Geen Geweten.
Uitgave: Firma L. J. YEEEMAN, Heusden.
No. 4774, Woensdag 4 Januari 1928,
FEUILLETON
y pruimt toch ó<M.G.?
Kantongerecht Heusden
Binnenland
Dit blad vereehjjut WOENSDAG en VRIJDAGMIDDAG.
Aboaneoaentsprgg: per 3 maanden f 1.25, en
franco per poet beschikt fl.49. Afzonderlijke
cummers cent.
lit- Telefoai na. it. Pastrekeoiag so 61525.
Advertentiën van 16 regels 90 cent. Elke regel
meer 15 cent. Groote lettere naar pL-^tsruimte.
Advertentiën worden tot Dinsdagmiddag 1 nor en
Vrijdagmorgen 9 uur ingewacht.
REINHOLD ORTMAN.
29)
-
W-
I - -
voor het Land van Heusdsn en Altoiaje LBiiostr
^AND VAN altena
orwaar
STRAFZITTING VAN HET KANTON
GERECHT TE HEUSDEN van Vrijdag
16 December 1927.
Kantonrechter: Mr. C. W. v. Ommeren.
Ambtenaar van het Openbaar Ministerie
Jhr. Mr. J. Twiss Quarles van Ufford.
Griffier: Mr. W. Ruitinga.
69 zaken staan op de rol genoteerd,
waarvan vier kinderzaken.
De in de vorige zitting uitgestelde
zaak contra A. v. S. chauffeur te Meeu
wen wordt allereerst in openbare zitting
behandeld. Hem wordt ten laste gelegd
dat hg met zijn autobus de met paard
bespannen kar van Van Berkel te Heus
den te Genderen zou hebben aangereden
en door zijn schuld schade zou hebben
.veroorzaakt.
Alsnu werden gehoord als getuigen Wil-
helmina van Emden, huisvrouw ran A.
de Graaff en Cornelia Hendrika Bax.
Beide getuigen verklaren dat de bus reeds
stilstond toen de aanrijding plaats had
en dat de schuld van de aanrijding was
gelegen in het achteruitloopen van het
paard.
De Kantonrechter zegt dat hg door
de verklaring dezer getuigen het aan ver
dachte ten laste gelegde niet wettig en
overtuigd bewezen acht zoodat hij ver*
dachte vrij spreekt
J. C. S. arbeider te Veen was met
zijn hond het veld ingegaan. De hond was
een haas achterna gestoven op het land
van H. v. d. Heuvel. Verdachte had zgn
edel dier niet teruggeroepen.
Verdachte bekent onder toevoeging dat
hg er niet over had gedacht dat daar
een haas zou liggen.
Kantonrechter: Jullie weten anders te
iVeen drommels goed waar wild zit en
ik zie jou er wel voor aan dat jij speci
aal goed op de hoogte bent van legers
van hazen.
Opperwachtmeester van der PlasVer
dachte is een eerste klas mollenvanger
en probeert ook altijd liazen te vangen.
Kantonrechter tegen verdachteHoor
je nou wel hoe het oordeel van den Op
perwachtmeester over je is. Maar enfin,
je bent ook al niet rijk met aardse he
goederen gezegend en daar wil ik re
kening mee houden. Je krijgt f 5.00 of
3 dagen, maar als je nu weer hier komt
voor het vangen van hazen of mollen
dan zal ik jou eens mollen en dat zal
je niet meevallen.
Ook D. J. K. werkman te Wouörichem
Had met zijn hondje een doodonschuldige
(wandeling gemaakt, 't Hondje kwam on
gelukkigerwijs op het land van de erven
van Tienhoven en joeg daar en fai-
samt op.
Verdachte: Wie zegt dat mijn hond
Bien f ai sant heeft opgejaagd. DJ veld
wachters hebben het nooit kunnen zien.
KantonrechterJa joggle, maar jij weet
niet wat veldwachters al niet kunnen
en vooral Hogeboom en den Buchener,
die jou verbaal hebben gegeven, zijn ke-
ROHAN VAN
::o::>
In honderd verschillende tonen jubel
den de kleine vogeltjes in de twijgen
en het lichte briesje, dat vanuit zee
landwaarts gleed, scheen gelijk een le
venver wekkenden adem alles een verjon
gingskuur te doen ondergaan.
Op een smal pad dicht bij de hooge
duinen schreed Ingeborg Wallroth door
het zacht ruischende woud voort. Zij
had haar stroohoed over den arm ge
hangen en telkens, wanneer het sterk
kronkelende pad s chijnbaar in het dichte
struikgewas geheel verdween, gleden de
takjes van het kreupelhout langs haar
Japon en door heur haar, zonder dat dit
kleine ongemak haar vreugde in deze een
zame wandeling zou hebben kunnen ver
storen.
Zij had op dezen heerlijken lentemorgen
xteds een flink eind afgelegd; want het
hoerenhuis van Lindow, waar zij sinds
svfcken als gast vertoefde, lag een uur
meer landwaarts aan den rand van het
boech, dat daar aan het park van het
landgoed grensde.
Het oude, kinderlooze echtpaar, dat
het eenvoudige heerenhuis bewoonde, had
in nauwe familierelatie met de overle
den echtgenoot» van den professor ge
reis, die weten wat jij niet weet.
VerdachteMèr ze kunnen me toch
nooit gezien hebben.
KantonrechterGelukkig dat je niet als
als strooper bekend staat en ik daarom
voor dit maal nog consideratie met je
kan gebruiken. Maar in het vervolg moet
je je hond terugroepen.
Verdachte: Ik heb hem teruggeroepen,
maar hij wou niet komen.
Kantonrechter: Dan doe je dien lam
men hond maar weg, dan heb je er
geen ellende meer van ook. Ik wil je nu
nog eens zacht aanpakken en daarom
geef i k je f 3.00 of 2 dagen
D. B. landbouwer te Poeder ogen had
met paard en wagen een lijk vervoerd
naar Woudrichem, waar het op de R.
K. begraafplaats moest worden begraven.
Verdachte had zijn wagen te Woudri
chem midden in de straat gezet zoodat
de passage gestremd was en een proces
verbaal er het gevolg van was.
Kantonrechter: Hoe zit dat?
Verdachte: Ze hadden me gezeed dè:k
de kar nie zoo dicht bij de stoep van de
kerk mocht zetten.
Kantonrechter: Wie hadden je dat ge
zegd.
Verdachte: Dè weet ik nie.
Kantonrechter: Maar ik wil dan toch
wel eens precies weten hoe de vork
aan den steel zit en daarom gelast ik
de dagvaardig van den Opperwachtmee
ster de Rrjck tegen de volgende zitting.
L. J. chauffeur te Dussen had met
zijn autobus eene aanrijding gehad on
der Oudheusden met eene vrachtautomo
biel, hetgeen door verdachte's niet vol
doende uitwijken was veroorzaakt.
Verdachte is niet verschenen.
C. van Willigen, chauffeur te Brakel,
als getuigen gehoord, komt vertillen dat
verdachte absoluut niet uitweek en dat
lig getuige's auto eerst zag toen bij
plm. 2 Meter van hem af was. Toen
haalde verdachte uit.
KantonrechterDaar hebben we nu
weer een gevolg van het zitten suffen of
slapen achter het stuur van een auto.
We zullen die slapers wel eens wakker
maken en daarom veroordeel ik verdacht©
tot f 50.00 boete of 25 dagen hechtenis.
D. S. bakkersknecht te Woudrichem
had op 6 November 1927 's avonds te
plm. 7 uur met zijn zaklantaarn oen
scherpe lichtstraal gericht in het gelaat
van een autobestuurder, die toevallig de
kantonrechter uit Heusden in eigen per
soon was. Twee marrechaussée's, die met
den kantonrechter meereden, hadden pro
ces-verbaal opgemaakt.
Kantonrechter: Ik had meerdere klach
ten gekregen over het belichten van
autobestuurders met zaklantaarns en daar
dit hoogst gevaarlijk is, wou ik maar in
eens een einde maken aan dat gevaar
lijk spelletje, 't Spijt me wel dat jij
nu een van de ongelukvogels bent, die
we te pakken hebben gekregen en dat
jij nu mede als voorbeeld moet worden
gesteld.
Verdachte: Ik wou alleen maar naar
l plasjes kijken.
Kantonrechter: Maar zoek jij dan plas
sen in het gezicht van een autobestuur
der; dat is een erg vreemde plaats. Je
krijgt nu f 10,00 of 5 dagen van me en
als je dezelfde grap nog eens uithaalt,
dan zal ik je eens een paar weken laten
opsluiten.
Wees dus gewaarschuwd en zeg het
je vrienden.
De Leeuwarder veemarkt.
Leeuwarder veemarkt, die drie jaar ge
leden haar 50-jarig bestaan vierde, kan
1927 herdenken als een recordjaar.
Het voorgaande jaar was het aantal
aangevoerde stuks vee 260.000; over het
ifgeloopen jaar was de aanvoer over de
300.000.
De hoogste aanvoer per marktdag werd
bereikt op 6 Mei 1927. Op dien dag steeg
het getal tot. 10.051.
Met het cijfer van 300.000 staat de
Leeuwarder veemarkt in ons land boven
aan.
Rotterdam, waar evenwel tweemaal per
week marktdag is, komt nog liooger.
Naar wij vernemen zijn er reeds plannen
om de veemarkt in Leeuwarden uit te
breiden, daar vooral met het oog op de
beschikbare ruimte voor aanvoer per
vrachtauto het terrein moet worden ver-
TE AMSTERDAM werd de bekende tooneelkunstenaar Frees van Diepenbeek gehuldigd, ter gelegenheid van zyn
40-jarig jubileum als tooneelkunstenaar. Eerste rij v. I. n. r. J. H. Vonk, secr. Fr. van Diepenbeek,
Mevrouw van Diepenbtek, A. Groen, voorzitter, en Schumacher 2 secr. (Comité).
staan en reeds dikwijls was Ingeborg
uitgenoodigd eenige weken in het voor
jaar of in den zomer op het bekoorlijk
gelegen landgoed te komen doorbrengen.
Wallroth had er intusschen nooit toe
kunnen komen in zulk een lanee schei
ding met zijn kind toe te stemmen en
eerst nu, toen zij op den dag van haar
verloving met doctor Siegmund Artois
zeer beslist den wensch te kennen had
gegeven, voor onbepaalden tijd naar Lin
dow te gaan, had de professor van zijn
kant geen tegenwerpingen meer gemaakt.
Alleen tegen haar plan, om nog voor
zijn bruiloft te willen vertrekken, was hij
veiontwaardigd opgekomen en Ingeborg
bad zich tenslotte naar zijn wensoh ge
schikt, hoewel hei haar zichtbaar een
buitengewone zelfoverwinning had ge
kost.
De 'dag, die door de drie het meest
bij het huwelijk betrokken personen met
vrees werd tegemoetgezien hoewel op
verschillende wijze was gelukkig zon
der eenigen waarneembaren wanklank ver-
loopen. De jonge vrouw had er welis
waar eenigzins bleek en lijdend, r aar
toch altijd nog zoo bekoorlijk en opge
wekt uitgezien, dat men zeer zeker aan de
echtheid van haar geluk kon gelooven;
de weduwe van den raadsheer van Man-
stein was met haar zachten glimlach en
haar sierlijke witte haren zulk een stra
lende en eerbiedwaardige bruidsmoeder
geweest, zooals men er slechts zelden
aan een bruiloftsmaaltijd aantreft. Wan
neer ook maar een honderdste gedeelte
van tul die goede wenschen in vervul
ling mocht gaan, die in talrijke toasten
op het welzijn van den professor en
diens gezin werden uitgebracht, dan
mocht hg zich met de zijnen tot aan het
eind van hun leven wel als de meest
bengdenswaardigsten aller stervelingen
beschouwen.
Niet gering evenwel was de verrassing
van de uitgenoodigd© gasten geweest,
toen de professor in aansluiting op een
bewogen dankbetuiging overeenkomstig
de afspraak met zijn toekomstigen
schoonzoon de verloving van zijn eeni
ge dochter openlijk bekend had gemaakt.
In den kennissenkring der Wallroth's
was men vrij algemeen de meening toege
daan, dat de schoone Ingeborg als het
kind van een beroemden vader en als
erfdochter van een ongetwijfeld zeer aan
zienlijk vermogen, slechts een schitte
rend huwelijk zou doen. Haar verloving
met een tot nu toe geheel onbekenden
joDge man, van wien men elkander bo
vendien toefluisterde, dat hij geheel on
bemiddeld was, scheen er evenwel weinig
op te wijzen, dat zulke verwachtingen
gegrond waren. Volgens de wetten der
hoffelijkheid echter had men de onver
wachte mededeeling niet des te minder
als iets zeer verheugends en bijna van
zelfsprekends opgevat.
Een nieuwe toevloed van gelukwen-
schen en toasten waren er het gevolg
van geweest en bij de algemeene opwin
ding was het eigenlijk niemand opgeval
len, dat op het gelaat van de jongver-
loofde de uitdrukking van die innige ge
lukzaligheid ontbrak, waarvan zij in dit
schoonste oogenblik van haar leven toch
noodzakelijk vervuld moest zgn.
Onmiddellijk na het bruiloftsdiner wa
ren toen de jonggehuwden vertrokken,
om korten tijd aan de Noord-ltaliaansche
meren door te brengen. Het afscheid van
Ingeborg van haar nieuwe stiefmoeder
'had niemand bijgewoond en niemand twij
felde er dientengevolge aan, dat het een
zeer innig en teeder afscheid was ge
weest. Tenslotte kon het ook niemand bi
zonder opvallend toeschijnen, dat de
dochter van den professor eveneens nog
dienzelfden avond de hoofdstad verliet,
om tot aan 'den terugkeer van het jong
gehuwde paar ergens op een landgoed
door te brengen.
In gezelschap van haar kamenier was
zij naar het station gereden op het
perron door haar verloofde opgewacht,
die haar zgn laatste afscheidsgroet in den
vorm van een waarlijk schitterend bou
quet rozen overhandigde.
„Wij zullen elkander heel vaak schrij
ven niet waar, dierbare Ingeborg?" Dat
waren de laatste woorden geweest, die
zij voor het sluiten van het portier nog
uit zijn mond gehoord had en de eerst
volgende weken hadden haar bewezen,
dat hij het met zijn voorstel in ieder
geval ernstig meende. Om den anderen
dag bracht de postbode een brief, waar
van de omslag zijn schrift droeg en pre
cies zoo onderhoudend en aangenaam, als
zijn gesprekken steeds als gast aan tafel
bij den professor waren geweest, was ook
de inhoud van deze meestal tamelijk uit
voerige brieven.
Dat daarin van allerlei andere zaken
meer sprake was dan van zgn liefde,
drosg ex in niet geringe mate toe bij, de
levendige briefwisseling voor Ingeborg
spoedig tot een aangenaam tijdverdrijf
te maken. Had zij eerst slechts met te
genzin en als onder een lastigen dwang
geantwoord, zoo verschafte haar het on
schuldig gekeuvel, dat zich eigenlijk in
niets onderscheidde van de correspon
dentie met een of andere vriendin, spoe
dig oprecht genoegen en het kon zelfs
groot.
Volk!
Slachtoffer van het ijs.
In Hurwenen is de 18-jarige van Zr.
bij 't vangen van waterhoenders in een
wak geloopen en verdronken. Tegen, den
avond is 't lijk gevonden.
Niet onder het ijs, maar.... onder een
kopje koffie.
Een gezin te Alphen a. d. Rijn door
leefde eenige angstige oogenblikken. Een
dochter des huizes zou een emmer metl
vuil gaan ledigen in den Rijn. Zij bleef
lang uit, en de huisgenooten maakte zich!
ongerust. Toen men haar niet zag- sprong)
een broer in de bijt. Men was radeloos*
De vader die reeds ter ruste was gegaan,j
kwam uit zijn bed en.... sprong ook in
de bijt om te zien of zijn dochter toch'
misschien onder het ijs was geraakt!
Maar neen, ze zat onder een kopje kof-i
fie te praten bij een buurvrouw.
Slachtoffers van het ijs.
De 70-jarige van Ekster te- Zuid-Schar
woude ging met zijn kleinzoontje een
sledetochtje op het ijs maken. Hij reecü
in een wrak. De oude man is- verdronken
het jongetje is gered.
Te Axel is een 10-jarig zoontje van1
den heer K. door het ijs gezakt en ver
dronken. Bij Fort Uitermeer op de Vecht
zijn de 14-jarige Jan H. en de 12-jarige
Frans H. uit Weesp door het ijs gezakt.
Jan werd gered, Frans verdronk.
Te Haastrecht is de 14-ja.rige Moons'
door het ijs gezakt en verdronken. Zijn
broer, die ongerust was geworden door
het lange uitblijven van den jongen, ging
op onderzoek uit. Hij geraakte op de>-.
zelfde plaats eveneens onder het ijs, doch!
bon worden gered.
De 20-jarige landbouwer Gast is door
het ijs van 't Kanaal Almelo—Vriezen^
voorkomen, dat zg ongeduldig naar den;
postbode uitkeek, als deze zich eens wat
verlaatte.
Aan een terugkeer naar de hoofdstad1
dacht zij voorloopig evenmin als aan de(
groote verandering, welke haar leven bin-i
nenkort zou ondergaan. Zij had eT zonder,
lang na te denken in toegestemd, toen
men haar voorstelde den huwelijksdag
te bepalen in het begin van den herfst
en zij had daarbij eigenlijk geen ander
gevoel gehad dan een van stille vreug*
de over het vooruitzicht, dat er nog eeax
heel lange zomer van heerlijke eenzaamn
beid op het Lindower landgoed voor haar,
lag.
Lange wandelingen zooals vandaag had
zij wel reeds vaker ondernomenmaar
aangezien de mooiste plekjes juist aart
de andere zijde van Lindow lagen, richtte
zij haar schreden voor de eerste maal de-:
zen kant uit, die haar totaal onbekend!
was, toen zij bemerkte, dat bet recht!
voor haar uit lichter tussohen de stam
men werd veer haastte zij eenigszins haar
pas en een uitroep van blijde verrassing
ontsnapte haar onwillekeurig, toen zij
plotseling uit de duisternis van heb
bosch te voorschijn tredend een geheel
veranderd, bekoorlijk landschap voor zich
zag.
Uitgestrekte, sappig groene weiden,
slechts hier en daar door kleine boom*'
groepen onderbroken, vertoonden zich aan
baar blikken, zoo ver haar oogen reikten,
terwijl op vrij korten afstand de aardige
huisjes met roode daken van een flink
dorp haar een vriandelijken groet echen
nen toe te roepen. Temidden dier roode
daken verhief zich hoog boven zijn onv-
geving een slanke kerktoren.
(Wordt vervolgd,)