Tweede Blad
No. 5058 Vrijdag 26 September
Hetlis in de Schsduv.
So,
A
voor het Land
van Heusden en Altena,
de Langstraat
en de Bommelerwaard.
UindemibHek.
Voor \Zelfscheerders
MarktbeV|cliten
FIRMA
J. H. ATHMER-MARTENS
aterdag, den 27sten September
s namiddags om 3 uur
FEUILLETON
BEHOORENDE BIJ HET
4RT1KREH
Beste jongens en meisjes.
Oplossingen der vorige raadsels:
1. Letter E.
2. Een kam.
3; Hoepel.
De nieuwe raadsels zijn:
1. Wat wordt kleiner, als men er
bij doet en grooter, als men er
afneemt?
2. Dit is een rare geschiedenis. Hoe
harder men eraan trekt, hoe klei
ner wordt het! Rara wat is dat?
3. Op welk hoofd groeien nooit ha
ren?
4. Welke veeren draagt men nooit
op het'hoofd', of op hoed of muts?
OOM KAREL.
HET KOKSMAATJE VAN KONING
KWIRS1E.
II.
„Nou. vooruit dan maar", zei de ko
ning, die nog erg uit zijn humeur was,
omdat hij zoo'n honger had, maar het
moet binnen een half uur klaar zijn!"
„O, Majesteit," zei het koksmaatje,
„zóó gauw kan ik het niet alleen, kan
niemand me helpen, want het is erg
moeilijk!?"
„Dan moet de kok je helpen en de
hofmaarschalk ook en als je dan nog
niet genoeg hulp heb, moet de koet
sier van mijn zilveren koets nog maar
een handje helpen, fluks aan het werk!"
De hofmaarschalk in zijn prachtige
pak met zilver en goud keek wel een
beetje sip, dat hij met den kok en het
koksmaatje naar de keuken moest, maar
er was niets aan te doen.. „Hier", zei
het koksmaatje tegen hem, terwijl hij
den deftigeii meneer 12 groote zure
appelen gaf, ,.hier schil die in een wip
maar denk erom, dun schillen, hoor,
en dc klokhuizen er goed uit halen!
En jij, kok, zet de pan, op het vuur.
want we moeten in een wip appelmoes
hebben!"
De hofmaarschalk keek met een vies
O—
3.)
„Ik ga met U mee. Ik ben heelemaal
frisch".
Herbert Porter nam een revolver uit
zijn schrijftafel en de bezoeker zag,
dat hij het magazijn vulde. Daarna bel
de hij iemand op en voerde een gesprek
in het Engelsch, waarvan de bezoeker,
die deze taal niet kende, niets verstond.
„We zullen maar een auto nemen",
zei Herbert Porter, toen ze beiden be
neden waren gekomen. Hij riep een
voorbijkomende taxi aan en liet deze
bij de Rue Montmartre stilhouden. Met
zijn metgezel zette hij de tocht te voet
voort. Op de hoek van de Rue Mira-
mare, merkte de huiseigenaar, toen hij
toevallig omkeek, dat ze op een af
stand van ongeveer twintig passen door
twee gestalten gevolgd werden. Een
beetje angstig maakte hij den detective
daarop attent.
„Maak U maar niet ongerust", zei
deze glimlachend, dat zijn mijn twee
assistenten, die ik daarnet per telefoon
besteld heb. Als jk me niet heel erg
vergis i s er nog werk voor ons aan
den winkel vannacht. Welk nummer
heeft Uw huis ook weer?"
„No. 84."
„Hier is 72. Dus aan dezen kant."
5JJa."
„Laten we dan even naar den over
kant gaan."
Het. huis no. 84 lag in diepe duister
nis. De verweerde gevel had inder
daad iets griezeligs en maakte den bij
naam „Het huis in de Schaduw", be
dijk. De blinden waren half dicht;
>n direct zien dat het gebouw
was. De beide mannen bie-
Tijdens de Excursie van de Ned. Pomologische Vereeniging door het Land
van Heusden en Altena, is een demonstratie gehouden met een motorsproei-
machine ten dienste van de ziektebestrijding in de ooftteelt.
gezicht, omdat zijn handen heelemaal
vuil werden van het appelen schillen,
maar hij moest toch gehoorzamen. Het
koksmaatje en de kok raspten tien groo
te beschuiten fijn, en toen even later
de appelmoes al klaar was en door een
zeef was gedaan, mengden ze alles
dooreen, de geraspte beschuiten, de
appelmoes, een ons boter en vijf vol
le lepels suiker, de fijnste kaneel, en
1 |e| ierdooiers. Ondertusschen stond de
hofmaarschalk met een vuurrood ge
zicht van inspanning het eiwit stijf te
klotsen. En toen ook dat door het
beslag was geroerd ging de taart in
een vorm en in den oven om te bak
ken!
Het duurde niet lang, of een heerlij
ke geur verspreidde zich in de keu
ken, daar de schoenlappertjestaart be
zig was gaar te bakken! De geur ver
spreidde zich al gauw door het heele
huis en toen de koning het rook, lik
te hij zijn lippen af en zei: „Sapper-
dekriek, dat zal fijn smaken!"
Het koksmaatje wierp de ovendeur
open. haalde de heerlijk lichtbruin ge
bakken taart eruit en zette die op een
zeef om uit te dampen. De hofmaar
schalk stond erbij te watertanden en
de kok riep: „Gort-met-grutjes, zoo iets
lekkers heb ik van mijn leven nog
niet gezien!"
Het koksmaatje sneed voorzichtig een
paar kleine korstjes van de taart af en
gat elk een klein stukje, om ervan te
proeven. Eensklaps keken ze alle drie
om.... er kwamen voetstappen aan. En
jawei hoor, daar kwam de koning in
eigen persoon aangeloopen,, en riep:
„Lammetjespap met karnemelk, wat
ruikt die taart heerlijk! Ik kon hem
heelemaal op mijn tróon ruiken! Waar
is ie?"
Ze wendden zich om„ om den koning
den lekkeren taart' te toonen.... en ga
ven dan u'tan schrik een snerpenden
gil
De taart van den koning was ver
dwenen!
Het koksmaatje stond te trillen op
zijn beenen en zocht den heelen oven
na.... maar nergens was de taart te
vinden. De kok keek alle kasten na
voelde in zijn zakken, zocht overal,
„Ziet U wat?", fluisterde de detec
tive.
„Neen".
„Kijk eens naar de vensters op de
tweede verdieping."
De huiseigenaar tuurde ingespannen
naar boven. Plotseling slaakte hij een
kreet van verrassing. „Ik zie licht aan
het middenvenster."
„Is dat het trappenhuis?"
'Ja."
„Kom dan mee."
De detective pakte zijn begeleider bij
den arm en trok hem mee in het duis-
ster van de portiek van het tegenover
liggende huis. De eigenaar keek naar1
den overkant en zag een schijnsel dat
achtereenvolgens op de eerste verdie- j
ping en in het parterre opvlamde. Op
eens was alles donker. Het tinkelend
geluid van stootend metaal deed hem
terzijde kijken. Naast hem stond Her-
bert Porter met de revolver in de hand!
Na eenige oogepblikken ging lang
zaam de deur vafi het huis aan den
overkant open en naar buiten trad....
een oude man met witten baard, in
gebogen houding. Hij keek spiedend
naar links en naar rechts en wilde zich
juist in de richting van de Rue Mont
martre verwijderen, toen er plotseling
gefloten werd. Dat was het werk van
Herbert Porter. Op hetzelfde oogen-
blik sprongen van links en rechts twee
mannen het waren de assistenten
van aen detective op den ouden
man toe en pakten hem bij den arm.
„Ga mee", zei Herbert Porter half
luid. „We waren precies op tijd."
Hij stak met groote passen de straat
over en vroeg den huiseigenaar, die
hem op de hielen volgde: „Herkent
U dezen man?" 3
De aangesprokene keek den grijsaard
verwonderd aan en sprak gedecideerd:
„Neen".
„Een oogenblik". De detective druk
te op den knop van de electrische zak
lantaarn, liet het licht op het gezicht
van den ouden man vallen en trok hem
maar.... geen taart! De hofmaarschalk
was zóó geschrokken,, dat hij geen
woord kon uitbrengen, zelfs niet, toen
de koning hem vroeg: ..Heb jij soms
mijn taart opgeslokt?" Hij kon alleen
maar heftig van „nee" knikken.
„Wel sapperdemallemosterdpot!", riep
de koning woedend 'uit, „dat is me
een raadsel. Wie heeft mijn taart ge
stolen?! Ik sta te rammelen van den
honger! En ik heb geen tijd meer, om
iets te eten, want ik moet gaan regee-
ren! Laat den generaal hier komen,
en zeg hem, dat een onbekende deug-
nieV mijn schoenlappertjestaart gesto
len beeft,, en dat de dader dood ol
tevend\gevangen moet worden!"
(Wordt vervolgd).
Eerst een weinig Purol goed in de
huid wrijvemen daarna pas inzeepen.
Dat scheert scnpon, zacht en pijnloos.
BREDA, 22 SeptembeiN4930.
Op de heden gehouden veemarkt waren
aangevoerd 312 stuks vee, t. w. 64 stuks
hoornvee, 84 varkens en 164 biggen.
Prijzen
Biggen f17.— tot f24.per stuk.
Kalfvaarzen f 320.tot f400.
Kalfkoeien f350.tot f430.
Per pond geslacht
le kwal. 2e kwal.
Vette vaarzen 5558 5054
Vette koeien 52—56 4851.
Vette stieren
Per K.G. levend gewicht
Vette varkens 6365 6062.
Vette kalveren
Vette zeugen 57
Handel Vet vee in het begin redelijk,
daarna goede handel. Vette varkens,
biggen en kalfvee goede handel.
GASTHUISSTRAAT G0RINCHEM.
met een ruk den valschen baard af.
„Kent U hem nu?"
De huiseigenaar keek den man in het
gezicht en zei dan met trillende stem:
„Ja, ik herken hem. Dat is mijn huur
der, monsieur Granard."
„Goeden avond, meneer Michalows
ki", klonk op hetzelfde oogenblik de
stem van Herbert Porter. „Het spijt
me, dat ik U zoo onverwacht storen
moet. Maar zooals U weet: dat is mijn
vak. Deze achtbare man, die ge zoo
elegant voor 38.500 francs hebt opge
licht-, heeft me opgedragen voor zijn
belangen op te komen. En dus kan ik
niet veel anders doen dan zijn opdracht
uitvoeren".
De aangesprokene keek den detec
tive strak in het gezicht, gaf een kreet
van woede en wilde snel iets uit zijn
zak halen. „Handen omhoog", riep Her-
bert Porter snel. Op hetzelfde oogen
blik keek monsieur Granard in de loop
van een pistool en haastte zich het
gegeven comando op te volgen.
„U moet weten", sprak de detective
tot zijn cliënt, dat meneer Michalowski
en ik oude bekenden zijn. We hebben
elkaar driemaal Ontmoet, eens voor zes
jaar in New York, dan voor twee jaar
in het groote proces in Den Haag en
nu hier in Parijs. Ik was, al bij voor
baat overtuigd hier met mijn vriend
Michalowski te doen te hebben, er is
namelijk niemand in de heele interna
tionale misdadigerswereld zoo geraffi
neerd als hij. Zooals U misschien al
begrepen hebt, is het beroep van me
neer: vervaardiger van valsche bank
biljetten. Specialiteit: duizendfrancsbil-
jetten. U wilt wel zoo goed zijn mij
die cheque, die U van mijn cliënt ge
kregen hebt, mij in bewaring te ge
ven, nietwaar? U hebt den man
96.000 francs gegeven en hij heeft U
38.500 betaald. Dat lijkt heer aardig
van U, het is alleen jammer dat het
geld, dat U gaf, valsch is.
(De detective wendde zich weer tot
den huiseigenaar, die bevend naast hem
U'J geheel verbouwde Zaak,
WJ n°ooigen U beleefd uit een kijkje te
nemen in Npnze nieuwe afdeelingen.
Wij hebban nu de beschikking gekregen
over veel grooter ruimte en zijn daardoor
in staat U steeds de grootste sorteering te
bieden, terwijl \wij door onze centrale inkoo-
pen de prijzen uiterst laag kunnen stellen.
Wij zullen afles doen om iedereen zoo
te bedienen, de grijzen zoo laag te houden
en de kwaliteiten^ zoo hoog op te voeren,
dat iedereen tot da. vaste overtuiging komt
en met zooveel anderen zegt
Lees de overal verspreide
Speciale rieropenings Courant
stond: „Ik kan U helaas niet verhelen,
dat het geld, dat deze gentleman U
gegeven heeft eigen fabrikaat van hem
is. Evenzoo de 40.000 francs die U
in de kachel gevonden hebt en die
bestemd waren om op het laatste mo
ment te worden meegenomen, of als
het hier te gevaarlijk werd, snel te
worden vernietigd. Ook de 25.000 francs
waarmee meneer Michalowski de tapijt
firma Montholon betaald heeft, waren
van het zelfde soliede maaksel."
De huiseigenaar keek afwisselend
naar de detective en zijn huurder, die
door de assistenten in bedwang werd
gehouden.
„Maar waarvoor dienden al die ma-
noeuvres?" vroeg de huiseigenaar ten
slotte.
„Waarvoor?", vroeg Herbert Porter.
De zaak is eenvoudig genoeg. Het was
meneer er van begin af aan om te doen
om 38.500 van Uw goede geld los te
krijgen. Vandaar de comedie met de
koop van Uw huis. Hij vertrouwde
zichzelf niet zoo heel erg in het open
baar met zijn mooie biljetten, omdat
hij wist dat men hem op het spoor
was, in elk geval sterk verdacht. Denkt
U maar aan de nachtelijke scene die
U hebt bijgewoond, waarbij ze echter
geen bezwarend materiaal gevonden
hebben. Alles was netjes weggeborgen
en bij de drukpers lagen onschuldige
eliché's. Bij den terugkoop wilde de
brave man liever een cheque hebben,
dan bankpapier! Nogal duidelijk, hij
was met zoo gesteld op zijn eigen
fabrikaat, waarmee U hem misschien
onbewust zou hebben betaald. Aan de
bank kreeg hij goed geld voor de
cheque- dus aan dat grapje zat een
winstje van 38.500 rancs voor hem
vast! Met de L pijten heeft hij een
dergelijk kunststukje probeeren uit te
halen; die waren ook met valsch geld
betaald, waarschijnlijk had hij het plan
om ze ook weer terug te koopen, zoo
genaamd met verlies.
Dan zou onze vriend het ook weer
niet prettig gevonden hebben om met
zooveel contanten in zijn zak te loo-
pen en ook geprobeerd hebben een
cheque los te krijgen! Maar hij schijnt
er achter gekomen te zijn, dat de tapij
tenfirma heeft ontdekt, dat zij met valsch
geld betaald was. Vandaar zijn wel
willendheid om de tapijten voor 500
francs over te doen! Hij wist blijkbaar
dat men hem, op het spoor was. Heb
ik het mis, vriend Michalowski?"
„Neen", antwoordde deze. Men kon
aan alles merken, dat hij zich overwon
nen voelde.
'jHij was dus van plan", vervolgde
Herbert Porter, „om morgenochtend de
cheque van 38.500 te incasseeren en
te verdwijnen. De firma Montholon had
waarschijnlijk met een paar dagen de
verblijfplaats van haar tapijten wel op
gespoord en die had U dan ook nog
mogen teruggeven!"
„Het is ongelooflijk", stamelde de
huiseigenaar.
„Het spijt me zeer, meneer Micha
lowski", ging Herbert Porter onver
stoorbaar voort, „maar U zult Uw prak
tijk voorloopig niet kunnen uitoefenen.
Wees zoo goed en begin met mij de
cheque te geven, waar ik U straks ai
om gevraagd heb."
De valsche munter mompelde een
paar onverstaanbare woorden, greep in
zijn binnenzak Kn haalde een opge
vouwen stukje papier te voorschijn, dat
hij aan den detective gaf.
„Is dat Uw cheque?" vroeg hij aan
den huiseigenaar.
„Ja", antwoordde deze opgewekt, blij
als iemand "die een ouden vriend terug
ziet.
„En nu", zei Herbert Porter,, ,„stei
ik U voor, dat we meneer Michalowski
afleveren aan het dichtstbijzijnde po
litiebureau en zelf eens een paar uui
gaan slapen. Me dunkt, we hebben
het verdiend! Morgen komt weer een
daê!" ,.|i||
EINDE. ;l II
yicnwsblad
uinig, zindelijk en geschenken
de moeders steeds aan denken
in dat nu anders tijn
ider-Artikelen, oh too fijn!
EROPENEN
