.25, en franco per post beschikt f 1.40. Afzonderlijke nummers 6 cent. Advertentiën van 16 regels 90 cent. Elke regel meer 15 cent. Groote letters naar plaatsruimte. Advertentiën worden tot Dinsdag- en Vrijdagmorgen 10 uur ingewacht. 8 samengesteld uit de edelste tabakken en hoogtij ne kwaliteit. Groothandel in sigaren, sigaretten, tabak. ZfflSOJÉMl In het nummer van 1 Januari, wordt weder evenals andere jaren de gelegenheid geboden voor het plaatsen van een aan Familie, Vrienden, Ken nissen en Clientèle. Tijdige opgave wordt ver zocht. De Administratie. Meer dan anders hebben wij dezer dagen aanleiding om met onze ge dachten terug te gaan naar vroegere jaren, en doen we dat, dan vinden we met bet oog op de woorden hier boven geplaatst, ons zeiven terug staande aan moeders knieën, terwijl we vol aandacht luisteren naar dat verhaal van herders die de wacht houden bij hunne kudde en die plotse ling beschenen worden doorhemelsche glansen, terwijl een nooit gezongen lied op bovenaardsche melodiën hun in de ooren ruischt. Toen was er voor ons in die melodiën geen enkele wanklank, en alle accoorden werden Naar het Fransch. 39) «Een gek Zij greep zijn hand en trachtte te glim lachen «Ik zou wel willen, dat hij die gekke daad dan maar bedreef. Zijn dwaasheid zou mij welkom wezen Dat was eene tweede bekentenis, die zij sinds de terugkeer van haar man deed. Gonenc deed die uitspraak vol genoegen hij wierp haar een dankbaren blik toe. Intusschen was zij vlak voor hem gaan staan en mompelde Omhels mij nog eens Vrouw 1* riep Gonenc in vervoering uit, terwijl hij haar tegen de borst drukte. Op dit oogenblik trad Laurent binnen. «Gelukkig riep hij uit. «Wat is er vroeg Gonenc op leven- digen toon. «Ik heb u wat voor te stellen l« «Wat dan ?c «Mijnheer Duviquet en zjjne dochter wachten, zooals u wel denken kunt, onge duldig op de resultaten van deze samen komst. Zou er geen mogelijkheid bestaan ze hedenavond ten eten te vragen opgelost en ten volle bevredigd door ons geloovig kinderlijk vertrouwen. Als moeder haar hand door onze blonde lokken streek dan vergaten wij alles om ons heen, om ons des te beter te kunnen verplaatsen in die wondervolle wereld, waar onze stoutste phantasie volkomen werd bevredigd en wij bewaarden al die dingen in ons hart, want wij waren met de wereld en ons zeiven in vrede. Nu is de hand reeds lang tot stof vergaan en onze haren beginnen misschien reeds te grijzen, maar als zij onze eerste en trouwste vriendin, de vrouw, die wij van alle vrouwen het eerst en het reinst hebben lief gehad, nu weer tot ons kon komen en ons met die welbekende stem vroegis er voor u „vrede op aarde O, wat zouden dan de ir eesten onzen het hoofd diep moeten buigen en als wij allen weer giugen meezingen in dat wonderschoone lied, wat zouden we schrille dissonanten daarin mengen, dissonanten, die niet op te lossen zijn in eenig accoord. Duizenden zouden samenstemmen, om 't zij spottend, 't zij wanhopend, 't zij twijfelend, 't zij onverschillig, 't zij koud berustend uit te roepen: „er is voor ons geen vrede op aarde 1" En daar buiten ons, dichtbij en in de verte, is daar vrede Woelen niet in alle beschaafde landen harts tochten, die hoe langer hoe meer met verderf dreigen Is niet in ons eigen land, in kerk Mevrouw Gonenc plaatste zich onmid dellijk voor hare schrijftafel en stelde een uitnoodigingsbrief op. Toen Duviquet het schrijven ontving, wist hij waarlijk niet, hoe hij het had. Blijkbaar zou alles uitloopen op een aan zoek om Marcelle's hand Wat een vreugde zou dat voor haar zijn 1 En hij dan, wat zou er met hem gebeuren Op dit oogen- hlik kon hij slechts noode van haar afstand doen. De eenzaamheid zou zwaar op hem drukken. Hij beminde Marcelle als zijn vleesch en bloed en als het gewrocht zijner ideën. Hij had haar volgene zijne denk beelden opgevoerd. Als zij hem ging ver laten zou een onbekend leven voor haar aanbreken. En deze gedachte kwelde hem nog meer. Zij zou er niet meer zijn, om hem zijn orgel te hooien bespelen, om zijn spel toe te juichen eri over de stukken, die hij compondeerde, haar oordeel uit te spreken. Hij zou niet meer bij haar zijn, als zij schilderde, als zij hare gedachten in hare kunstgewrochten nederlegde. Kort om, de grootste vertwijfeling over de za ken, die gebeuren zouden, greep hem aan. Hij was ten einde raad. Hij vroeg zich af, hoe hij zijne ledige uren zou door brengen. Hij zette zich aan het orgel, sloeg eenige zware accoorden aan, sloot het instrument, ging voor den schilders ezel zijner dochter staan, nam een stoel, plaatste dien voor het venster, dat hij opendeed, zag in het verre verschiet, ging weer opstaan, liep heen en weder en en maatschappij, overal gisting en verdeeldheid, doet de malaise in handel en nijverheid en de daaruit voortvloeiende werkloosheid ieder weldenkende de toekomst niet met hangen zorg te gemoet zien En als dan in ons en rondom ons zooveel is dat van strijd spreekt, is dan dat „vrede op aarde" spot Vinden wij dien toestand misschien alleen in een verloren paradijs Is 't een leus, die niet anders dan teleurstelling kan baren voor ieder die toch verlangend uitziet naar dat betere en heerlijke Hij die zóó denkt, die zoo wanhoopt aan zich zelve en aan de merischheid, heeft nog nooit de versterkende kracht van het Kerstfeest in zich gevoeld, die mist dan ook de wapens waarmee hij zich kan verdedigen tegen de levensmoeheid die hem verlamt levenslust en levensmoed. Wij die gelooven aan vooruitgang op elk gebied, aan vooruitgang van den mensch en de merischheid, wij gelooven ook, dat die strijd in en buiten ons, ons breDgen moet tot den vrede op aarde. Wie heeft ooit ge droomd, dat er vrede kon komen zonder strijd? Ja, is niet juist de strijd een voorbode van den vrede Alleen waar niet meer wordt gestreden, waar men machteloos en krachteloos neder- ligt en zich op genade of ongenade overgeeft, daar is alle hoop op vrede vervlogen. Wij, die gelooven, ook zelfs in onzen twijfel, we willen als straks de toren klokken haar galmen over de naakte velden werpen en alom in den lande de blijmare verkondigen, dat weer een Kerstfeest voor ons is aangebroken tot ons en de onzen zeggen Wanhoopt niet, steeds gaat de menschheid voort op haar baan en die k a n niet voeren naar den afgrond, die moet leiden door strijd tot vrede Maak gij maar dat uw lendenen om gord uw lampen brandende zijn, volg gij maar de ster die u leidt uit het duister naar 't licht, maakt dat er i n u en om u, in uw hart uw huis en uw omgeving wat meer vrede komt dat kan elk onzer, als hij slechts w i 1." En dan nog iets, vader, maar vooral gij, moeders zorgt dat uw kinderen, wanneer ze eenmaal volwassen zijn geworden nog met verheffende blijd tracbtte zijn gedachten tot iets anders te bepalen. Marcelle wist zeer goed, wat haar vader scheelde en ook zij gevoelde zich niet zeer op haar gemak. Naarmate het uur naderde, waarop zij naar de familie Gonenc zou gaan, zag zij de bezwaren oprijzen, om haar geluk weg te geven. Hield Laurent van haar Had hij haar daarvan ooit be wijzen gegeven Hij had slechts een warme gedegendheid voor haar gekoesterd. Was deze genegenheid sinds de jaren van zijn verblijf in het buitenland er beter op geworden Zyn houding na dien tijd, al zijn doen en laten hadden haar niets be moedigends geschonken. Vader en dochter waren beiden dus lang niet kalm. De eerste bewaarde er steeds het stilzwijgen over, om Marcelle geen af keer in te boezemen, de laatste om haar vader geeu verdriet te berokken. Plotseling echter kwam er in den organist een ge dachte op, die zijn vaderlijk egoïsme ver dreef. Hij wist, dat Marcelle niet tot de meisjes behoorde, die van de eene liefde in de andere kunnen vervallen. Ais het noodlot wilde, dat zij zich in hare denk beelden omtrent een aanstaande vereeniging met Laurent bedroog of, indien zij haar liefde voor den jongman moest vaarwel zeggen zou dit op haar ontvankelijk gestel als een zwaar vergif werken. Naarmate hij er over dacht begon zijn hart heviger te kloppen, dan toen hij voor de groote wereld van Saint-Germain zijn schap terug denken aan de Kerstdagen in het ouderlijk huis, zorgt dat ze, als ze eenmaal grijs zijn geworden, bij elk Kertsfeest, dat ze beleven, zich weer terug moeten denken als kind in uw woning, en aan uw schoot, o moeder. Dan richt ge ti een heerlijk gedenkteeken op in hunne harten, dan doet gij het uwe om vrede op aarde te brengen. En al voelen wij dan ook, dat de geweldige roede des drijvers ons rusteloos voortdrijft op ons pad, wij zullen loopen en niet moe worden, wij zullen wandelen ennietmat worden, want wij weten, dat alles ons nader brengt tot dat eeuwig begeerlijke „VREDE OP AARDE." Het rekken van de debatten jn de »Dail Eireann* heeft tengevolge, dat de pu blieke belangstelling verslapt, en dat de aanvaarding van de regeling ten slotte niet die geestdrift zal ontketenen, welke men ervan had mogen verwachten. De partijen in de »Dail« staan nog altijd heftig tegenover elkaar, en wij laten uit de dis cussie hieronder eenige bijzonderheden volgen. Dat het in de geheime vergade ringen nog warmer toegegaan Is mag veilig aangenomen worden Wat De Valera eigenlijk wil is niet duidelijk. Griffith spreekt van «haarkloverijen*. Do Valera heeft in de geheime zitting een door hem uitgedacht ontwerp-verdrag voorgelezen, dat ten slotte met 't door de delegatie aanvaarde, niet zoo heel veel verschillen. Vandaar de scherpe uitval van Griffith. De leiders der delegatie staan in zooverre zwak, daar nu blijkt dat ook in hun midden verdeeldheid heerschte toen Lloyd George op het teekenen van de overeenkomst aan drong. Zij hebben weliswaar met een voldoende meerderheid tot teekenen be sloten, maar de minderheid laat zich nu gelden. Een der Sinn-Fein ministers, seint Reuter, noemde de overeenkomst een ter roristisch verdrag, «dat de onderworpen heid van het Iersche volk zou verzekeren. De dag, dat het verdrag zou worden onderteekend, zou een zwarte dag zijn.* De Britsche regeering begint klaarblij kelijk te twijfelen aan een bevredigenden uitslag van de discussie. Dit valt op te maken uit het besluit om de orders be treffende het terugtrekken uit Ierland der daar gelegerde Britsche troepen voorloopig eerste compositie moest spelen. Bij Marcelle begon de onzekerheid hoogst pijnlijk te werken. Een weigering of liever gezegd een in duigen vallen van haar plannen zou haar dubbel kwetsen, als min nares en als vrouw. »Kom Marcelle,sprak Duviquet, «kleed je je niet aan «Werktuigelijk gehoorzaamde zij haar vader evenals de gehypnotiseerden, wan neer zij zich in den slaap bevinden alles verrichten, wat de hypnotiseur hun voor schrijft te doen. Duviquet deed zijn uiterste best, om zoo opgeruimd mogelijk te zyn. Trots zijn bezorgdheid had hij nog den moed een zangwijze te neuriën. «Zingt u,« vroeg Marcelle verbaasd. «Ja zeker. Waarom zou ik niet zingen Zal deze avond niet een der schoonste mijns levens zijn, een avond, dien men wel met een kruisje op den kalender mag waarmerken. Onder vrienden, een heer lijke maaltijd en dan aan het dessert Wel Weet je, wat we aan het dessert zullen hebben Waarschijnlijk bittere amandelen.* «Wel, wel boe kom je daaraan Marcelle?* En terwijl hij voor zijn dochter ging staan, om haar het hoedje recht te zetten, sprak hij «Je hebt er nog nooit zoo aardig uitge zien als nu.* Marcelle zag er dan ook zeer lief nit. Haar schoone blauwe oogen, die diep den kend voor zich uitkeken, schitterden met 0114 ACT Oorinchem. te herroepen. Dit besluit zal op de Ieren vermoedelijk diepen indruk maken. En de indruk op de Dail zal niet gunstig zijn. Het besluit versterkt de argumenten van De Valera, die het laat voorkomen alsof de delegatie te Londen voor militaire pressie en bedreigingen gezwicht is. De Britsche regeering kan echter be zwaarlijk anders handelen. Nu de Dail nog geen aanstalten maakt om het vredes verdrag te aanvaarden kan zij niet tot demobilisatie in Ierland besluiten. Ten aanzien van het ontwapeningsvraag- stuk kan de Britsche regeering evenwel voldaan zijn. Frankrijk heeft, ten opzichte van de groote schepen, toegegeven. Briand heeft aan Reuter medegedeeld, dat Frank rijk in den bouw van groote schepon, d.w.z. in bewapening voor offensieve doeleinden, geen wedloop zou beginnen of zou willen veroorzaken. Frankrijk eischt alleen een grootere scheepsruimte teneinde voldoende lichte schepen te hebben om zijn kustver- bindingen en zijn koloniën te verdedigen. Lloyd George en Birand zitten al drie dagen in Downingstreet te confereeren en het schijnt, dat de conferentie nog wel eenige dagen zal duren, daar Lloyd George zijn Kerstverblijf in Wales heeft afgezegd en Briand ook nog geen aanstalten maakt om te vertrekken. De grootste geheimzinnigheid wordt in acht genomen omtrent hetgeen de heeren samen bespreken en alles, wat er zooal van bekend wordt, hangt in de lucht. Het zijn gissingen en niets dan gissingen. Vrij- een ongekend schitterende glans. Een melancholisch lachje speelde haar om de lippen en deed in de bleeke wangen eenige kuiltjes ontstaan. Zij trok een zwarte japon aan. Zij dweepte met zwart. Niet, omdat zij wist, dat het haar goed stond maar, omdat zij nog steeds over den dood harer moeder rouwde. Eenklaps herinnerde zij zich, dat zij geen hoedje had voor deze gelegenheid. Maar met de handigheid eener Parijsche maakte zij zich spoedig er een. «Marcelle, waar ben je riep Duviquet. «Ik kom De oude organist zocht als een dolle naar allesnaar zijn manchetknopen, zijn handschoenen, zijn zakdoek, zijn sleutels. «Wel sapperloot, waar zijn ze toch* klonk het telkens zenuwachtig van zijn lippen. Hij liep dan hier, dan daar, alle meu belen onderzoekend en het kleed in dui zend kreukels optrappend. «Marcelle, het is tijd om te gaan.* Zij hoorde het niet. Zij bevond zich in de zijkamer. Toen zij dit vertrek verliet nam zij als hef ware van alles afscheid, van haar schilderstukken, van hare schetsen, van haar bloemen. Zij ging voor elk af zonderlijk staan, van den roos af tot aan den myosotis, wier kleine blauwe bloe metjes zich op de kleine steeltjes schenen te wiegelen. (Wordt vervolgd.) NIEUWSBLAD voor liet Laid van Hmden en Attëia, de Langstraat en it Bomielcrwaard piijiirTèeT ijipei.

Kranten Streekarchief Langstraat Heusden Altena

Nieuwsblad het land van Heusden en Altena de Langstraat en de Bommelerwaard | 1921 | | pagina 1